พัฒนาการของ อักษรจีน
1.อักษรกระดองเต่า （甲骨文）
甲骨文
เรามาดู จุดเริ่มต้นกันครับ เริ่มต้น คือ อักษรกระดอกเต่า หรือ ภาษาจีนเรียกว่า甲骨文ถือเป็นต้นกำเนิดของอักษรภาษาจีนในปัจจุบัน ถูกคิดค้นขึ้นตั้งแต่สมัย ราชวงศ์ซางในช่วงศตวรรษที่ 16 ก่อนคริสต์ศักราช มีเป้าหมายเพื่อการบันทึกและทำนายดวงฉะตาด้วยการสลักอักษรไว้บนกระดูกสัตว์หรือกระดองเต่านั่นเอง
อักษรนี้เพียงแค่มองก็รู้เลยว่ามีลักษณะที่เรียวบางไม่ค่อยโคงมนตามเครื่องมือที่ใช้แกะสลัก ถึงจะเก่าแก่แต่ก็มีรูปแบบที่ชัดเจน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าอักษรในยุคนี้มีการพัฒนาอย่างเป็นระบบแล้ว และเป็นรากฐานในการพัฒนาสู้อักษรในปัจจุบันนั่นเอง
2.อักษรสำริด 金文
金文
เป็นอักษรที่ใช้ในสมัยซางต่อเนื่องถึงราชวงศ์โจว (1600-1046ปีก่อนคริสตศักราช) มีชื่อเรียกอีกอย่างหนึ่งว่า ‘จงติ่งเหวิน’（钟鼎文）หมายถึงอักษรที่หลอมลงบนภาชนะทองเหลืองหรือสำริด ในสมัยนั้นมีการใช้เครื่องสำริดกันอย่างแพร่หลาย อักษรประเภทนี้เกิดจากการหลอมหรือสลักลงบนภาชนะทองเหลืองหรือสำริดต่างๆ โดดยเฉพาะระฆังและกระถางสามขา
เนือหาที่บันถึกจะเป็นการทำพีธีเซ่นไหว้ ราชโองการ หนังสือรบ หนังสือสัญญา เป็นต้น บันทึกเหล่านี้สะท้อนถึงการใช้ชีวิตในยุคนั้นได้เป็นอย่างดีเลยที่เดียว ลักษณะอักษรสำริดหากเปรียบเทียบกับอักษรกระดองเต่าแล้ว จะมีความหนา โค้งมน และจับกลุ่มกันเป็นก้อนมากกว่า
3.อักษรเสี่ยวจ้วน 小篆
小篆
อักษรเสี่ยวจ้วน(259-210 ก่อนคริสตศักราช)นี้เกิดขึ้นหลังจากจิ๋นซีฮ่องเต้ รวบรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งได้แล้ว จึงออกนโยบายปฏิรูปแล้วงางรากฐานอักษรใช้ใช้เหมือนกันทั่วประเทศ โดยเป็นการปรับอักษรต้าจ้วน ที่ชาวแคว้นฉนใช้ก่อนหน้านี้ให้มีความเรียบง่ายมากขึ้นจนกลายเป็นอักษรที่ใช้กันอย่าแพร่หลายใชนช่วงเวลานั้น จนถึงปลายช่วงราชวิงฮั่นตะวันตก (202 ก่อนคริสตศักราช-ค.ส 8) อักษรเสี่ยวจ้วนได้ถูกอีกษร ลี่ซู มาทดแทน
4. อักษรลี่ซู 录书
录书
อักษรลี่ซู วิวัฒนาการมาจากอีกษรเสี่ยวจ้วนเริ่มใช้ในกลางของยุคจิ๋นซีฮ่องเต้ (211-207 ก่อน ค.ส) และมาเป็นที่นิยมใน สมัยราชวงฮั่น (202 ก่อน ค.ส- ค.ส220) อักษรนี้ยังมีตำนานอีกนะ โดยมีการเล่าว่าถูกสร้างโดยทาสในเรือนจำ นามว่า (เฉิงเหมี่ยว เกิดและตายไม่แน่ชัด) เพราะเขาคิดว่าอักษรเสี่ยวจ้วนมันเขียนแบบเร็วๆไม่ได้ จึงคิดอักษรรูปแบบใหม่ขึ้นมาใช้เฉพาะในเรือนจำทำใช้ต่อมาเรียกอักษรนี้ว่า
ลี่ซู ลี่ ที่แปลว่าทาส นั่นเอง และถูกใช้จนมาทดแทนอักษร เสี่ยวจ้วน
แต่...ทว่า ในสมัยราชวงศ์เวยเหยชนือ ค.ส386-534 มีการค้นพบอักษรที่คล้ายกับอักษรลี่ซูซึ่งแสดงให้เห็นว่าอักษรชนิดนี้อาจมีขึ้นมาก่อนราชวงศ์ฉินแล้วก็เป็นได้
5.อักษรข่ายซู 楷书
楷书
อักษรข่ายซูเป็นการพัฒนาโดยการย่ออักษรลี่ซู อีกที มีการพัฒนาแล้วจากหลายสมัยเหลือเกิน เริ่มจากสมัยฮั่น และสมัย ราชวงชิง และยังมีการเปลี่ยนแปลงอย่างต่อเนื่อง อักษรข่ายซูมีรูปแบบที่เป็นทรงตรงเหลี่ยม ตัวอักษรมีความสมดุล
เป็นระเบียบสวยงาม จึงถือว่าเป็นมาตรฐานในการเขียนอักษรจีนจนถึงปัจจุบัน
6.อักษรเฉ่าซู 草书
草书
อักษรเฉ่าซู คืออักษรที่เขียนด้วยความรวดเร็วและหวัดพบในช่วงราชงวศ์ฮั่น (202 ก่อร ค.ส 220) โดยพัฒนามาจากอักษรลี่ซู ซึ่นในปัจจุบันไม่ว่าอักษรประเภทใด ขอเพียงแค่เขียนหวัดน่อยก็ถือเป็นอักษรเฉ่าซูได้แล้ว แต่...เนื่องจากการเขียนที่ง่ายกลับทำให้อ่านยากกว่าเดิมจึงอาจทำให้เข้าใจผิดในการสื่อสาร จึงไม่นำมากำหนดให้เป็นรูปแบบที่ใช้กันเท่าไปนั่นเอง
7. อักษรสิงซู 行书
行书
เป็นอีกอักษรที่พัฒนามาจากอักษรลี่ซู เป็นรูปแบบที่อยู่ระหว่า อักษรข่ายซูกับเฉ่าซู โดยอ่านได้ง่ายกว่าอักษรเฉ่าซู และสามารถแบ่งได้ 2 แบบ ตามรปแบบของการเขียนนั่นเอง เขียนประณีต เรียกสิงข่าย หากเขียนแล้วมีความหวัดจะเรียกว่า สิงเฉ่า
ต่อมาเรามาดูตัวอย่าง ของวิวัฒนาการของอักษร แต่ละแบบ โดยยกตัวอย่าง คำว่า จี 鸡 ที่แปลว่าไก่ เริ่มจากด้านซ้าย เจี๋ยกู้เวิน จินเหวิน เสี่ยวจ้วน ลี่ซู ข่ายซู เฉ่าซู สิงซู สรุปแล้วตัวอักษรจีนที่ใช้ในปัจจุบัน จะถูกกำหนดให้เขียนแบบ สิงซู เพราะการเขียนที่ง่ายและอ่านง่ายด้วยนั้นเอง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
