ทำไมเรารู้สึกไม่มีความสุขเลย...
ทั้งที่วันจันทร์หน้านี้ ก็จะเป็นวันสำคัญที่เราจะต้องสอบ Mid-term presentation ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนจบที่สำคัญมากๆ
แต่ตอนนี้เรากลับว่างเปล่า ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย ตอนนี้เราเหมือนคนที่เหนื่อยมากๆ ไม่อยากสู้แล้ว แต่เราก็รู้ว่าเราไม่สู้ก็ไม่ได้ เพราะชีวิตของเราในตอนนี้ คงไม่มีทางเลือกอื่นๆ อีกแล้ว มีแต่ต้องไปให้สุดทาง
ตลอดชีวิตของการเรียน ตั้งแต่เด็กจนโตมา เราอาจจะไม่ใช่เด็กฉลาดระดับจีเนียส แต่ความตั้งใจและความพยายามของเราที่มีมาตลอด ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราฟันฝ่าทุกอย่างมาได้อย่างราบรื่น ไม่ว่าจะเจออุปสรรคใดๆ หรือปัญหาอะไรก็แล้วแต่ เราคิดมาเสมอว่า ถ้าเราตั้งใจเรียน เป็นเด็กนักเรียนที่ดี มันก็น่าจะนำพาเราไปสู่เส้นทางที่ดี
แต่สถานการณ์ในตอนนี้ มันไม่ใช่เลย เราพยายามแล้วนะที่จะทำให้ทุกอย่างมันดีอะ ใส่ความตั้งใจและความพยายามเท่าที่เราจะทำได้ จนเราทำงานทุกอย่างเสร็จสิ้นเรียบร้อยในส่วนของเรา แต่ในระยะเวลาหลายเดือนมานี้ อย่างน้อยก็ตั้งแต่เดือน พ.ค. นี้ ที่เราส่งงาน manuscript ให้ advisor ตรวจ แล้วเราก็รออย่างใจเย็น จนกว่าที่เค้าจะเมตตาหรือมีเวลาดูให้
ทุกครั้งที่ส่งงาน เรารอแบบเงียบๆ รอไปจนครบ 1 เดือน ก็ยังไม่มีอะไรตอบรับ
เราต้องไปทวงถามอีกครั้งกว่าจะได้ความ ว่าเค้าจะเริ่มดูให้ แล้วพอแก้ไขส่งกลับไปอีกครั้งเราก็ต้องรออีก กับแค่ manuscript อันเดียว ผ่านมาแล้ว เกือบ 5 เดือน ยังไม่มีอะไรก้าวหน้าเลย
เราไม่เข้าใจ ว่าพวกผู้ใหญ่ไม่มีความเห็นใจกับเราบ้างเลยหรืออย่างไร
ถ้าเราเป็นเด็กที่ไม่ตั้งใจเรียน ไม่ทำงาน ไม่มีงานส่งแล้วเค้าตัดหางปล่อยวัด หรือทิ้งเราไว้ เพราะเข็นยังไงก็ไม่ไป ยังเข้าใจได้ ว่าตัวเราไม่มีความตั้งใจ
แต่ตอนนี้กลับตรงข้าม เรามีงานส่ง อยากส่งงานตีพิมพ์ใจจะขาด แต่ไม่มีใครคิดจะใส่ใจหรือสละเวลามาให้ดู ไม่มีใครให้ความสำคัญเราเลย ที่จริงไม่ต้องสำคัญก็ได้ ขอแค่ให้ความสนใจจะได้ไหม
เราคิดว่าทุกอย่างจะจบลงด้วยดี ถ้าเราใช้ความเย็นเข้าช่วย ปล่อยวางทุกอย่าง ทุกอารมณ์ วางไว้ แล้วมองแต่สิ่งตรงหน้านี้ ว่าเราควรทำอะไร บอกตัวเองทุกวัน เหมือนจะดีขึ้น แต่ที่จริงรู้สึกว่าเราไม่เคยวางได้เลยจริงๆ
