อธิบายความว่า
จิตที่คิดส่งออกไปภายนอกนั้น ไม่ใช่ธรรมะเลย ถ้าจะเป็นก็เป็นเพียงธรรมะแบบโลกๆ ธรรมะของพระพุทธเจ้าอยู่ในตัวหัวถึงเท้าเท่านั้น แล้วการมองจิตที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์ต่างๆ ก็เปรียบเหมือนลิงที่ห้อยโหนเปลี่ยนกิ่งไม้ ปล่อยกิ่งนั้นมาจับกิ่งนี้ ปล่อยกิ่งนี้ไปจับกิ่งโน้น ไม่จบสิ้น แล้วมองว่านั่นไม่เที่ยง บังคับบัญชาจิตให้เลิกคิด หยุดคิดไม่ได้
แล้วลงความเห็นว่านี่แหละไตรลักษณ์ เช่นนี้ไม่ถูก เพราะการเห็นไตรลักษณ์ที่แท้จริงนั้น จิตก็ควรจะเลิกเที่ยวไป เพราะเข้าใจแล้วว่าสิ่งทั้งหลายไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน เมื่อเป็นดังนั้น การคิดไปก็เป็นความโง่ของเรา ความเข้าใจดังนี้จิตย่อมหยุดท่องเที่ยว ไม่มีอาการเกิดดับอย่างข้างต้น เพราะแทงทะลุอริยสัจ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
