เรื่องแปล...จาก 美丽日报 Beauties of Life...
好公婆遇上好媳婦 ， หอกงพั้ว หง่อ"จี่-อ่อ"หอเซ็กหู..
(พ่อแม่สามีดี ,ได้พบลูกสะใภ้ที่แสนดี)
"งานแต่งคืนนั้น"เป็นภาพที่น่าประทับใจฉันมาก แขกเหรื่อต่างแต่งตัวมาให้เกียรติอย่างคึกคักเต็มที่ "แต่"ที่มุมห้องจัดเลี้ยง มีผู้เฒ่า2คน ใส่เสื้อผ้าเก่าที่มีรอยปะชุน แต่ก็ซักมาอย่างสะอาดสะอ้าน "ในใจฉันคิดอยู่ว่า": ในเมื่อเจ้าบ่าวของฉันเป็นลูกกำพร้า ไหนเลยจะมีญาติมาร่วมงานด้วย ? ฉันได้เรียกเขามาถามดู สุดท้ายเขาตอบอึกๆอักๆว่า เป็นญาติห่างๆ มีศักดิ์เป็น堂叔和堂嬸"ถั่งเจ็กหั่วถั่งซิ่ม"(อาและอาสะใภ้)......
"ตอนพิธียกน้ำชา" ฉันสังเกตุเห็น "ถั่งซิ่ม" เป็นคนพิการตาบอด ส่วน"ถั่งเจ็ก"พิการไม่มีขาขวา ! ! ! "โอ... ตาบอดกับขาด้วน ทำไมถึงเป็นคู่ชีวิตกันได้นะ ?... ฉันพูดกับเจ้าบ่าวว่า ตอน"ถั่งเจ็ก-ถั่งซิ่ม"กลับอย่าลืมให้เงินค่าเดินทางไปหน่อยนะ , เจ้าบ่าวของฉันผงกหัวไม่พูดอะไร แต่ได้ดึงฉันเข้าไปกอดเสียแน่นเลย....
"หลังแต่งงานผ่านมา1ปี" วันหนึ่ง...สามีบ่นว่าเจ็บกระเพาะ กินข้าวไม่ลง ขอเข้าไปนอนพักในห้องนอน ความจริงฉันรู้ว่า เขาไม่ได้เจ็บกระเพาะแต่อย่างใด เลยถามว่า "คุณ" คุณเป็นอะไรกันแน่ ? "สามีตอบว่า" คิดถึง"ถั่งเจ็ก-ถั่งซิ่ม" และยังคิดถึง"ป๊ากับม้า"ที่ตายไปแล้ว เกรง
ว่าถ้าพูดถึง"ป๊า-ม้า"บนโต๊ะอาหาร จะทำให้ฉันโกรธ เลยอ้างแบบนี้...."ตาโง่เอ๊ย"ถ้าคิดถึง หลังตรุษจีนเราก็ไปเยี่ยมท่านก็ได้นี่นา ... "สามีบอกว่า"ทางไปหมู่บ้านต้องขึ้นเขา เดินทางยากมากกลัวฉันลำบาก รอให้เขาทำถนนให้ดีก่อนค่อยให้ฉันไปก็ได้ สุดท้าย ฉันได้แต่"ฝากเงิน"และซื้อของฝากให้สามีนำไปเอง .....
"ปีที่2" วันสาร์ท中秋节"ตงชิว"(ไหว้พระจันทร์) พอดีเป็นช่วงเวลาที่ฉัน ออกไปทำงานอยู่ต่างพื้นที่หลายวัน，คิดถึง "ป๊า-ม้า" และสามี เลยคิดจะโทรศัพพ์ไปหาเขา ฉันนอนอยู่บนเตียงที่โรงแรม มองออกไปนอกหน้าต่าง
ห้อง เห็นดวงจันทร์กลมสุกใสในคืนวันไหว้พระจันทร์ พลิกตัวไปๆมาๆ ยังไงก็นอนไม่หลับ "ฉันคิดว่า" สามีก็คงนอนไม่หลับเช่นกัน , ไม่แน่เขาอาจจะกำลัง"ท่องอินเตอร์เนต"อยู่ก็ได้ , ฉันลุกขึ้นมาเปิด"อินเตอร์เนต" สมัครรายชื่อปลอม เป็นชื่อผู้ใช้ใหม่ หวังจะลองแกล้งหยอกสามีดู , เสิร์ชหาดูครู่หนึ่งก็พบว่าสามีใช้งานอยู่พอดี ฉันขอสมัครเป็นเพื่อน และ เขารับทันที....
