เรื่องเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา นั้นมันต้องใช้ให้เป็น ไอ้ตัวสงสารนี่แหละที่จะดึงจิต อารมณ์สงสารนี้แหละที่จะนำพาจิตของเกิดเป็นความยึดถือ จิตมันยึดไอ้อารมณ์สงสารเป็นสรณะ มันก็จิตมันก็พัวพัน กับเรื่องหมาจร แมวจร ที่บ้านก็มี แมวจร มาออกลูกเป็นชุด ก็เพราะว่าสงสาร ก็เลยต้องรับเลี้ยง ตอนนี้ก็เก้าตัวไปแล้ว เพราะสงสารนี้แหละ
ในบางเรื่อง หมาจร แมวจร เค้าก็ต้องมีกรรมของเค้า ก็เหมือนนคนเราเหมือนกัน จรไปตรงโน้นตรงนี้ จรจนไม่มีบ้านจะอยู่ เร่ร่อนไป เราก็ได้แต่ดู .. ก็ช่วยอะไรเค้าไม่ได้ เราก็จรผ่านไปเหมือนกัน
เรื่องของคำว่าพรหมวิหาร มันไม่ใช่ว่า จะไปเที่ยวสงสารคนนั้นคนนี้ โดยไม่สงสารจิตของตัวเอง เอาจิตของตัวเองไปแบกกรรมของผู้อื่น ไม่สำรวจตรวจตัวเองเลย ว่าจิตเรากำลังหลงใหลไปกับอารมณ์ที่เกิดขึ้นที่ตัวเรา อารมณ์ความรู้สึกนึกคิดของเรานั้นแหละ อารมณ์สงสาร อยากช่วย..ที่จะจูงจิตของเราไปยึดไปถือ ทั้งที่เรื่องนั้นเรื่องนี้ บางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็เอามาคิดมานึก ทั้งที่เราก็ช่วยใครเค้าไม่ได้
เราก็ต้องมาถามจิตถามใจของเรา เหมือนกันไปคิดนึกทำมั้ย เราทำได้เพียง ก็ขอให้เค้ามีความสุขพ้นเวรกรรมของเค้า พ้นทุกข์ที่เค้ากำลังเผชิญอยู่ ก็ทำได้แค่นั้น เพื่อรักษาจิตของเราให้เป็นปกติ ต้องอุเบกขาไม่ให้จิตเรา ถลำลึกจนเป็นเรื่องวิตกกังวล จิตเรามันก็เสียหาย นั่นเป็นเรื่องที่เราต้องดูแลจิตของเองให้เป็น เมตตากรุณาจิตของเราให้พ้นทุกข์ ทำให้เป็นกับเรื่องอารมณ์ที่เกิดขึ้นที่ตัวเรา
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
