โดยส่วนตัวจะคิดผ่านการมองคนสองวัย คือพ่อกับแม่ที่เราวิจารณ์พวกเขาได้ยากมาก หนึ่งคือต้องเข้าใจว่าพ่อแม่คือพ่อแม่เสมอที่เคยทำหน้าที่ติเตือนเรามาตลอดอย่างน้อยก็ยี่สิบปีหละ ที่เรายอมให้เขาติเตือน คือเขามีอำนาจตรงนั้น พอถึงวัยที่เราต้องเตือนเขา ต้องเป็นฝ่ายบอกว่า "อย่าดื้อสิ" มันก็ยาก
กับมองรุ่นหลานที่เรายังเตือนอะไรเขาได้ตลอด จนวันหนึ่งก็รู้สึกได้ว่า เอ้อ การเป็นเด็กนี่มันดีนะ ยังอยู่ในวัยที่ยอมรับคำติเตือน และยังมีคำเตือน คำวิจารณ์ซึ่งคอยผลักดันให้เราก้าวไปอย่างถูกทางเสมอ ตรงข้ามกับวัยพ่อแม่ ทีนี้มันก็สะท้อนกลับมาที่ตรงนี้คือ เราก็สอนหลานว่า "การเป็นเด็กมันโชคดีรู้ไหม ที่มีผู้ใหญ่คอยเตือน คอยวิจารณ์ ลองมองดูคุณยายสิ ทำอะไรผิดๆดื้อๆหลายอย่าง แต่พวกเราก็ไม่กล้าเตือนกันใช่ไหมล่ะ" แต่ถ้าคนวิจารณ์พร่ำเพรื่อไร้สาระ คุณก็คงไม่ต้องกลัวเนอะ ก้าวข้ามไปเลยค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
