ทิเบต (พระลามะ) (ราชวงศ์หยวนใช้อำนาจของศาสนาจักรควบคุมดินแดนในทิเบตและมองโกลอีกด้วย) แต่ปราบปรามลัทธิเต๋า ลัทธิเต๋าจึงซ่อนตัวอยู่ใต้ดินและร่วมกับลัทธินิกายอื่นๆ โดยเฉพาะลัทธิบัวขาว โค่นล้มราชวงศ์หยวนลงในที่สุด
ช่วงราชวงศ์หยวนคือ 97 ปี (ค.ศ.1271-1368) ราชวงศ์มองโกลขยายอาณาเขตของประเทศจีน ขยายออกไปอย่างกว้างใหญ่ไพศาล
ทางตะวันออกไปถึงเกาหลี
ทางตะวันตกไปสิ้นสุดที่ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและมหาสมุทรอินเดีย
ตอนเหนือจรดไซบีเรีย ส่งผลให้เกิดการแลกเปลี่ยนระหว่างชนชาติ และการผสมผสานกันทางชนชาติ รวมทั้งมีผู้คนจากทั่วทุกสารทิศเดินทางมาเปิดเส้นทางการค้าและแลกเปลี่ยนทางวัฒนธรรมอย่างไม่ขาดสาย
ชาวมองโกลไม่มีทักษะการดำรงชีพแบบปักหลักถาวรอย่างชาวจีนทั่วไป เมื่อชาวมองโกลคิดตั้งหลักแหล่ง จึงต้องเกณฑ์แรงงานชาวจีนที่มีทักษะด้านต่างๆ เข้ามาช่วยในการสร้างผลผลิต แม้ในงานบริหารด้านต่างๆ ยังต้องแต่งตั้งขุนนางชาวจีนเข้าไปดูแล ยกเว้นแต่เพียงตำแหน่งด้านคุมกำลังและตำแหน่งในการปกครองที่สำคัญๆ เท่านั้น
และเพื่อควบคุมคนจีนราชวงศ์มองโกลก็สร้างระบบกีดกันไม่ให้ชาวจีนเจริญเติบโตและใช้การปกครองที่เฉียบขาดรุนแรงต่อชาวจีน ในอีกด้านหนึ่งก็ใช้นโยบายเปิดกว้างต่อชาวเปอร์เซียและชาวยุโรปให้เข้ามาค้าขายในประเทศจีน ทำให้ศิลปะเปอร์เซียและศาสนาอิสลามแทรกซึมเข้ามาในจีน
เหล่าบัณฑิตผู้คงแก่เรียนชาวจีนแทนที่จะสร้างวรรณกรรมตามแบบดั้งเดิมก็ต้องถูกปิดกั้น พวกเขาได้หันเหไปแสดงออกทางด้านการเขียนบทละครหรือบทงิ้วกันอย่างคึกคัก (ก่อนหน้านี้ การเขียนบทละครจะอยู่ในวงแคบ ถือกันว่าเป็นงานที่ไม่คู่ควรกับความเป็นปราชญ์ เป็นงานต่ำกว่าการเขียนบทกวี
บทละครจีนหรืองิ้วความจริงมีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์โจวเมื่อกว่า 3,000 ปีก่อน แต่สมัยนั้นยังเป็นการแสดงง่ายๆ ประเภทจำอวดมากกว่า
ในสมัยถังและซ่งมีการพัฒนาถึงระดับละครเวที มีบทเพลง การแสดงท่วงท่า อารมณ์ แต่มาเฟื่องฟูที่สุดในสมัยหยวน (เอี๋ยน) งิ้วเรื่องสำคัญๆ ล้วนเกิดขึ้นและแพร่หลายในสมัยเอี๋ยน เช่น เรื่องสามก๊ก ซ้องกั๋ง หรือเปาบุ้นจิ้น เป็นต้น
เมื่อเข้าสู่คริสต์ศตวรรษที่ 14 เกิดความขัดแย้งในราชสำนักหยวนคือ มีการแบ่งขั้วอำนาจทางการเมือง ออกเป็นสองขั้วคือ กลุ่มที่ฝักใฝ่ในวัฒนธรรมและประเพณีการปกครองแบบชาวจีนฮั่น กับกลุ่มอนุรักษ์นิยม ที่ยังคงยึดมั่นในประเพณีการปกครองแบบชาวมองโกลดั้งเดิม ทั้งสองฝ่ายต่างก็เปิดฉากชิงอำนาจกันอย่างรุนแรง และความไม่ลงรอยระหว่างประชาชนกับราชวงศ์ก็รุนแรงขึ้น
ค.ศ. 1328 เกิดการระบาดของกาฬโรคโดยเริ่มขึ้นในจีนตอนใต้ แล้วระบาดลุกลามไปตามเส้นทางการค้าของจักรวรรดิมองโกล ทำให้บรรดาแคว้นข่านต่างๆ ต้องประกาศตัดขาดความสัมพันธ์กัน เมื่อถึงเวลานี้ ราชสำนักมองโกลแต่ละแห่งต่างหันมายอมรับแนวคิดเรื่อง ศาสนาประจำรัฐ ซึ่งทำให้ราชสำนักหยวน เริ่มทำการกวาดล้างกลุ่มชาวพุทธนิกายมหายานและลัทธิเต๋า ด้วยการชี้นำของเหล่าสังฆราชทิเบต
ค.ศ. 1334-1344 ในแผ่นดินจีนเกิดภาวะน้ำท่วมใหญ่ติดต่อกัน ไม่เพียงแต่จะทำลายเศรษฐกิจที่ย่ำแย่อยู่ แล้วให้เลวร้ายยิ่งขึ้น แต่ยังทำให้เกิดภาวะขาดแคลนอาหารอย่างรุนแรงทั่วทั้งแผ่นดิน ประกอบกับมีการฉ้อราษฎร์บังหลวงของคณะขุนนางที่รับผิดชอบในการขุดคลอง ยิ่งตอกย้ำให้ชาวจีนฮั่นไม่อาจอดทนต่อไป กลายเป็นความพยายามลุกขึ้นสู้ต่อต้านราชวงศ์หยวน
ขณะเดียวกันการปราบปรามศาสนาอื่นทำให้ลัทธิบัวขาวที่ต่อยอดมาจากศาสนามานีกีของเปอร์เซีย พุทธศาสนามหายานแห่งวัดเส้าหลิน และลัทธิเต๋า ผนึกกำลังกันเพื่อขับไล่ราชวงศ์หยวน
(ยังมีต่อ)
023
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
