เธอพูดสวนขึ้นมา "คิดแบบนั้นทำให้พี่มีความสุขจริงๆ เหรอคะ"
เธอขมวดคิ้วพร้อมกับหันมาที่ผม สีหน้าที่ไม่พอใจ ราวกับจะบอกว่าที่ผมคิดนั้นมันผิด ผมตอบเสียงเรียบ "ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ ที่จะอยากมีความสุข"
"ทุกคนที่ว่านั้น น่าจะหมายถึงพี่คนเดียวมากกว่านะคะ"
"เธอไม่จำเป็นต้องคิดแบบพี่หรอก"
"พี่เองก็ไม่จำเป็นต้องคิดแบบนั้นนิคะ" เธอพูดเชื่อมประโยคของผมทันที
ผมเงียบ...
ก่อนหน้านี้เราคุยเรื่องอะไรกันนะ ผมจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ
"ก่อนหน้านี้เราคุยเรื่องอะไรกันนะ" ผมเริ่มต่อบทสนทนาหลังจากเงียบไปนาน
"การแสวงหาความสุข หลักการในการหาความสุขของแต่ละคน.. ความหมายของชีวิต แนวคิดในการดำรงชีวิต อะไรประมาณนี้" เธอตอบ
มนุษย์มีหลักการในการดำเนินชีวิตเป็นของตัวเอง อยู่ที่ว่าเราจะรู้ตัวมากน้อยแค่ไหน บางคนอาจจะไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตนใช้หลักการนั้นๆ อยู่
"คุยจนลืมไปเลยเนอะ ว่าต้นเรื่องคืออะไร"
"เวลาที่พี่คิดเยอะๆ พี่ก็มักจะลืมเรื่องตอนแรกๆ เป็นปกติอยู่แล้วนิคะ"
"นั่นสินะ"
บางทีผมอาจจะไม่ได้ลืมหรอก เพียงแต่สิ่งที่เราคิดนั้น เราเชื่อเป็นปกติจนเราไม่สงสัยเลยว่าเราคิดแบบนี้ออกมาได้ยังไง อะไรทำให้เราเริ่มคิดแบบนั้น
"คิดอะไรอยู่เหรอคะ"
"...พี่จำไม่ได้แล้วว่า พี่เริ่มคิดแบบที่เป็นอยู่นี้... ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ... "
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