"ฉันถามเขา": ในคืนรวมญาตินี้ ทุกบ้านก็อยู่กันครบหน้า ทำไมคุณมาท่องเนตอยู่ ว่างมากหรือไง ? "เขาตอบว่า" เพราะภรรยาผมออกไปปฏิบัติงานต่างพื้นที่ และคงนอนไม่หลับ เลยคิดจะเสิร์ชเนตติดต่อเขาดู (ฉันแอบปลื้มกับคำตอบนี้อย่างยิ่ง)เลยคิดอยากทดลองใจเขาดู..."ภรรยา"คุณไม่อยู่บ้าน ทำไมคุณไม่หากิ๊กมาอยู่แทนสักคนล่ะ ? เงียบไปเนิ่นนาน เขาค่อยพิมพ์ตอบมาว่า..."หากคุณกำลังหา
ผู้ชายอยู่ "ขอโทษด้วย"ผมไม่ใช่คนที่คุณกำลังค้นหาครับ , ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ "เขาถามฉันว่า" ทำไมคุณก็ว่างท่องเนตอยู่เหมือนผมหรือครับ ?.... "ฉันตอบว่า" : ฉันออกมาทำงานต่างถิ่น ตอนนี้คิดถึง"ป๊า-ม้า"ค่า... "เขาตอบ" : ผมก็คิดถึง"ป๊า-ม้า" เหมือนกันครับ ...แต่ท่านอยู่ไกล ผมเป็นลูกไม่อาจเลี้ยงดูท่านได้สะดวก...."ฉันรู้สึกแปลกใจมาก"สามีเคยพูดว่าเป็นลูกกำพร้า ทำไมตอนนี้ถึงพูดแบบนี้อีกนะ ? ... "เขาพูดต่อ" ความจริงคุณกับผมก็ไม่รู้จักกัน ผมอยากเล่านิทานให้คุณฟังสักเรื่อง ! .....
"ปีนั้น" พ่อผม....ซึ่งเป็นคนพิการขาด้วน แถมครอบครัวก็ ยากจนมาก ไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมแต่งงานด้วย ต่อมาเขาได้ช่วยชีวิตผู้เฒ่าใว้คนหนึ่ง และได้แต่งงานกับลูกสาวตา บอดของเขา ซึ่งก็คือแม่ของผมเอง , ชีวิตครอบครัวผ่านไปด้วยความยากลำบาก แต่ผมกลับไม่เคยอดแม้แต่มื้อเดียว พ่อกับแม่พิการทำนาไม่ได้ จึงได้แต่รับจ้างชาวบ้านแกะเมล็ดข้าวโพด ใน
แต่ละวันท่านแกะเมล็ดข้าวโพดจนมือพองทั้ง10 นิ้ว วันต่อมายังต้องใช้ผ้าพัน"มือ-นิ้ว"แล้วแกะต่อ..."เพื่อให้ผมได้เรียนหนังสือ" ที่บ้านเลี้ยงแม่ไก่ใว้3ตัว , 2ตัวออกไข่ใว้ขายอีก1ตัวเก็บไข่ให้ผมกิน แม่บอกว่ากินไข่แล้วฉลาด แต่แม่ไม่ยอมกินไข่เลย ไก่ไข่ได้เท่าไหร่ แม่จะเก็บใว้ให้ผมกินคนเดียว , คนในหมู่บ้านไม่เคยเรียกชื่อ
ผมเลย ล้วนเรียกผมว่าไอ้ลูก"บ้านบอดด้วน"กันทั้งนั้น หากพ่อได้ยินคำนี้จากใคร ก็จะไปชวนทะเลาะกับเขาทุกครั้ง ส่วนแม่มองไม่เห็น แต่จะหาก้อน"อิฐ-หิน"ขว้างใส่คนพูดมั่วไปหมด : "พวกแกฟังให้ดีนะ ! ถึงแม่จะ"บอด"พ่อจะ"ด้วน" แต่ลูกก็สมบูรณ์ครบทุกอย่าง ทีหลังห้ามพวกแกเรียกแบบนี้อีกนะ วันหลังลูกๆพวกแกจะไม่มีทางเทียบลูกข้าได้หรอก จะบอกให้ ......
