บทที่ 16 ดินแดนมายา(ต้น)
วันที่ 25 กันยา ปี 542 [ณ หน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง]
เวลา 10.45
ฉันที่มารอที่นี่ตั้งแต่ 7 โมงครึ่ง และได้พบเรื่องที่ประหลาดที่สุดอย่างนึงในชีวิต
เพื่อนหลายคนหายตัวไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันไม่ใช่การหลายตัวไปแบบหลงทาง หรือ ถูกจับตัวไปอะไรแบบนั้นหรอกนะคะ
มันเป็นการหายตัวไป.. ชนิดที่เหมือนไม่เคยอยู่บนโลกใบนี้มาก่อน
การหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
บางคนก็ยังติดต่อไม่ได้ และไม่รู้ว่าควรจะติดต่ออย่างไรดี ช่องทางติดต่อทั้งหมดถูกลบไปราวกับไม่มีอยู่มาก่อน
คำถามที่ฉันอยากรู้ตอนนี้มันไม่ใช่ มันเกิดอะไรขึ้น?
แต่เป็น ฉันควรทำอย่างไรต่อไปดี? ต่างหาก
ความกลัวที่คืบคลานเข้ามาที่ใจกลางหัวใจที่ราวกับจะแตกสลาย
ตอนนี้ฉันเหมือนกับคนที่ใกล้บ้าเต็มที รอบางสิ่งอยู่หน้าโรงเรียนแห่งนี้ คนที่เดินผ่านไปมามองฉันด้วยสายตากลัวกลัว และไม่อยากเข้าใกล้
...นั่นเป็นก่อนที่ฉันจะเจอกับนายละนะ
"อ๊ะ" ฉันอุทานออกมาทันทีที่ฉันสบตากับชายผมน้ำเงินคนนึง เขาคือ..หนึ่งในเพื่อนของฉัน
ฉันดีใจมากเลยล่ะ โล่งอกจริงๆ
ฉันอยากจะพูดคำนั้นออกไปจริงๆ หลังจากที่ฉันแทบจะเป็นบ้าเช่นนี้
เขาสบตาฉันพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย ฉันเดินเข้าไปหาแล้วทักว่า
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เห็นคนอื่นบ้างรึเปล่า?"
เขานิ่งไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา
"เห็นสิ.. เราเปลี่ยนที่คุยกันเถอะ" เขาพูดพร้อมกับยิ้มน้อยออกมา
เขาเดินนำฉันไปยังที่ที่มีคนน้อย และหมอกเริ่มลงมาอย่างเบาบาง ในขณะที่ฉันเดินตามไปติดๆ พร้อมกับถามคำถามไปด้วย
"นายเจอพวกเขาที่ไหน ทำไมฉันถึงหาอะไรไม่เจอเลยล่ะ ช่องทางติดต่อ หรือแม้แต่คนสนิทไม่มีใครจำอะไรได้เลย ทำไมกัน?"
เขาตอบกลับมาเพียงแค่ "รอก่อน"
เราเดินไปเรื่อยไปจนเขาหยุดเดิน ฉันจึงหยุดตาม ฉันตั้งตาถามคำถามที่ไม่อาจหาเหตุผลมารองรับได้มากเสียจน..
ไม่ได้สังเกตเลยว่ารอบข้างนั้น ---ไม่มีใครอยู่เลย
ถึงกระนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจ ตอนนี้ฉันคิดเพียงว่าในสถานการณ์ที่งงงวยเช่นนี้ ฉันต้องทำอย่างไร?
จนเขาเริ่มพูดกับฉัน
"เมื่อคืนเธอได้ฝันแปลกๆบ้างรึเปล่า?"
"ฝันเหรอ? ฝัน.. อะไร อ๊ะ!"
เมื่อคืนฉันก็ฝันแปลกๆ จริงๆ นั่นแหละ
"เด็กสาวคนนึงพูดบางอย่างกับฉัน ..อืม.. ดินแดนนี้จะรองรับ ความปรารถนาของเจ้าเอง ฉันจำได้.. แค่นี้แหละ"
ฉันตอบไปเช่นนั้น เขาทำท่าเหมือนกำลังคิดบางอย่างอยู่แล้วตอบกลับมา
"งั้นเหรอ"
"แล้วเธอก็ตื่นขึ้นมา --ได้ยังไงกัน?"
"หือ?" ฉันงงงวงกับคำถามของเขา ก่อนเขาจะตอบกลับมาว่า
"เปล่า ไม่มีอะไร"
ฉันจึงถามคำถามแรกที่ฉันถามมาแต่แรก
"นายเจอพวกเขาที่ไหน?"
เขาที่ได้ยินอย่างนั้นจึงตอบกลับมา
"เจอ... ในแดนมายา เธอรู้จัก.. ดินแดนรึเปล่า?"
ดินแดนงั้นเหรอเหมือนสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเลย แต่ว่า..
"ไม่หรอก ฉันไม่รู้จัก มันคือที่ไหนกัน?" เขาเลยตอบกลับมา
"สถานที่ที่เก็บซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดของมนุษย์ แล้วทดแทนด้วยความปรารถนา ที่แห่งนั้นคือ ดินแดน"
ดินแดน.. เป็นสถานที่ที่ประหลาดเสียจริง
"แล้วเรา --จะได้เจอพวกเขาอีกมั้ยล่ะ.." ตัวของฉันถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา ทดแทนด้วยเสียงสะอื้นไห้ ดวงตาของฉันเริ่มชื้นขึ้นมา ตัวฉันไม่กล้าสบตากับเขาเลย ทำไมนายถึงไม่รู้สึกอะไรเลยล่ะ..
ตัวฉันตื่นจากภวัง ดวงตาเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เมื่อได้ยินเขาพูดว่า
"ยังพอมีทางอยู่.. พวกเราต้องทำลายดินแดน แล้วไปช่วยพวกเขา" เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
แต่ไหนแต่ไรนายก็เป็นคนแบบนี้แต่แรกแล้วหนิ ไม่ว่าจะถามอะไรก็จะได้คำตอบเสมอ..
ใช่แล้วล่ะ ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกอะไรอยู่แล้วล่ะ
---ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันหนิ---
ตัวฉันหันไปสบตากับเขา รอยยิ้มค่อยๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าของฉัน
"อื้ม!" ฉันตอบกับไปด้วยรอยยิ้มอย่างโล่งใจ
. . .
แต่บางทีฉันก็มักลืมไปว่า ถึงเขาจะตอบคำถามให้เสมอ แต่ในคำตอบนั้นมักจะแฝงไปด้วยเล่เหลี่ยมอยู่หลายครั้งเช่นเดียวกัน
จบบทที่ 16 ดินแดนมายา(ต้น)
กลับมาแล้วคร้า แต่งเป็นไงก็ส่งความคิดเห็นมาได้นะคะ
ปกตอนนี้ตั้งใจวาดสุดๆ (ดีขึ้นบ้างไหมก็ไม่รู้555)
ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
สวัสดีค่ะ
บทที่ 16 ดินแดนมายา(ต้น)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
