เมื่อครั้งกระนั้นที่ฉันยังจำได้...เพื่อนของดิฉันนางนั้นมันไม่เคยเลยที่จะมางานวันเกิดของดิฉัน ถึงชวนนางมาแล้วมาอีก ครั้งแล้วครั้งเล่านางก็ยังให้คำตอบดังเดิมว่า "ไม่ว่างต้องทำงาน"
แต่พอนึกว่าจะโกรธฉันเองก็โกรธมันไม่ลงหรอก เพราะถึงแม้ว่ามันจะไม่มางานรื่นเริงของดิฉันและสังคมมากหน้าหลายตา แต่ทว่าเลาที่เพื่อนเดือดร้อนด้านสุขภาพต่าง ๆ นา ๆ ฉันก็เป็นมันนี่แหล่ะที่เดินทางมาถึงเพื่อน ๆ เป็นคนแรก
"เป็นไงบ้าง เอาอะไรไหม เดี่ยวเอาเข้าไปให้ หยูกยามีกินรึยัง"
หรือแม้แต่ในงานสีดำรำพัน เพราะการจากไปของคนสำคัญของฉันและของผองเพื่อน ฉันก็เห็นมันไปร่วมอยู่บ้าง อย่างน้อย ๆ ก็วันเผานั้นแหล่ะ เป็นอย่างน้อย ถามหาว่ากินอะไรไหม กินอะไรมารึยัง นางก็ยังยืนยันว่านางไม่สะดวกกินด้วย ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ แล้วก็นั่งลงพนมมือฟังพระสวดก่อนส่งร่างไร้วิญญาณไปสวรรค์ดังเดิม
นังนี่มันเป็นเพื่อนที่แสนประหลาดจริง ๆ ยิ่งกว่าหลุดออกมาจากในนิยายหรือละครหลังข่าว ที่เพื่อนตัวจำอวดจะออกมาช่วยเหลือในยามจำเป็นและก็จากไปในยามที่ทุกอย่างคลี่คายแล้ว
มีวันนึงฉันโมโหแทบลมออกหู ด้วยว่ามันเดือดร้อนเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ในจำนวนที่ฉันเองก้สามารถช่วยเหลือมันได้อย่างที่ตัวเองไม่ได้ลำบากอะไร แต่มันก็ไม่ยอมปริปากบอกอะไรฉันเลยแม้แต่คำเดียว ด้วยเหตุผลของมันที่ฉันเองไม่เคยเข้าใจ
"เราอยากพยายามด้วยตัวเราก่อนไงว่าเราจะผ่านมันไปได้ไหมปัญหานี้" / "เรื่องแค่นี้บอกเรามันจะตายไหม นี่เธอยังคิดว่าเราเป็นเพื่อนเธอยู่ไหม" / "แน่นอนสิเธอเป็นเพื่อนเรานั่นแหล่ะ...เราเลยต้องรบกวนเธอให้น้อยที่สุดเท่าที่จะรบกวนได้ เพื่อนคนไหนที่มาหยิบยืมเงินกัน ฉันเห็นพังทุกราย ฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้น" / "ไม่รู้แหล่ะคราวหน้าต้องบอกเรานะ" / "อื้ม ไม่ไหวจริง ๆ จะบอกนะ"
คำว่าไม่ไหวจริง ๆ ของนางนั้นก็เป็นคำที่มีความหมายว่าถึงอย่างไรก็จะไม่ยอมขอความช่วยเหลือหรอกถ้าไม่ลองด้วยตัวเองก่อนเหมือนเดิมนั่นแหล่ะ และจะไม่ให้ฉันโมโหมันได้อย่างไร
เมื่อครั้งที่เราต่างคนต่างทำงานกันไป ตามหน้าที่ของตน วันหนึ่งฉันก็ได้ยินข่าวว่าเพื่อนเราคนหนึ่งเกิดอุบัติเหตุขึ้นในระหว่างทางที่เดินทางไปทำงาน ฉันอ้อนวรภาวนา อย่าให้เป็นอย่างที่ดิฉันคิดเลย
แต่เทวดาฟ้ากินคงจะลงโทษฉันที่เอาแต่โมโหมเพื่อนของฉันนางนี่อยู่ทุกเมื่อทุกเมื่อที่ได้เจอกัน ก็ด้วยความพยายามที่มากเกินงามของมันทำให้ฉันไม่เคยได้ยื่นมือไปช่วยอะไรมันเลยในยามที่มันลำบาก สมกับที่มันอยู่เคียงข้างฉันเสมอเมื่อยามที่ฉันไม่สบายใจน่ะสิ เทวดาเลยลงโทษฉัน
ด้วยการเอามันไปอยู่ด้วย ก่อนวัยอันควร และถึงแม้ว่ามันจะจากไปด้วยสาเหตุที่ไม่สมแก่ความดีงามของมัน ฉันก็ยังมั่นใจว่ามันต้องไปอยู่ข้างบนนั้นกับเทวดาสักองค์ที่ฉันนับถือเป็นแน่แท้ หรือไม่มันอาจจะกลายเป็นเทวดาเสียเอง...ก็เป็นได้
เมื่อครั้งที่ฉันมาร่วมงานไว้อาลัยการจากไปของมัน ฉันก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้าน้ำตาไหลออกมาแทบจะเป็นเลือด
"ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ อีเพื่อนชั่ว อีเพื่อนเลว ทำไมมึงจากกูไปไวอย่างนี้ มึงกลับมาเดียวนี้นะ"
เพื่อน ๆ ที่ฉันรู้จักพยายามฉุดลากร่างของฉันไว้ไม่ให้วิ่งเข้าไปในกองเพลิงในปากปล่องที่ร่างของมันค่อย ๆ เคลื่อนหายเข้าไปในนั้น จมหายไปในกองไฟสีส้มทอง ที่จะพามันไปในที่ที่ไกลแสนไกลเกินกว่าที่ฉันจะแวะเวียนไปหามันได้อีก
อีเพื่อนเลว มึงทำให้กูร้องไห้ มึงทำให้กูคิดถึง มึงทำให้กูรู้ว่า ความอย่างมึงเป็นเพื่อนที่ดีขนาดไหน คนที่ไม่เคยแอบแฝงตักตวงเอาอะไรจากกูเลยทั้งที่มึงจะทำก็ทำได้ คนที่พยายามเอาตัวรอดด้วยตัวมึงเองโดยไม่ยอมให้กูช่วยมึงเลยแม้แต่น้อย
กูจะลืมมึงลงได้ยังไงช่วยบอกกูที
กูอาจจะโมโหใส่มึงทุกครั้งที่มึงทำเรื่องโง่ ๆ แต่ตอนนี้กูรู้แล้วว่ากูช่างรัก และรักมึงเหลือเกิน อีเพื่อนรัก
ปล. ไม่มีใครตายนะคะ ทุกอย่างเป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้นค่ะ
รัก
#BeeQueer ✍️
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