"จริงอย่างแม่ว่า" ต่อมาผมสามารถสอบได้คะแนนเป็นที่1ของนักเรียนทั้งอำเภอ , ทำให้"พ่อ-แม่"ได้หน้าขึ้นมาครั้งใหญ่ , ผู้นำระดับตำบล(กำนัน)ได้ช่วยกันเรี่ยไรเงินบริจาคส่งเสียให้ผมเข้าไปเรียนในเมือง วันที่ส่งผมไปเรียนนั้น เป็นครั้งแรกในชีวิตของพ่อ ที่มีโอกาศลงจากเขา ตอนอยู่บนรถ ผมร้องไห้หนัก พ่อ
มือหนึ่งถือไม้เท้า มือหนึ่งเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วพูดว่า "ลูกพ่อ"เข้าเมืองแล้วตั้งอกตั้งใจเรียนนะ เรียนจบหางานทำในเมือง แล้วหาเมียในเมืองสักคน หากมีใครถามถึงพ่อแม่ ให้บอกเขาว่าเป็นลูกกำพร้า ไม่งั้นคนจะดูถูกเจ้า เจ้าจะหาเมียยาก หากทำให้เจ้าหาเมียไม่ได้ วันหลังพ่อตายแล้ว คงไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษอีก , ผม
ร้องไห้และรับปาก แล้วจะให้ผมลืม"พ่อ-แม่"ได้อย่างไร ,"แต่"พ่อบอกว่า : ลูกลืมตอนที่เข้าโรงเรียนครั้งแรกแล้วหรือ ? แค่เพื่อนๆรู้ว่าลูกมีพ่อแม่พิการ ก็มีแต่คนดูถูกดูแคลน แม้แต่คุณครูก็ไม่ค่อยชอบหน้าลูกสักเท่าไหร่ , หากวันหลังหาเมียได้ ก็ให้บอกว่า "พ่อ-แม่"เป็น "ถั่งเจ็ก-ถั่งซิ่ม"ก็แล้วกัน.....
หลังเรียนจบ ผมหางานทำได้ที่ในเมือง ผมได้คบหากับเพื่อนผู้หญิงคนแรก แต่พอพาเธอไปที่บ้าน"พ่อ-แม่" แม้แต่ข้าวมื้อเดียวก็ไม่ยอมกิน แล้วเธอก็เดินหนีจากผมไป เธอดูถูก "พ่อ-แม่"ผมว่าพิการแถมยากจน ขืนแต่งไปความพิการอาจเป็นกรรมพันธุ์ติดต่อถึงลูกก็ได้ ผมโกรธจนไล่เธอไปให้ไกลแสนไกล ต่อมาผมพบกับคนรักครั้งที่2 ก็คือภรรยาคนปัจจุบันของผม ผมรักเธอมาก แม้ตอนผมหลับ ในฝันยังกลัวว่าจะสูญเสียเธอไป....
ครอบครัวเธอค่อนข้างรวยมาก พ่อตาเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม หาก"พ่อ-แม่"มาหาผม ผมกลัวจะเป็นการแต้มจุดดำขึ้นมา ? (抹黑"บั๊วะเห็ก"สำนวนจีน แปลว่าเปื้อนสีดำ)...ผมได้แต่แอบกลับไปเยี่ยมท่านตอนฝึกงานนอกสถานที่เท่านั้น แต่"วันตรุษวันสาร์ท"กลับไม่มีโอกาสไปเยี่ยม ผมคิดถึงพวกท่านมากครับ......ขอบคุณที่ฟังผมระบายความในใจออกมามากมาย ตอนนี้ผมสบายใจขึ้นมากแล้วครับ...."ฟังเรื่องราวของสามีจบ" ฉันอดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาออกมา ฉันเข้าใจความจำเป็นของสามี ฉันตั้งใจจะไปเยี่ยม "พ่อ-แม่"สามีสักครั้ง....
