สวัสดีครับคุณผู้อ่านทุกท่านวันนี้ผมมีเรื่องจะมาเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ด้านความรักในหัวข้อ "ในชีวิตนี้เราต้องทนอะไรขนาดนี้ด้วยหรือ?" มันคือประสบการณ์โดยตรงของผมเองครับย่อคร่าวๆตรงนี้คือผมรักกับคนๆหนึ่งบนโลกออนไลน์แล้วเราจบกันได้ยังไงน่ะหรออย่างรู้ใช่ไหมครับเชิญอ่านแล้วนึกภาพและตามผมมาครับ
ต้องเกริ่นก่อนว่าตัวผมนั้นเคยพบรักกับผู้หญิงมานับว่ามากไหมก็มากนะครับมีทั้งที่คบแบบนานทั้งที่คบเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงหรือเกือบปีครับต้องบอกอีกอย่างว่าผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบจำวันครบรอบเท่าไหร่ครับผมแค่อยากให้คบต่อกันไปแบบนี้เรื่อยๆโดยไม่ต้องมากำหนดสิ่งใดๆครับอย่างใช้ชีวิตคู่กันเรื่อยๆเลยตอนนี้หลายท่านคงคิดในใจว่าไอ้หมอนี่เกริ่นนานจังเลยเดี๋ยวกูเลิกอ่านเสียนี่แต่ขอให้ทุกท่านใจเย็นเพราะเรากำลังจะเข้าเนื้อเรื่องหลักแล้วครับ
เมื่อสองปีก่อนผมได้เจอกับผู้หญิงที่ผมแอบชอบมานานครับแล้วเราก็ได้มาคบกันผู้หญิงคนนั้นบอกกับผมว่าลองคบกันดูก็ได้ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมงอแงและงี่เง่าด้วยความที่ยังเป็นเด็กนี่แหละครับแต่อีกฝ่ายเขากลับดูโตกว่าและเป็นผู้ใหญ่กว่ามากผมสารภาพเลยว่าตั้งแต่เรียน ม.ต้น มาผมไม่เคยได้เกรดถึง3เลยครับจนกระทั่งมาเจอผู้หญิงคนนี้ครับเขาช่วยทำให้ผมเข้าที่เข้าทางและทำให้ผมได้เกรดเฉลี่ย3.06เป็นเกรด3ครั้งแรกเลยครับแต่เราก็ต้องเลิกกันโดยฝ่ายหญิงเริ่มเหมือนเบื่อผมครับไม่ไปไหนมาไหนด้วยกันเลยครับอยู่แต่กับกลุ่มเพื่อน
แต่ตอนที่อยู่กับกลุ่มเพื่อนเธอดูมีความสุขมากกว่าอยู่กับผมหรือผมอาจจะแค่คิดน้อยใจไปเองครับจากนั้นมีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งในห้องครับเขามาskinshipกับผู้หญิงคนนั้นครับผมที่เป็นแฟนยังไม่กล้าที่จะจับตัวแฟนผมเองขนาดนั้นเลยครับ(ปัจจุบันเพื่อนคนนี้ก็ยังทำแบบนั้นอยู่ครับและหนักกว่าเก่า)แต่ฝ่ายหญิงก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วแต่ก็นะคนมันหึงนี่ครับฉันก็รักของฉันเข้าใจบ้างไหมมและเราจบกันตอนที่ไปงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนผมครับผมสารภาพว่าวันนั้นเมาหนักครับแต่เมาแล้วเงียบครับหวังให้เขาคนนั้นสนใจครับ
