เมฆาหมดบดบังพระจันทร์เจ้า
เเสงสกาววาววับที่ลับหาย
หมู่ดาราทอเเสงเรืองประกาย
ต่างกลับกลายหายลับเป็นมืดมน
พิรุณโปรยโรยร่วงลงจากฟ้า
ทั่วกายาเย็นฉ่ำดด้วยน้ำฝน
อัสนีสว่างฟ้าดั่งเล่นกล
พายุฝนจนจวนเข้ามาใกล้เรา
จากฝนโปรยโรยร่วงกลายเป็นห่า
พาอุราพาใจให้หงอยเหงา
ทั้งเเลซ้ายเเลขวาเหลือเพียงเงา
ประดุจเราเดียวดายในโลกา