เคยมีคนสอนว่า ถ้าเราเริ่ม(ฝึกตัวเอง)ที่จะรู้สึกขอบคุณสิ่งต่างๆ แม้จะเล็กๆ น้อยๆ และคนมากมายที่พบเจอแต่ละวันได้ และสะสมความรู้สึกเหล่านั้นได้มากพอเมื่อไหร่ ความรู้สึกว้าเหว่ แปลกแยก โดดเดี่ยว ถูกทอดทิ้งก็จะค่อยๆหายไปจากใจ เพราะถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่มีค่ามากกว่า
คนที่สอนเราเป็นคนสำคัญชาวญี่ปุ่น
ที่สำคัญ เราทุกคน(ทุกคนจริงๆ)ไม่ว่ามากน้อยต้องพึ่งตัวเองในทุกๆ วัน ใครพึ่งตัวเองได้มากกว่า ย่อมมั่นคงในจุดยืนตัวเอง เคารพตัวเองได้มากกว่าด้วย
ออกจะเป็นเรื่องน่าอิจฉาออก
บางครั้ง ได้เจอคนที่กดลิฟท์รอเรา ก็ดีใจแล้วนะว่าโชคดีเจอคนใจดี
พี่พนักงานที่ลานจอดรถกวักมือเรียกเราให้มาจอดตรงที่ว่าง (บางคนที่ไม่ได้อยากช่วยก็มีนะ) จะคิดตลอดว่าโชคดีจัง เจอคนนิสัยดี
หรือน้องพนักงานที่ร้านกาแฟ ช่วยขำเวลาเราเผลอเปิ่นๆ เวลาเจออะไรแบบนี้ จะรู้สึกว่าโลกน่าอยู่ขึ้น
วันนี้ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะ มุมมองแบบนี้ฝึกกันได้นะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
