11 ส.ค. 2022 เวลา 12:38 • นิยาย เรื่องสั้น
ชีวิตที่เดินมาไกลเกินครึ่งคน สิ่งที่ไม่ควรเสียเวลาไปกับมันก็คือการไปนั่งอธิบายว่าเราเป็นคนยังไง...
เสียดายเวลาชีวิต
ว.รนัญ
สมัยก่อนเมื่อฉันอายุประมาณ 20 ต้นๆฉันจะค้นหาว่าฉันเป็นคนยังไงกันแน่...สับสนอยู่บนทางเดินที่หลากหลาย
บางครั้งการเป็นคนที่สามารถหยิบจับทำทุกสิ่งทุกอย่างไปได้อย่างดีมันก็ไม่ได้เป็นผลดีเสมอไป
ฉันรู้สึกว่าฉันไม่มีจุดเด่นอะไรเลย
ฉันสามารถทำอะไรทุกสิ่งทุกอย่างได้หมด
บางครั้งอาจจะมากกว่าคนปกติด้วยซ้ำไป
หยิบจับอะไรก็ดูว่าง่ายไปหมด
ทำเป็นทำได้หมด!
ไม่มีอะไรบนโลกนี้ที่ฉันทำไม่ได้
ด้วยวัย 20 ต้นๆของฉันนั้นฉันมีพลังมหาศาลใครๆก็เรียกฉันว่ามนุษย์ติดเทอร์โบ
พลังที่เหลือเฟือของฉันฉันสามารถทำงานต่อเนื่องยาวนานได้ถึง 20 ชั่วโมง
วันๆหนึ่งฉันนอนหลับแค่ประมาณ 3-4 ชั่วโมงฉันก็สามารถตื่นฟื้นขึ้นมาเป็นคนใหม่ได้อย่างน่าทึ่ง
ฟังดูดีแต่ฉันกลับรู้สึกว่างเปล่าโหวงเหวงในจิตใจ คล้ายไม่มีที่ไปอย่างชัดเจน
ฉันไม่มีเป้าหมาย ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปในทิศทางใด ไม่มีอะไรที่ฉันชอบหรือรักมันเป็นพิเศษ
ง่ายๆก็คือไม่มี passion
ใช้ชีวิตแบบวันต่อวัน
หาเงินไปวันๆอะไรที่เป็นเงินก็คือทำหมด
ทำงานทำโอที ทำอาชีพเสริมอย่างหนักหน่วง
ใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่า จนทุกคนมองว่าฉันบ้างาน
แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่างเปล่าอยู่นะ ฉันรู้สึกขาดความรักในการใช้ชีวิต ตอนนั้นชีวิตโสดของฉันมันช่างดูเปล่าดาย...
ฉันอยากมีแฟน แต่ก็หาคนที่ถูกใจไม่ได้
คนที่ฉันรักเขาไม่รักฉัน คนที่มารักฉัน ฉันก็ไม่รักเขา
ไม่ยุติธรรมเลย ฉันคิดมาตลอด ทำไมฉันไม่ถูกรักกลับซะทีนะ
ทำไมฉันถึงไปรักคนที่ไม่รักฉัน
มันฟังดูเหมือนปัญหาโลกแตกที่หลายๆคนอาจกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้
ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่ใครๆต้องการหรอกเหรอ?
หรือฉันต้องการคนดีเกินไป
สับสนไปหมด
ฉันเสียเวลาอยู่กับการคบหาดูใจกับคนหลายๆประเภท
จนทำให้ฉันเสียการเรียนเสียเวลาเป็นส่วนตัวเสียเวลาค้นหาตัวเอง
แล้วฉันก็อ่อนแอ..
ตัดสินใจกลับมาหาคนรักเก่าแล้วก็แต่งงานกับเขามีลูกกับเขาใช้ชีวิตอย่างเหี่ยวเฉาอยู่ 14 ปี
ให้ตายเถอะ!!!
จากที่เคยคิดว่าตัวเองเสียเวลากับการคบหาดูใจ..
การแต่งงานการมีครอบครัวกับเป็นเรื่องที่เสียเวลายิ่งกว่านั้นอีก
เอาไว้ต่อตอนต่อไปวันนี้แค่นี้ ก่อนอยากพักแล้ว
โฆษณา