"ฉันลางาน" แล้วตรงไปที่สถานีรถไฟ.... เส้นทางขึ้นเขาเข้าหมู่บ้าน ช่างเป็นทางที่ขรุขระเดินยากเสียนี่กระไร เดินได้พักหนึ่ง นิ้วเท้าก็เกิดพองเป็นถุงน้ำขึ้นมา ฉันเดินต่อไม่ไหวแล้ว ฉันถอดรองเท้าออกมาบ่งถุงน้ำให้แตก มันเจ็บปวดจนฉันร้องไห้เสียงดังออกมา แต่หลังจากนั้นฉันก็ยังคงเดินหน้าต่อไป .... "ผู้ใหญ่บ้าน" พาฉันไปจนถึงหน้าบ้านพ่อแม่สามี ฉันเห็นพ่อสามีกำลังแกะเมล็ดข้าวโพด ในขณะที่แม่สามีกำลังคุกเข่ากวาดเมล็ดข้าวโพดให้รวมกอง.....
"บ้านเก่าๆ" ที่มีฉากหลังเป็นภูเขา มีพ่อเฒ่า-แม่เฒ่านั่งทำงานอยู่หน้าบ้าน มันเหมือนภาพวาดที่สมบูรณ์แบบ โดยมี"พ่อแม่สามี"เป็นคนในภาพนั้น ฉันเดินช้าๆเข้าไปถึงข้างหน้า พ่อสามีเงยหน้าเห็นฉัน "ตกใจ"จนฝักข้าวโพดหลุดจากมือ ท่านถามฉันอย่างระล่ำระลักว่า ทำไมเจ้ามาถึงที่นี่ได้ ? แม่สามีเอามือควานไปรอบข้าง เพื่อหาตำแหน่งที่ฉันยืนอยู่ ฉันโค้งคำนับให้แม่สามี แล้วยื่นมือไปจับที่มือของนาง จากนั้นฉันคุกเข่าลงแล้วพูดว่า "พ่อ-แม่" หนูมารับ"พ่อ-แม่"กลับบ้านแล้ว..
พ่อสามีหลั่งน้ำตาแล้วพูดพึมพำว่า : ลูกชายของพ่อ เลี้ยงไม่เสียข้าวสุกเลย ส่วนแม่สามีกอดฉันแน่นและร้องไห้โฮออกมา น้ำตาแม่สามีไหลเปียกเสื้อฉัน เปียก จนเป็นวงใหญ่ , ตอนฉันพาพ่อแม่สามีออกจากหมู่บ้าน ชาวบ้านในหมู่บ้านมีการจุดประทัด เสียงดังอย่างเอิกเกริก เพื่อให้เป็นเกียรติแก่ครอบครัวที่มีลูกสะใภ้กตัญญู และให้เกียรติ"พ่อ-แม่"สามีครั้งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่ง.....
กลับมาถึงบ้าน สามีเปิดประตูออกมา เห็นฉันพา"พ่อ-แม่" มาด้วย เขาถึงกับยืนตลึงอยู่กับที่... ฉันบอกสามีว่าฉันคือผู้หญิงที่คุณคุยด้วยคืนนั้น และฉันพา"พ่อ-แม่"คุณกลับมาแล้ว "พ่อ-แม่" ที่ดีพร้อมสมบูรณ์แบบอย่างนี้ ทำไมคุณถึงยอมปล่อยทิ้งใว้บนเขานะ ? สามีโผเข้ามากอดฉันแน่น พูดจนฟังไม่ได้ศัพพ์ น้ำตาไหลพรากจนเปียกฉันอีกครั้งหนึ่งแล้ว...
****ฉวยโอกาศที่พ่อแม่ยังแข็งแรงอยู่ กตัญญูต่อท่านเถอะ ! *****
จาก.....美丽日报 หมุยหลีหยิกป่อ...
แปล และเรียบเรียง โดย เจงเอี่ยม แซ่อึ้ง
黄振炎 2/2/2019
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
