โตแล้ว...ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ก็ร้องไห้ได้
.
เราเป็นผู้ชายคนนึง
ที่ชอบอนุญาตให้ตัวเองร้องไห้
อาจเพราะว่าบางเรื่องมันเศร้าเกินไป
บางเรื่องมันก็เกินรับไหว
ตัวเราที่ไม่ได้เก่ง และ ก็ไม่ได้เข้มเเข็งขนาดนั้น
จึงมีบ้าง ที่บางครั้งมานั่งร้องไห้เงียบๆ
ในตัวเราจะมีสิ่งที่เรียกว่า " กล่องเก็บความเศร้า " อยู่
ข้างในกล่องจะมีพวกตะกอนความเศร้า
ชิ้นเล็ก ชิ้นใหญ่ปะปนผสมกันไป
คราใดที่เราร้องไห้ กล่องความเศร้าจะถูกเปิดออก
ตะกอนในกล่องเหล่านี้จะค่อยๆ ระเหยหายไป
คราใดมีความสุข กล่องจะถูกเปิดออก
และความสุขก็จะหยิบโยนมันทิ้ง...
เพราะการร้องไห้ไม่ใช่สัญลักษณ์ของความอ่อนแอ
แต่หากเป็นเรื่องปกติอารมณ์ของคนเรา
เพราะการร้องไห้ก็เป็นเหมือนการระบาย
แต่หากมันช่วยเธอได้ดี
.
.
เหมือนวันแรกที่เธอได้รับบาดแผล
มันมักจะเจ็บมากเสมอในช่วงแรกๆ
แต่หากอีก 1 อาทิตย์ 1 เดือน และอีก 1 ปีต่อมา
มันจะเจ็บน้อยลงเรื่อยๆ
เธอแค่ต้องปล่อยให้มันเยียวยาตัวเธอเอง
" อย่าไปเร่งรัดให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น ในวันที่รู้สึกไม่ดีจริงๆ "
.
เรารู้ว่าเธอใช้ชีวิตอย่างเข้มเเข็งและกล้าหาญมาตลอด
เธอที่กล้าหาญที่ตั้งใจทำทุกอย่างให้สำเร็จ 100%
อย่างที่ใจวาดหวังไว้
เรารู้ ทุกคนรอบตัวเธอนั้นรู้ แม้เขาไม่เคยได้เอ่ยปากบอก
ว่าเธอเป็นคนตั้งใจ และ พยายามแค่ไหน..ทุกคนนั้นรู้
หากสละเวลาสักประเดี๋ยวมองดูตัวเอง
ตัวเธอที่ทรุดโทรมและอ่อนล้า
ไม่มีเวลาเเม้แต่...จะมาสนใจความรู้สึกของตัวเธอเอง
ข้างในกล่อง ตะกอนน้อยใหญ่มากมายจนล้นทะลัก
ไม่เคยคิดแม้เเต่จะเปิดออก..
.
.
แต่ถ้าหากจะเพียงขอเธอ
ได้โปรดซื่อสัตย์กับหัวใจที่ทรุดโทรม
ได้โปรดซื่อสัตย์กับความรู้สึกที่เหนื่อยล้า
ได้โปรดนั่งลงสักประเดี๋ยว
ได้โปรดค่อยๆ เปิดกล่องออกมา
จะร้องมากจะร้องน้อยแค่ไหน
.
ไม่เป็นไร....เธอกล้าหาญเสมอ
📷 Nname
✍️ EsDucK
#swfaraway #EsDucK #36Filmstory
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
