ช่วงเวลาที่ได้ดูแลคุณพ่อจนถึงวาระสุดท้าย คือช่วงเวลาที่เราค่อยๆทำความเข้าใจกับเรื่องนี้อย่างจริงจังค่ะ ทั้งเรื่องความเสื่อมและความตาย
พอคุณพ่อเสีย เรากลับไม่ได้รู้สึกเสียใจเหมือนที่เคยกังวลไปเอง แต่เป็นความโล่งเบาในจิตใจ เพราะรับรู้ได้ในความสงบตอนที่ท่านไป โมเม้นต์นั้นเราเชื่อว่าจิตสุดท้ายของท่าน ไปดีแน่นอน มันอธิบายไม่ค่อยถูกค่ะ
คำว่าพ่อแม่เป็นครูคนแรก ไม่ผิดเลย แม้แต่ในวาระท้ายๆของชีวิต พ่อแม่ก็ยังใช้ร่างกาย ใช้สังขาร สอนให้เราเห็นความเสื่อม
จะเปรียบไปก็เหมือนได้ดูหนังล่วงหน้า พอตัวเราแก่เองบ้าง จะเห็นความเสื่อมและความตายเป็นเรื่องธรรมดา
จากคำถามในย่อหน้าที่ 3 และ 4 เรื่องความกลัว ขออนุญาตแปะลิงก์ให้อ่านค่ะ เป็นบันทึกที่เราเขียนถึงคุณพ่อ น่าจะได้คำตอบบางอย่างสำหรับความกลัว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
