แซมเล่าถึงวิธีคิดข้อแรกของเขาว่า เขาโอเคกับสิ่งที่เขาทำไม่ได้ เพราะมีอีกหลายอย่างมากที่เขาทำได้ ( be OK with what you ultimately can’t do , because there is so much you CAN do) แซมไม่ได้คิดถึงสิ่งที่เขาทำไม่ได้เพราะโรคร้ายนี้เช่น วิ่งมาราธอนหรือปีนเขา แต่เขาเลือกที่จะโฟกัสกับสิ่งที่เขาทำได้และสนุกกับมันเช่นอ่านการ์ตูน ฟังเพลง เชียร์ทีมกีฬาที่เขาชื่นชอบ หรือบางทีก็อยากทำอะไรมากๆ ก็จะต้องหาทางอื่นที่ทำให้ได้ เช่นแซมอยากตีกลองสแนร์ในวงดุริยางค์ของโรงเรียน กลองปกติก็หนักเกินเขาจะแบก
วิธีคิดข้อที่สองของแซมก็คือ เขาพยายามจะอยู่กับคนรอบข้างที่เขาอยากอยู่ด้วย (surround yourself with people want to be with) ผู้คนที่เป็นมิตร คอยสนับสนุนเขาอย่างครอบครัวใหญ่ของเขา มีกลุ่มเพื่อนที่เล่นบ้าๆบอๆด้วยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน อยู่กับวงดุริยางค์ที่ได้เล่นเพลงด้วยกัน เขารู้สึกมีความสุขสุดๆเวลาอยู่ท่ามกลางหมู่มิตรและครอบครัวเพราะทุกคนช่วยเป็นกำลังใจด้านบวกให้เขาเสมอ แซมก็พยายามเป็นกำลังใจกลับให้ทุกคนเช่นกัน