สมัยราชวงศ์โฮ่วโจว(ค.ศ.951-960) ทางเหนือ
ใน ค.ศ. 955 พระเจ้าโจวซื่อจง (ค.ศ. 954-960) สั่งให้ยุบวัดหมด เว้นไว้เพียง 2,694 วัด ทำลายเสีย 30,336 วัด
ค.ศ. 959 พระเจ้าโจวซื่อจง บุกโจมตีราชวงศ์เหลียวของชนเผ่าซี่ตาน (ราชวงศ์เหลียวครอบครองพื้นที่ ภาคเหนือของจีนในมองโกเลีย ภาคตะวันออกไกลบางส่วนของรัสเซีย และเกาหลีเหนือ) ยึดเมืองหยิงโจว และม่อโจวกลับคืนมาได้
แต่ไม่นานเขาก็ล้มป่วยและเสียชีวิตลงกลางกองทัพ ในขณะที่พระโอรสยังทรงพระเยาว์ และไม่มีขุนนางราชนิกุลมาช่วยบริหารประเทศ
ในที่สุดราชวงศ์โฮ่วโจวก็ถูกราชวงศ์ซ่งเข้าแทนที่ ยุค 5 ราชวงศ์เป็นอันสิ้นสุด
10 แคว้น (อาณาจักร)
มี 2 แคว้นทางเหนือ คือ แคว้นเปยฮั่น แห่งไท่หยวน และแคว้นชิงโจว แห่งสานเป่ย
ส่วนแคว้นที่เหลืออยู่ทางใต้ ต่อมาทางใต้ได้ก่อตั้ง ราชวงศ์หนานถัง (ค.ศ.937-975) ขึ้น
ราชวงศ์หนานถัง (ค.ศ.937-975) ให้ความสำคัญกับพุทธศาสนา
ใน ค.ศ.955 มีการสร้างวิหาร เจดีย์ และ สถูปขึ้นเป็นอันมาก และยังให้จารึกพระธรรมบนศิลา รวมทั้งสนับสนุนธรรมสัมพันธ์กับพุทธศาสนสถาน ต่างๆในญี่ปุ่น ที่แคว้นกว่างตง เจ้าแคว้นก็สนับสนุนพุทธศาสนาเป็นอย่างดี
แคว้นชิงโจว แห่งสานเป่ย
เมื่อสถาปนาราชวงศ์เป่ยซ่ง (ค.ศ. 960) ได้เข้ามา
สวามิภักดิ์ เจ้าแคว้นได้รับ ตำแหน่งเป็นเซี่ยอ๋อง
ค.ศ. 980 เกิดสงครามกลางเมืองแย่งชิงตำแหน่งอ๋อง โดย หลี่จี้ผิง ขึ้นเป็นเซี่ยอ๋องรุ่นที่ 4 แต่พี่น้องอีก 3 คนไม่ยอมรับ หลี่จี้ผิงพ่ายแพ้หนีไปเขตของต้าซ่ง พระเจ้าซ่งไท่จงเลยสั่งปลดแม่ทัพสกุลหลี่ใน 4 จังหวัดในสานเป่ยทั้งหมด
หลี่จี้เฉียน (ขึ้นเป็นเซียอ๋องรุ่นที่ 5) ได้รวบรวมกำลังต่อต้านราชสำนักซ่ง กลายเป็น สงคราม ซ่ง-ซีเซี่ย (ค.ศ.984-1006) ซึ่งจบลงด้วยราชวงศ์ซ่งยอมรับอำนาจของหลี่เต๋อหมิง บุตรของหลี่ซี่เฉียน ใน 4 จังหวัดในสานเป่ย และมีตำแหน่ง “เซี่ยอ๋อง” ถือเป็นเซี่ยอ๋องรุ่นที่ 6)
สมัยราชวงศ์เป่ยซ่ง (ค.ศ.960-1126)
ค.ศ. 975 ราชวงศ์เป่ยซ่ง ซึ่งก่อตั้งบนฐานของราชวงศ์โฮ่วโจว ได้ข้ามแม่น้ำฉางเจียง ปราบปรามราชวงศ์ หนานถัง เชื้อพระวงศ์ ขุนนางข้าราชการของราชวงศ์หนานถัง ล้วนตกเป็นเชลยและถูกคุมตัวส่งไปยังเมืองเปี้ยนจิง
ค.ศ.979 ราชวงศ์เป่ยซ่งโค่นล้มราชวงศ์เป่ยฮั่น แห่งไท่หยวน แล้วรวมประเทศเป็นปึกแผ่น หลังจากนั้นบุกขึ้นเหนือไปปราบปรามแคว้นเหลียวต่อ เพื่อที่จะยึดดินแดน 16 เมืองคืนมา แต่ก็เป็นฝ่ายปราชัยกลับมา
สมัยราชวงศ์เป่ยซ่ง พุทธศาสนาเริ่มลดความสำคัญลง หลักปรัชญาขงจื๊อกลับเฟื่องฟู และมีการก่อตั้งลัทธิขงจื้อใหม่ ลัทธิขงจื้อใหม่ก่อรูปขึ้นระหว่าง ค.ศ. 1050-1210
ผู้นำลัทธิขงจื๊อใหม่ในคริสต์ศตวรรษที่ 11 คนสำคัญ คือ หวางอันสือ (ค.ศ. 1021-1086) อัครเสนาบดีในรัชสมัยพระเจ้าเซินจง, เฉินเหา (ค.ศ. 1032 1085), เฉินอี้ (ค.ศ.1033-1103) พวกเขาอ้างว่าความคิดของตนแปลมาจากคัมภีร์ขงจื๊อ และเน้นหนักใน เรื่องเหตุผลอันสากลทั่วไป
สมัยราชวงศ์จิน (ค.ศ.1115-1234) ราชวงศ์หนานซ่ง (ค.ศ.1127-1279) ราชวงศ์ซีเซี่ย (ค.ศ.1038-1227) และจักรวรรดิมองโกล (ค.ศ.1206-1368)
ราชวงศ์จิน (ค.ศ.1115-1234)
(ยังมีต่อ)
019
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
