เรื่องสั้น Diary'Girls บันทึกลับสาวปริศนา
บทสรุป แสงนำทางแห่งชีวิตใหม่
แนวเรื่อง ลึกลับ,ชีวิต,ปรัชญา
เรื่องย่อ : การเดินทางเพื่อเติมเต็มสมุดบันทึกชีวิตของเด็กสาวปริศนา สักวันนึงเธอจะได้เข้าใจความหมายของชีวิต ผ่านการเฝ้ามอง ให้ทางเลือกชีวิตกับเหล่าผู้ที่สิ้นหวังในชีวิต ไร้เส้นทาง และเข้าใกล้ความตาย
"ความรัก คือ การให้ความสุขแสนหวานกับผู้คนด้วยร่างกาย" คือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากผู้หญิงที่พาผู้ชายไม่ซ้ำหน้ามาที่บ้าน ให้ความสุขกับพวกเขา นี่คือภาพที่เด็กคนนึงเห็นทุกวัน
"ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่ตัวฉันลืมสิ่งที่เรียกว่าตัวเอง แล้วใช้ชีวิตแบบที่คนที่เลี้ยงดูเป็น มอบความสุขให้กับทุกคน" หญิงสาวผู้งดงามอายุยี่สิบปลายๆ คิดในใจด้วยสีหน้าไร้ชีวิตชีวา ก่อนที่เสียงของชายหนุ่มคนนึงจะดังขึ้นข้างหลัง
"ริกะจัง วันนี้ก็ฝากด้วยนะ เอาเป็นที่ห้องเธอได้มั้ย พอดีเพื่อนพี่ก็ว่างด้วย" ชายหนุ่มพูดด้วยความคุ้นเคย
"ค่า เข้าใจแล้ว ราคาก็ตามจำนวนนะคะ ว่าแต่วันนี้ก็สดชื่นจังนะคะ รุ่นพี่"
หญิงสาวหันหลังไปทางเสียง ด้วยรอยยิ้มและสีหน้าที่สดใสทันที
"แหมๆ เพราะริกะจังเลย เธอเนี่ยไม่มีพักเลยนะ"
"เป็นห่วงเหรอคะ หรือจะหลงรักหนูซะแล้ว"
บทสนทนาในแต่ละวันมักจะวนเวียนอยู่แค่นี้ ก่อนจะไปจบลงที่เตียงในเวลาต่อมา คนทำงานแบบนี้ถึงจะเจอคนมากมายก็ไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของคนทั่วไป ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ตัวฉันมีความสุขกับการเป็นที่รักของพวกเขา นั่นคือความสุขจริงๆหรือเปล่านะ ได้ยินคำบอกรักและรอยยิ้มของพวกเขาและเธอ จนทำให้รู้สึกเอียนเลยล่ะ
การใช้ชีวิตที่ต้องพบผ่านผู้คนมากมาย มักจะจบลงที่ห้องของฉัน บางทีก็ที่ห้องในโรงแรม หรืออาจจะเป็นที่บ้านของพวกเขา นี่เป็นชีวิตที่ผ่านมาตั้งแต่ที่เรียนมัธยมแล้ว
ฉันถูกสอนมาว่านี่คือการมอบความรักให้กับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นเพศหรืออายุเท่าไหร่
ถึงจะโตพอที่จะเข้าใจว่าความรักอาจไม่ใช่สิ่งที่ถูกสอนมาก็ได้ แต่คนแบบฉันก็ไม่สามารถที่จะมี สัมผัส รู้สึกถึงมันได้ในแบบที่คนส่วนใหญ่ทำ
แค่ต้องทำให้พวกเขาและเธอรู้สึกมีความสุข สิ่งที่ฉันได้จากพวกเขาคือเงิน ความสุขและรอยยิ้ม ของพวกเขา
ทำให้ฉันมีชีวิตต่อไปได้ จนกระทั่งวันนึง ที่เหมือนกับทุกวัน วันนี้นัดไปเจอคนๆนึง ที่ได้คุยคร่าวๆในอินเตอร์เน็ตได้ประมาณเดือนนึง สถานที่คือที่บ้านของเขา จะเป็นคนแบบไหนกันนะ
สถานที่เป็นบ้านขนาดกลาง ที่ดูสะอาดตาดี และดูส่วนตัวพอสมควร ได้ยินว่าเป็นนักเขียนสินะ สิ่งที่ขอให้ทำก็คงจะไม่พ้นเรื่องแบบนั้น
"สวัสดีครับ คุณคือ ริกะใช่มั้ยครับ" ชายหนุ่มเปิดประตูมองมาที่ตัวฉันตั้งแต่หัวถึงเท้า ท่าทีของเขาดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาตินักกับการที่มีผู้หญิงเป็นแขก
"ค่ะ ยินดีที่ได้พบนะคะ อาจารย์" ฉันตอบด้วยรอยยิ้ม
