จะไม่ห่างกันอีก
เสก กับ ฉัน เราเป็นแฟนกันมาสองปีค่ะ
ความรักของเราไปได้สวยประหนึ่งดอกไม้แรกแย้ม
เรามักจะออกเดทด้วยกันเสมอ ไม่ว่าทานข้าว ดูหนัง ชอปปิ้งตามห้างสรรพสินค้า
ฉันมีความสุขสุดๆ ที่ได้เป็นแฟนกับเสก ได้อยู่ใกล้ๆ ได้จับมือเขา
มันไม่มีลางบอกเหตุอะไรเลยค่ะ
วันหนึ่ง เราไปดูหนังกัน เป็นหนังรักอมตะ แนวที่ฉันอยากให้ชีวิตของฉันกับเสกเป็นแบบในหนังนั่นเลย
ฉันกำลังดื่มด่ำกับฉากรักโรแมนติกในหนังอย่างเคลิบเคลิ้ม จู่ๆ เสกหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว
“เราห่างกันหน่อยก็ดีนะ”
ฉันฟังที่เขาพูด นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดอย่างนั้นออกมา เหมือนอะไรมาจุกอกแทบหายใจไม่ออก แต่คนอย่างฉันมีเหรอจะถามถึงสาเหตุที่เขาขอให้ฉันกับเขาห่างกัน ไม่มีวัน! ส่วนเขาไม่พูดอะไรทำท่าเหมือนอมทุกข์
ฉันกลับถึงบ้านด้วยใจที่ระทมทุกข์ ความรักครั้งแรกของฉัน มันไม่ใช่ดอกไม้แรกแย้มเสียแล้ว แต่มันคือยาขมดีๆ นี่เอง ฉันสับสน นึกในใจ หรือว่าเขามีคนอื่น หรือเขาไม่สบายใจหรืออึดอัดที่คบกับฉัน ทำไมเขาไม่พูดออกมา?
หลังจากวันนั้น ฉันไม่โทรหาเขาอีก ทั้งที่ฉันเคยโทรหาเขาทุกวัน ส่วนเขาโทรมาหาฉัน แต่ฉันกดสายทิ้ง นึกในใจว่า เขาคงจะโทรมาปลอบใจฉันกระมัง คนอย่างฉันไม่ต้องการให้เขามาปลอบใจ มันเหมือนถูกตบหัวแล้วลูบหลัง ดังนั้น อย่าดีกว่า ฉันสาบานว่าจะไม่คุยกับเขาอีกต่อไป
วันหนึ่ง ฉันเลิกงาน ลงมาจากตึก เสกมาดักรออยู่ที่ล็อบบี้ด้านล่าง เขาปรี่เข้ามาเมื่อเห็นฉัน ส่วนฉันรีบจ้ำเดินให้เร็วที่สุด ไม่อยากพบหน้าเขาอีกต่อไป
เขาเอามือฉุดรั้งข้อมือของฉันไว้ ฉันสะบัดจนมือเขาหลุดออก หันไปประจันหน้าเขา
“คุณอยากห่างฉัน ไม่ใช่เหรอ ฉันก็จะห่าง อย่างที่คุณต้องการ” ฉันตอกหน้าเขาด้วยคำพูดรุนแรง
“ลดา อะไรกัน ห่างอะไร ผมไม่เข้าใจ ผมโทรหาคุณมาตลอดแต่คุณกดสายทิ้ง ผมสงสัยว่าคุณเป็นอะไรไป หลังจากกลับออกมาจากดูหนัง วันนั้น คุณก็เงียบไปเลย ผมมาที่นี่ เพราะจะมาถามคุณว่า เกิดอะไรขึ้น ผมทำอะไรผิดไปหรือเปล่า ช่วยบอกผมทีเถอะ?”
“ก็คุณพูดกับฉันในโรงหนังนี่คะว่า ให้เราห่างกัน”
“อะไรกันลดา ผมพูดอย่างนั้นจริง แต่เพราะตอนนั้นผมปวดท้องเอามากๆ และคุณก็นั่งเอนตัว เอาหัวซบที่ไหล่ของผม เอามือมากุมมือผมไว้ ผมไม่สบายท้องและอึดอัด เลยพูดกับคุณ มันหมายความว่า ขอให้คุณนั่งห่างกับผมหน่อย แต่ไม่นึกเลยครับ คุณจะเข้าใจผิดคิดเตลิดไปแบบนั้น ผมขอโทษครับ”
ฉันฟังเขาพูด ถึงกับน้ำตาไหล ฉันโง่เองที่คิดแบบนั้น ฉันเกือบจะบอกเลิกเขาออกไปแล้วเชียว ฉันใช้สองมือโอบกอดเขาไว้ ไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปมา
“ลดาขอโทษค่ะ ที่เข้าใจคุณผิด” ฉันกระซิบที่ข้างหูเขา
เสกเอามือลูบหลังฉันเบาๆ ตอบฉันว่า
“เราจะไม่ห่างกันอีกครับ”
- 8
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