แต่ว่าไม่เลยครับเธอไม่ได้สนใจผมครับหรืออาจจะสนแต่ผมไม่เห็นก็ไม่แน่ใจครับพอกลับถึงบ้านผมก็ถามเธอคนนั้นว่าเธออยากเลิกหรอเธอตอบกลับมาว่าที่ยังคบอยู่เพราะคิดว่ามันจะมีอะไรดีขึ้นเอาจริงๆตัวผมรักเธอมากเลยนะแต่ก็นั่นแหละครับเลยเลิกกันวันนั้นครับแล้วหลังจากเลิกก็มีผู้หญิงคนนึงในโลกออนไลน์เป็นเพื่อนผมอีกทีนะครับเข้ามาทักเข้ามาปลอบปะโลมผมแล้วก็กลายเป็นการเริ่มคุยกันครับแต่ว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่รอดครับเลิกครับพร้อมโดนด่าด้วยครับเธอคนนี้ใช้คำหยาบคายใส่ผมทำให้ผมทนไม่ไหวเพราะผมให้เกียรติผู้หญิงทุกคนครับ
ทำให้เลิกรากันไปครับแล้วผมก็ได้เจอกันคนๆนี้ครับคนๆนี้คือคนที่ผมไปบอกชอบเขาก่อนโรแมนติกเลยสี้แต่เขาปฏิเสธครับเขาปฏิเสธทันควันพร้อมบอกว่าแค่เพื่อนครับแต่ผมก็ยังคงคุยกับเขาต่อจนกระทั่งเขามาบอกชอบผมครับเราคบกันไปได้สวยแต่มีบางเรื่องที่แย่ครับคือ1.เธอคนนั้นมักจะดูถูกตัวเองเหมือนผมครับ2.เธอคนนั้นจะชอบบังคับกงการเป็นพิเศษครับ3.เธอคนนั้นชอบประชดประชันครับ4.เธอคนนั้นเป็นคนหัวรั้นไม่เชื่อฟังคนในครอบครัวครับ(ผมก็หัวรั้นครับแต่ว่าผมก็รู้ว่าคนในบ้านหวังดีก็เลยไม่ค่อยต่อต้านครับ)5เธอคนนั้นไม่ดูแลตัวเองเลยครับ
ช่วงแรกๆก็คบกันดีมากครับแต่หลังจากเคยเปิดกล้องคอลกันผ่านmessengerแล้วเธอคนนั้นก็บังคับผมเปิดตลอดครับบางเรื่องที่ผมพลาดทำเช่นไปกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิงเข้าใมจครับว่าน่าน้อยใจแต่ทันควันเขาก็โพล่งออกมาว่าเดี๋ยวไปทำมั่งซึ่งเพื่อนผู้หญิงที่ว่าของผมคือเพื่อนที่ช่วยผมในทุกๆเรื่องไม่ว่าจะการเงินการเรียนหรือกิจกรรมต่างๆครับแต่เขาบอกว่าให้บล็อกการติดต่อห้ามติดต่อห้ามพูดคุยถึงขั้นทักไปบอกเพื่อนสนิทผมว่าถ้าผมคุยกับผู้หญิงที่ไหนให้บอกผมไม่ทราบครับว่าทำไมถึงไม่เชื่อใจขนาดนั้นถ้าเป็นแบบนี้คบกันทำไม
แต่ผมก็ได้แค่เก็บเงียบไว้แล้วอดทนรอจนสุดเอาจริงๆคนในบ้านของผมก็รู้เรื่องครับช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมร้องไห้หนักมากร้องไห้ทุกวันสภาพจิตใจของผมมันบอบช้ำมากครับเธอประชดทุกอย่างเธอทำให้ตัวเองเสี่ยงที่จะโดนลวนลามอยู่ตลอดและไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูดไปเธอจะตอบทุกครั้งว่าเธอเชื่อผมแต่การกระทำของเธอนั้นตรงกันข้ามครับจนถึงวันนึงครับผมเริ่มช้ำมากๆเข้าและเริ่มไม่รู้สึกกับการกระทำของผู้หญิงคนนี้อีกต่อไปครับเพราะนั่นคือความอดทนขั้นสุดของผมและร่างการของผมแล้วครับ
