ต่างๆ และยังได้เขียนหนังสือที่มีชื่อเสียงอีกสองเล่มทิ้งไว้ให้แก่คนรุ่นหลัง หนังสือทั้งสองเล่มคือ “บันทึก อาณาจักรทางพุทธศาสนาในหมู่เกาะตอนใต้" และ "ชีวประวัติของพระภิกษุที่มีชื่อเสียงแห่งราชวงศ์ถัง เสาะหาธรรมในดินแดนทิศตะวันตก
ค.ศ.661 พระเว่ยหล่าง นามเดิมคือ ฮุ่ยเหนิง (เกิดใน ค.ศ.638) ได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระธรรมาจารย์องค์ที่ 6
หลังท่านได้รับแต่งตั้งเป็นพระธรรมาจารย์เซนองค์ที่ 6 ของจีนแล้ว ท่านได้อำพรางตัวอยู่ทางใต้เป็นเวลา 16 ปี กระทั่งปี ค.ศ.676 ท่านได้ร่วมสนทนาธรรมกับภิกษุอิ้นจง จนภิกษุอื้นจงแจ่มแจ้งในแก่นธรรม
ท่านอิ้นจงจึงได้เรียกชุมนุมสาธุชนจากทุกสารทิศมาประกอบพิธีอุปสมบทให้แก่ท่านอาจารย์เว่ยหล่าง
หลังจากนั้นท่านได้เดินทางกลับไปที่วัดเป่าหลินและดำเนินการขยายโรงธรรม และสร้าง “อุทยานฮวากั่วเยวี่ยน ขึ้นในอาณาจักรธรรมเป้าหลิน
ค.ศ.694 ลัทธิมานิกี เข้ามาในดินแดนอุยกูร์ ลัทธิมานิกีที่เกิดจากนักปรัชญาชาวเปอร์เซียนามว่า “มานีส” (Manes) เป็นผู้บัญญัติขึ้นในศตวรรษที่ 3 ด้วยการนำหลักคำสอนของศาสนาโซโรอัสเตอร์ มารวมเข้ากับ คริสต์ศาสนาแบบตะวันตกและพุทธศาสนา โดยศาสนานี้เป็นที่นิยมนับถือทั่วไปในเอเชียกลางก่อนที่ ศาสนาอิสลามจะแผ่เข้ามา
พุทธศาสนานิกายเซน-เหยน (Chen Yen) หรือนิกายมี่จุง (Mi-Tsung) ซึ่งแปลว่า “นิกายอันเร้นลับ เป็นนิกายของพุทธศาสนาตันตระ พระสูตรที่สำคัญของนิกายนี้คือ “มหาไวโรจนสูตร” นิกายนี้มีอาจารย์ที่สำคัญจากอินเดียเข้ามาเผยแพร่คือ
ค.ศ.716 ศุภกรสิงหะ (สุภกรสิงห์) เดินทางมายังประเทศจีนและได้รับการต้อนรับในฐานะ “คุรุแห่งรัฐ” ท่านเป็นอาจารย์ผู้นำพุทธศาสนาตันตระเข้ามาเผยแพร่ในประเทศจีน
ค.ศ.720 วัชรโพธิ์ (วัสรโพธิ) เดินทางมาถึงประเทศจีนและเป็นผู้เผยแพร่ตันตระอยู่ที่เมืองหลวงฉางอัน ค.ศ.746 อโมฆวัชระ เดินทางมาถึงประเทศจีน ท่านได้แปลคัมภีร์และเผยแพร่พุทธศาสนาตันตระอย่างกว้างขวาง
อนึ่ง ภายหลังการสิ้นสุดลงของราชวงศ์ถัง การแบ่งแยกนิกายต่างๆ ของพุทธศาสนาของจีนค่อยๆ หมดสิ้นไป นิกายของพุทธศาสนาที่ยังมีบทบาทต่อมาคือ นิกายสุขาวดี และนิกายเซน (ฌาน) เท่านั้น
นิกายสุขาวดี มีต้นกำเนิดมาจากหลักธรรมในมหาสุขาวดีวยูหสูตร กล่าวถึง
เหตุการณ์ครั้งหนึ่ง ในขณะที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประทับอยู่ท่ามกลางธรรมสภา เกิดรัศมีรอบพระวรกายงดงามยิ่งนัก พระอานนท์ได้ทูล ถามถึงปรากฏการณ์อันน่าอัศจรรย์ใจครั้งนี้
พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงทรงตรัสเล่าเรื่องราวของพระอมิตาพุทธ ซึ่งได้ตั้งปณิธานไว้ 48 ข้อ บรรดาปณิธานเหล่านั้นได้กลายเป็นพื้นฐานในการพัฒนาความคิดและความเชื่อของนิกายสุขาวดี โดยมีหลักใจความสำคัญพอสรุปได้ว่า สำหรับผู้มีศรัทธายึดมั่นในองค์อมิตาพุทธอย่างแท้จริงแล้วจะได้ไปเกิดในดินแดนสุขาวดี ซึ่งมีพระอมิตาพุทธทรงเป็นประธาน โดยมิต้องกลับลงมาเกิดบนโลกมนุษย์อันเต็มไปด้วยกิเลสตัณหา อันก่อให้เกิดทุกข์ยากนานาประการ
รัชสมัยพระเจ้าเสวียนจง (พระเจ้าชวนจงหรือสวนจง) (ค.ศ.712-755) ลัทธิเต๋าและขงจื๊อได้รับความนิยม
ส่วนพระพุทธศาสนาถูกต่อต้านจากพวกที่นิยมลัทธิขงจื๊อและลัทธิเต๋าอย่างหนัก
ใน ค.ศ. 714 พระและชีถูกจับสึกถึงหมื่นสองพันรูปทั้งยังห้ามสร้างวัดใหม่ ห้ามสร้างพระปฏิมากร และห้ามจารึกพระธรรมคัมภีร์ด้วย
ค.ศ. 763 ข่านแห่งอุยกูร์ซึ่งเป็นพันธมิตรกับจีนได้ประกาศให้ลัทธิมานิกีเป็นศาสนาแห่งชาติ
ลัทธิมานิกีเกิดจากนักปรัชญาชาวเปอร์เซียนามว่า “มานีส” (Manes) เป็นผู้บัญญัติขึ้นในศตวรรษที่ 3 ด้วยการนำหลักคำสอนของศาสนาโซโรอัสเตอร์ มารวมเข้ากับคริสต์ศาสนาแบบตะวันตกและพุทธศาสนา ลัทธิมานก็เข้า
(ยังมีต่อ)
017
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
