เหมือนกับชีวิตของเราในตอนนี้ที่มีแต่ความเหงา ความโดดเดี่ยว ความว่างเปล่า จะสุขก็ไม่สุข จะทุกข์ก็ไม่ทุกข์ เป็นความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ ไม่มีใครอยู่เคียงข้าง ต้องอยู่คนเดียวกับห้องสี่เหลี่ยมจนชินชา เป็นอารมณ์หลังจากที่กลับจากมอแล้วมาอยู่หอ มันเหงามันอธิบายไม่ถูก ตอนอยู่กับเพื่อนก็ยังสนุกสนานเฮฮา แต่พอกลับห้องมาใบหน้าที่มีรอยยิ้มก็ได้หายไป เหลือแต่ใบหน้าที่เย็นชา เศร้าหมอง และเป็นแบบนี้ในทุกๆวัน จนมีความรู้สึกชินชากับมันไปแล้ว