เราไม่รู้ว่าอะไรนำพามาให้เราต้องมาอยู่ในจุดนี้ เป็นโชคชะตา คราวซวย หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ถ้าให้พูดแบบหยาบๆ คงรู้สึกว่า แม่ง ทำไมวะ ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
ในโลกของพวกผู้ใหญ่ คนใหญ่คนโต คงไม่เคยเห็นความสำคัญคนอย่างเราสินะ
มันรู้สึกเศร้า รู้สึกแย่ รู้สึกตัวเองตัวเล็ก ไม่มีแม้แต่อำนาจใดๆ จะไปต่อรองกับใคร รู้สึกสมเพชตัวเอง รู้สึกตัวเองไม่มีค่า ไม่มีประโยชน์ ไม่เป็นที่ต้องการ
ถึงแม้จะบ่นมามากมาย หรือน้อยเนื้อต่ำใจแค่ไหน เราก็ยังคงระลึกและคิดหาวิธีทางออกจากสถานการณ์นี้อยู่ตลอดเวลา เราคิดโทษตัวเองว่าเรา เข้าหาคนไม่เก่งหรือเปล่า หรือเราพูดน้อยเกินไป ไม่กล้าเรียกร้องสิทธิของตัวเอง กับ advisor คือ อีกใจหนึ่งก็อยากจะเร่ง แต่เราก็กลัวว่าถ้าเราไปเร่งเค้า ก็จะทำให้เค้าเกลียดเรา แล้วการที่เราจะเรียนจบหรือไม่จบ มันก็อยู่ที่เค้าอะ เราไม่กล้าไปล้ำเส้น เส้นนั้น...แต่พอเราเงียบ เราไม่เรียกร้องทุกคนก็ทำร้ายเราแบบเงียบๆ อย่างนี้ไปเรื่อยๆ
อีกใจหนึ่งเราก็คิดว่า จากประสบการณ์ก่อนๆ ที่ผ่านมาเราก็ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้ ในฐานะนักเรียนที่ตั้งใจเรียนนะ เราก็มักจะได้รับความเอ็นดูอยู่เสมอ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว... เราไม่รู้ทำไม
สถานการณ์ที่คลุมเครือแบบนี้มาเนิ่นนาน และเราที่เคยเป็นคนสดใส และมองโลกบวกเสมอ จนถึงตอนนี้เราแทบจะไม่เหลือพลังนั้นแล้ว
มันใกล้จะหมดแล้วจริงๆ มันเหมือนเราเริ่มจากวิ่ง เดิน และตอนนี้เรากำลังคลาน
คลานแบบที่ว่า บางทีก็ไม่ไหวแล้วนะ แต่อีกใจก็รู้ว่าเรื่องนี้ยังไม่ถึงบทสรุป เราจะมาตายกลางทางตอนนี้ไม่ได้ ไม่ว่าจะเหลือพลังชีวิตน้อยนิดแค่ไหน อย่างน้อยขอไปให้สุดทางเส้นนี้ก็พอ
การเรียนป.เอกสำหรับคนอื่น อาจจะเป็นการเรียนเพื่อแสวงหาความรู้ในเรื่องใดเรื่องหนึ่ง สำหรับเราที่สนุกกับกานอ่านหนังสืออยู่แล้วกลายเป็นว่านี่ไม่ใช่เรื่องยากเลย
แต่เรื่องที่ยากสำหรับเราในการเรียนครั้งนี้ กลับเป็นเรื่องการต่อสู้กับความรู้สึกภายในจิตใจของตัวเอง
สุดท้ายนี้ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมการที่เราส่งงานไปแล้ว แต่กลับไม่มีใครช่วยสละเวลามาช่วยดูสักที แล้วชีวิตเราจะต้องติดชะงัก แบบปัญหาแบบนี้ไว้อีกนานแค่ไหนหรอ...
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