"ฮ่ะๆ แค่นักเขียนโนเนมเองครับ" เขาดูเขินอายเลิ่กลั่ก
ไม่ค่อยเจอคนแบบนี้เท่าไหร่ คงจะเป็นครั้งแรกสินะ
"ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ"
หลังจากนั้นสิ่งที่เขาให้ฉันทำ กลับเป็นการให้อยู่อาศัยด้วยระยะนึง ในฐานะ "คนรัก" โดยบอกว่าเป็นการช่วยงานเขียนของเขา
ความจริงมันเป็นไปไม่ได้และงานแบบนี้ฉันแทบไม่เคยรับมาก่อนเลย แต่ฉันได้เห็นบางสิ่งในสายตาของเขา
ฉันซึ่งไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะค้างที่ไหนนานๆได้ แต่เงินที่เขาให้มันก็มากกว่า ที่นักเขียนโนเนมจะมีจริงๆ ฉันจึงตอบตกลง 2อาทิตย์
แล้วการใช้ชีวิตของหญิงสาวผู้ใช้ร่างกายกายโดยเชื่อว่านั่นคือความรัก กับชายหนุ่มผู้บอกเล่าเรื่องราวผ่านตัวหนังสือก็เริ่มขึ้น เด็กสาวปริศนาที่มีดวงตาสีแดงยืนพลิกหน้ากระดาษของสมุดบันทึกเล่มหนา พลางมองไปทางคู่รักชายหญิงคู่นึงที่ดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
"เน่ ขากลับแวะซื้ออาหารเย็นของโปรดฉันด้วยนะ จำได้ใช่มั้ยว่าคืออะไร" ฝ่ายหญิงดูเข้มแข็งราวกับผ่านชีวิตมามากแต่กลับพูดด้วยความร่าเริงแจ่มใส ราวกับได้สิ่งที่ตามหา
"ดะ ได้ครับ เอ..." ฝ่ายชายกลับดูเก้งก้างไม่ได้เรื่องราวเท่าไหร่ทั้งดูอายุมากกว่าแท้ๆ
ย้อนกลับไป หลายเดือนก่อน การใช้ชีวิตในช่วงสองสัปดาห์ของฉันที่รู้สึกว่าน่าเบื่อหน่ายอย่างมากได้เริ่มขึ้น
ฉันได้แต่ดูแลเขาในแบบทั่วไป ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ถึงจะพยายามให้โอกาส แต่เขากลับต่างจากผู้ชายคนอื่น
จนกระทั่งวันสุดท้าย ที่จะได้อยู่ด้วยกัน ตัวฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเป็นพิเศษเพราะงาน แต่เขากลับร้องไห้ออกมา แล้วสารภาพรักกับฉันซะดื้อๆ ทั้งที่ฉันเป็นคนแบบนี้ ทำงานที่น่ารังเกียจในสายตาคนทั่วไป
คงต้องให้รางวัลสักหน่อย ทำใมฉันถึงคิดแบบนั้นกันนะ
แต่การทำรักครั้งนี้ต่างจากที่เคยทั้งที่ก็ทำแบบธรรมดา แต่ตัวฉันกลับรู้สึกถุงอะไรบางอย่างที่ไม่เคยได้ เพียงแค่กอดฉันก็ทำสิ่งที่ไม่ได้ทำมานาน "ร้องไห้" เป็นการทำที่ทั้งสองฝ่ายรู้สึกถึงกันให้กันจริงๆ ไม่ใช่แค่เพียงฝ่ายเดียว
วันนั้นเป็นจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของฉัน
บทส่งท้าย
หลายปีต่อมา ชีวิตใหม่อีกชีวิตก็ถือกำเนิดตัวแทนของฉันและเขา ฉันได้รับความรักมากขึ้นไม่ใช่ความรักปลอมๆแบบในอดีต
"ขอบคุณนะ ที่ช่วยบันทึกชีวิตของฉัน"ฉันพูดกับเด็กสาวที่ไม่รู้จักแต่คุ้นเคยขณะที่เดินสวนกัน
"ฉันแค่เพียงบันทึกมันเพราะหน้าที่ คุณต่างหากที่เป็นคนกำหนดเส้นทางของตัวเอง"
เด็กสาวปริศนาที่มีดวงตาสีแดงปิดบันทึกเล่มหนา ก่อนจะเดินจากไป
ขอบคุณมากที่อ่านมาถึงตรงนี้ครับ
ผมมีโอกาสได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนที่ทำงานแบบนี้เลยได้พูดคุย แน่นอนว่าชีวิตจริงไม่เหมือนในนิยาย...สิ่งที่คนทำงานนี้เจอนั่นแย่เกินจะเขียนได้ครับ
- 36
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
