สิ่งที่คนทั้งโลกมีความเหมือนกันอยู่อย่างหนึ่งก็คือมีความยึดมั่นถือมั่น เชื่อในอัตตา ศรัทธาและยึดติดอะไรบางอย่างที่ทําให้ตัวเองพอใจหรือทําให้ตนเองสมหวัง มีอัตตาอันแรงกล้าและต้องการหล่อเลี้ยงตอบสนองอัตตาของตัวเองให้ดํารงค์อยู่ตลอดกาล ดังนั้นหลักศรัทธาแนวเทวะนิยมจึงเป็นที่นิยมกันทั่วโลก ซึ่งต่างจากศาสนาพุทธที่เป็นอเทวนิยม ปฏิเสธอัตตาและตัวตนทุกรูปแบบ มุ่งสู่ความเป็นอนัตตาและมีเป้าหมายที่จะหลุดพ้นไปจากกองทุกข์ คลายความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งต่างๆทั้งปวง
จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่คนทั้งโลกยากที่จะยอมรับและเข้าใจหลักการนี้ได้ เพราะขัดกับจิตใต้สํานึกของตนเอง และไม่เข้าใจว่าทําไมต้องปฏิเสธอัตตา ทําไม
ต้องออกไปจากกองทุกข์ ในเมื่อตัวตนก็มีอยู่เห็นๆ จะทําอะไรก็ทําตามความต้องการของตนเองเสมอ สามารถวิ่งเข้าหาความสุขได้ตลอดโดยหลบเลี่ยงความทุกข์ (ในทางพุทธสุขก็คือสภาวะตรงข้ามกับทุกข์ การลดทุกข์ก็คือสุขเพิ่มนั่นเอง)
ศาสนาพุทธให้ความสำคัญกับภาวะของจิตใจเหนือสิ่งอื่นใด จิตเป็นธรรมชาติที่รับอารมณ์เสมอและยึดติดปรุงแต่งตัวตนขึ้นมา จิตทําให้โลกและจักรวาลถือกําเนิด ความทุกข์เกิดขึ้นในหมู่มนุษย์เพราะสมุทัยที่เกิดจากจิตมีความยึดมั่นถือมั่นในตัวตนปรุงแต่งสภาพทุกข์ขึ้นมา เป็นลักษณะกลไกการทํางานปรกติของจิตมนุษย์ จิตจะมีอิสระภาพหรือหลุดพ้นโดยที่ ไม่มีใครดลบันดาลแต่ขึ้นอยู่กับสภาวะจิตที่ดํารงค์สติและความรู้สึกตัวเข้าถึงสภาวะนั้นและรู้ได้ด้วยตนเอง
ด้วยการเจริญสติสมาธิภาวนาในแบบวิปัสสนาเพื่อขจัดกิเลส อัตตาและอวิชชาในกองจิตให้หมดไป (ไม่ใช่สมาธิสมถะในแบบลัทธิอื่นๆ ที่เน้นเรื่องอภิญญาและความสงบชั่วคราว )
จะเห็นว่าแม้แต่ชาวพุทธด้วยกันเอง ก็ยังมีความเข้าใจคลาดเคลื่อนในหลักของศาสนา เพราะพยายามที่จะทําตามกิเลสและอัตตาของตน จึงมีหลักเทวนิยมปนเข้ามาในรูปแบบรูปปั้น พระพุทธรูป ศาสนสถาน และศาสนพิธี ที่ทําให้ชาวพุทธส่วนหนึ่งหลงไปยึดติด ซึ่งเป็นหลักการเดียวกับเทวนิยมในศาสนาอื่นๆ ศาสนาพุทธเคยใช้กุศโลบายนี้เช่นเดียวกัน เพื่อใช้เป็นจุดเชื่อมโยงวิถีชีวิตของชาวบ้าน ขนบธรรมเนียมประเพณีต่างๆกับความเชื่อเดิมๆผสมปนเปกันไป สิ่งเหล่านี้ไม่ได้เป็นหลักของศาสนาพุทธเป็นสิ่งประกอบในศาสนาเท่านั้น
ซึ่งไม่ได้ทําให้หลุดพ้นและจิตเป็นอิสระแต่อย่างใด มีคนเข้าใจผิดจํานวนมาก โดยเข้าใจว่า ศาสนะพิธี สิ่งศักดิ์สิทธิ์ การขอพร หรือพิธีกรรมต่างๆเป็นหลักในศาสนาพุทธ เด็กๆก็ให้ความสำคัญกับพุทธประวัติ โดยสงสัยว่าพระพุทธเจ้าเกิดมาเดินได้เลย 7 ก้าว มีดอกบัวมารองรับ และสงสัยในเรื่องอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ต่างๆนาๆ แต่หลักอริยสัจ4 ไตรลักษณ์ อนัตตา ปฏิจจสมุปบาท ไม่มีใครสงสัยและสนใจ เพราะเข้าใจยาก ไม่ค่อยจะมีคนอธิบายให้ฟัง
ดังนั้นจึงไม่แปลก ที่ศาสนาหลักของโลกจะไม่ใช่ศาสนาพุทธ แต่ถ้าจะถามว่าศาสนาที่เป็นเหตุเป็นผล
มีความเป็นวิทยาศาสตร์ มีความเป็นอภิปรัชญา ปฏิเสธตัวตนไม่ยึดติดตัวบุคคลและรูปแบบ มุ่งไปสู่ความหลุดพ้น คําตอบจะมีในศาสนาพุทธแน่นอน จะเห็นได้ว่าเริ่มมีชาวต่างชาติที่เริ่มเข้าใจในหลักของศาสนาพุทธมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะศิษย์ฝรั่งของอาจารย์ชา และหลวงพ่อวิริยังค์ หมู่บ้านพลัมของหลวงปู่ติช ฮัทนันท์ในฝรั่งเศส พุทธิภาวะเกิดขึ้นได้เสมอ และกําลังเจริญงอกงามในอนาคต มีความเป็นสากล ไม่ได้แบ่งตามเชื้อชาติใดๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