เพื่อนๆผมบอกว่าผมโทรมลงๆในทุกๆวันครับใช่ครับผมโทรมจริงๆครับถ้าสงสัยว่าทำไมผมถึงอยู่ในสภาพแบบนั้นบอกเลยครับว่าเพราะผู้หญิงคนนี้เธอไม่ให้ผมนอนครับเธอบอกว่าเธอเป็นโรควิตกกังวลครับเธอหัวรุนแรงด้วยครับและเธอมีอาการนอนไม่หลับครับทำให้เธอมักจะนอนเวลาช่วง5นาฬิกาครับหรือภาษบ้านๆคือตี3-6โมงเช้าถีงจะนอนได้ครับซึ่งผมไม่ไหวครับเธอคนนี้ไปโรงเรียนก็แค่ไปนอนครับมีหมอนผ้าห่มครบครับแต่ผมต้องเรียนตลอดเพื่อเก็บเกรดและจะได้เตรียมตัวเข้ามหาลัยครับ
แต่เธอกลับบังคับไม่ให้ผมนอนครับเธอบอกว่าเห็นผมนอนก่อนไม่ได้ครับเธอจะงอนโกรธและน้อยใจครับรวมไปถึงหงุดหงิดด้วยครับทุกคนสงสัยใช่ไหมครับว่าผมทนมาได้อย่างไรแต่นั่นแหละครับผมก็ไม่ทราบเช่นกันครับผมแค่อยากรู้ว่าจนสุดทางแล้วเดธอจะสำนึกมั้ยแต่ไม่เลยครับเธอไม่ได้สนใจใดๆและแย่ลงกว่าเดิมครับเธอว่าพี่สาวของผมว่านิสัยไม่ดีอย่างนู้นอย่างนี้ซึ่งเหตุมาจากผมโดนเรียกใช้ให้ไปทำงานบ้านแทนเพราะพี่ผมกำลังทำงานครับ
แต่เธอกลับมาว่าพี่สาวผมครับเอาจริงๆก็ว่าทอพ่อแม่ตัวเองด้วยครับจนผมรู้สึกว่ามันคงเกินเยียวยาเกินขีดจำกัดผมแล้วครับเธอไม่ให้ผมไปประกวดร้องเพลงเพราะหวงเสียงผมเธอไม่ให้ผมตีเปอคัสชั่นหรือกลองกีฬาสีครับเพราะหวงครับแต่ผมก็ต้องเป็นประธานเปอครับเธอบอกผมว่าเกลียดที่ผมตีกลองเกลียดที่ผมร้องเพลงให้คนอื่นครับเห็นไหมครับไม่ได้ปรับตัวให้ดีขึ้นและมีแต่แย่ลงครับ
มีวันนึงเธอคนนั้นมาที่โรงเรียนของผมครับเพื่อเอาขนมมาให้ครับ(ช่วงเวลานี้คือเลิกกันแล้วครับ)ในกระเป๋าที่เธอใส่ขนมมามีกระดาษจดหมายอยู่ครับเธอเขียนไว้ประมาณว่า เธอรู้มั้ยเราเป็นโรคเครียดโรคเครียดเรื้อรั้งยิ่งเธอมาจากเราไปอาการยิ่งเป็นหนัก ทำนองนี้ครับภาษไทยก็ไม่ได้เขียนถูกเลยจับใจความได้คือดีแล้วครับ
ผมอยากจะบอกว่าผมต่างหากที่ควรเป็นไม่ใช่เธอคนนั้น!ฮู่วหงุดหงิดเลยของขึ้น!!!
ขออภัยครับพอนึกถึงช่วงนั้นแล้วหงุดหงิดเป็นอย่างมากครับสุดท้ายนี้บทเรียนที่ผมจะให้กับทุกคนคือสำหรับคนที่ไม่ชอบอ่านและไม่ได้อ่านด้านบนมาจนจบนะครับบทเรียนนี้สอนให้รู้ว่าการที่เราจะเลือกคบกับใครสักคนต้องไม่มีคำว่า "ทน เปลี่ยนเพื่อเขา ยอมเพื่อเขา " ถ้าเรารักกันจริงเราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนทนหรือยอมหรอกครับทุกอย่างมันจะเป็นไปเองครับมีพบย่อมมีจากครับขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้นะครับขอบพระคุณครับ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
