ความงดงามของวันพรุ่งนี้
วันหนึ่งขณะที่ตื่นนอนขึ้นมา ผมมีอาการไม่ปรกติ มือเท้าชา หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ จึงพยามพาตัวเองออกจากห้องเพื่อไปโรงพยาบาล ซึ่งตอนนั้นความกลัว กลัวที่จะต้องตายจากโลกนี้ไป กลัวที่จะไม่ได้เห็นหน้าแม่อีก ต่างๆนาๆ ความสับสนวิ่งชนกันในสมองไปหมด
เมื่อถึงโรงพยาบาลคนเปลก็ซักถามอาการเพื่อประเมินความฉุกเฉิน เนื่องจากอาการใกล้เคียงโรคร้ายแรงเช่น หัวใจ หมอจึงวัดคลื่นหัวใจไฟฟ้าและเมื่ออาการยังไม่แน่ชัดจึงขอให้ผมนอนสังเกตอาการหนึ่งคืน
ซึ่งขณะนั้นหมอให้ผมนอนห้องรวม ซึ่งภายในห้องนั้นบรรยากาศยากจะบรรยาย กลิ่นต่างๆสารพัด ผสมปนเปกันในอากาศ แทบจะไม่หลงเหลือกลิ่นของอากาศบริสุทธิ์เลยแม้แต่น้อย ผมนอนคิดถึงเรื่องราวต่างๆมากมายทั้งที่เคยทำไปแล้วและยังไม่ได้ทำ จนผล็อยหลับไปด้วยฤทธิ์ยา
และแล้วราวสามทุ่มของวันนั้นผมก็ต้องตื่นเพราะอาการช็อกของเตียงข้างๆ เครื่องมือต่างๆส่งเสียงเรียกให้ทั้งหมอและพยาบาลพุ่งตรงมาหา
ทันทีที่ม่านกั้นเผยอออก มันทำให้เห็นร่างชายชราไร้ซึ่งสติคนหนึ่ง รูปร่างผอมบางเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูก ถูกพยาบาลกำลังฉีดยากระตุ้นความดัน คุณหมอที่กำลังปั๊มหัวใจ ความพยามของหมอและพยาบาลสัมฤทธิ์ผล เขากลับมามีสติพร้อมเริ่มหายใจอีกครั้ง จากนั้นไม่นานลูกชายของชายชราก็มาถึง พร้อมคำพูดที่ไม่คิดว่านี่คือความคิดของผู้เป็นบุตร "อีกแล้วหรือพ่อ ทำไมไม่ยอมไปซักที ไปได้แล้วยอมแพ้เถอะ ผมต้องทำงานไม่มีเวลามาดูพ่อได้ทุกวันนะ" ชายชราไม่แสดงท่าทีใดๆ ผู้เป็นลูกจึงเดินไปหาหมอพูดคุยบางอย่างแล้วก็เดินออกจากห้องกลับไป
หลังเหตุการณ์กลับมาปกติ ม่านถูกรวบเก็บดังเดิม แน่นอนบัดนี้ผมเห็นหน้าชายชราได้อย่างชัดเจน เขาแหงนมองเพดานพร้อมหยดน้ำตาที่ค่อยๆซึมลงใส่สายออกซิเจน ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร ผมจ้องมองเขาจนสักพักเขาหันหน้ามาทางผม ผมเองตกใจมากไม่คิดว่าเขาจะหันมา ผมจึงยกนิ้วหัวแม่มือให้ สื่อเป็นนัยว่า "ลุงยอดเยี่ยมมากครับวันนี้สู้ได้ดีมาก" แกยิ้มให้ผมแล้วหลับไป
ผมเองก็รอคำตอบของสิ่งที่ตัวเองเป็นพร้อมภาวนาให้มันไม่มีอะไรร้ายแรง
เมื่อพยาบาลเห็นว่าผมตื่นจึงสอบถามว่ารู้สึกยังไงบ้าง ผมเลยว่ารู้สึกปกติ ใจไม่สั่นแล้ว สักพักคุณหมอก็ออกมาพร้อมรอยยิ้ม พร้อมถามว่า "อยากกลับบ้านไหม" (ผมนี่อยากกลับบ้านสุดๆ บ้านจริงๆนะ ไม่ใช่ห้องพัก) หมอแจ้งว่า "คุณไม่ได้เป็นโรคหัวใจ พรุ่งนี้เตรียมตัวกลับบ้านได้ รายละเอียดพรุ่งนี้เช้าค่อยคุยกันนะ"
ผมนอนไม่หลับ ครุ่นคิดเรื่องต่างๆนาๆทั้งคืน พร้อมกับอธิษฐานให้ชายชรามีวันพรุ่งนี้ของเขาต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้วันนี้เป็นวันนี้สุดท้ายของเขา แม้ไม่รู้ความหมายของการมีชีวิตอยู่ แต่การมีชีวิตอยู่เพื่อเห็นวันพรุ่งนี้มันก็วิเศษแล้วสำหรับผม
ปล. ผมเป็นโรค Panic disorder อาการคล้ายโรคหัวใจแต่ไม่มีอันตรายร้ายแรงครับ
ไม่ว่าวันนี้จะเป็นวันที่ทำให้คุณรู้สึกดีหรือไม่
จงขอบคุณวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง
วลีสีเทา
ติดตามผมเขียนกลอนในทวิตเตอร์ได้ที่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
