นิทาน เรื่อง ปมเชือก
หญิงบ้าคนหนึ่งนั่งเอาเชือกมัดตัวเอง
เริ่มจากข้อเท้า มัดขึ้นไปเรื่อยๆ
จนถึงคอ แน่นจนหายใจไม่ออก
หญิงบ้าคนนั้น
ก็ยังไม่คิดจะหยุดมัดตัวเอง
เพราะเธอคิดว่านี่คือสิ่งที่ควรทำ
ปมแล้วปมเล่า
ทำให้เธอทุกข์ทรมาน
หญิงผู้หนึ่งผ่านมา
และบอกให้หยุดเอาเชือกมัดตัวเอง
มันทำให้ทรมานและตายได้
หญิงบ้าหันมองด้วยน้ำตาคลอเบ้า
ใครกันหนอมาบอก
ให้เราหยุดทำในสิ่งที่เราทำอยู่
เขารู้ได้อย่างไรว่ามันทรมาน
หญิงบ้าเริ่มหยุดมัดตัวเอง
แต่ก็ยังหายใจไม่ออก
มันแน่นเหลือเกิน
ไม่มีคนมาสนใจนานแล้ว
หญิงปรานีผู้นี้
มาบอกให้หยุดทำไม หญิงบ้าคิด
และพูดว่า
"เราหยุดมัดตัวเองแล้ว
แต่ยังไม่เป็นอิสระ
ยังไม่สามารถแก้ปมเชือกเหล่านี้ได้"
หญิงปราณีได้ยินเช่นนั้น
จึงเดินเข้ามาแก้มัดให้ดู
แต่เธอให้เราแก้มัดด้วยตัวเอง
เธอได้แต่เพียงยืนดู
โดยไม่คิดจะช่วย เธอบอกเพียงว่า
"การแก้มัดแต่ละมัดออกได้
ต้องมีสติและความเพียร
เพียรในการมีสติ"
หญิงบ้าคิดแค่เพียง
สติเท่านั้นหรือที่จะทำให้เรา
แก้ปมเหล่านี้ออกได้
นับแต่วันนั้น
หญิงบ้าผู้เคยเอาเชือกมัดตัวเอง
เริ่มแกะปมแต่ละปมออก
มันยากจนเริ่มท้อ
ในใจเฝ้าแต่บอกให้ตัวเองมีสติ
สติเท่านั้นที่จะแก้ปมนี้ออกได้
แล้วในวันหนึ่งด้วยความเพียร
เชือกปมแรกถูกคลายออก
สิ่งแรกที่สัมผัสได้ไม่ใช่ความดีใจ
แต่เป็นอากาศภายนอก
อากาศเย็นสดชื่นถึงเพียงนี้
เสียงนกร้องช่างไพเราะ
โลกกระจ่างใสขึ้น
หญิงบ้าเริ่มคิดได้
จะมานั่งเอาเชือกมัดตัวเองทำไม
มันทรมาน
ความอิสระหลุดพ้น
จากปมเชือกเหล่านี้สิ
คือความสุขที่แท้จริง
จากปมแรกที่แก้ได้
หญิงบ้าผู้นั้น
พยายามไม่สร้างปมใหม่ให้เกิดขึ้น
และคอยแก้มัดแต่ละปมออก
ด้วยความเพียรและมีสติ
ทุกเรื่องที่เกิดขึ้น
ไม่ใช่ความผิดของใคร
แต่เป็นปมที่เราสร้างขึ้นมา
มัดจนทำให้หายใจไม่ออก
ทุกข์และทรมาน
รู้แล้วหนอการเกิดเป็นทุกข์เช่นนี้
เกิดไม่ได้หมายถึงแค่ภพชาติ
รวมไปถึงทุกครั้งที่เกิดอยากได้
อยากเป็น อยากกิน เกิดโมโห
ทุกอย่างที่เกิด ก็เหมือน
การผูกปมใหม่ขึ้นมาอีกปมหนึ่ง
ทุกวันนี้เราใช้ชีวิต อย่างมีสติมากขึ้น
เพื่อที่จะไม่ผูกปมเชือกปมใหม่
ในเวลาเดียวกันก็เพียรพยายาม
แก้ปมเก่าที่ผูกออก
แล้วคุณล่ะจะนั่งผูกปมเชือก
ต่อไปทำไม
ปมเชือกที่มัดตัวเองไว้นั้น
ก็คือ อารมณ์
ที่เราเข้าไปยึดเข้าไปเกาะนั่นเอง
อารมณ์ที่เราเอามาทิ่มแทงตัวเอง
มาผูกมัดตัวเองไว้
เราเข้าไปยึดอารมณ์ที่ไม่มีตัวมีตน
เข้าไปยึดให้ได้ตามใจปรารถนา
เพราะเรายึดนี่เอง
จึงเหมือนการเอาเชือกมาผูกตัวเอง
ผูกขาผูกคอเอาไว้
ไม่มีใครผูกมันผูกของมันเอง
หามาผูกเอง ไปจับมันมามัดตัวเอง
ทิ่มแทงใส่ตัวเอง
เหมือนหอกเหมือนหนาม
ทั้งที่มันเจ็บมันปวด
มันทุกข์มันทรมาน หายใจไม่ออก
มันก็ยังไม่ยอมวาง ไม่ยอมปล่อย
ตอนนี้เรารู้แล้วว่า
แค่การมีสติอย่างเดียว
ไม่สามารถทำให้เรา
แก้ปมเชือกทุกปมออกได้
สติและความเพียรที่ต่อเนื่อง
อย่างถูกทาง คือพื้นฐานให้เกิดปัญญา
ปัญญาที่เห็นโทษเห็นภัย
ในวัฏสงสารนี้เท่านั้น
ที่จะทำให้เราแกะปมทุกปมออกได้
และไม่เผลอไปผูกปมใหม่ขึ้นมาอีก
Cr: Fw Line
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️
ขอบคุณเจ้าของเรื่องค่ะ
อ่านนิทานจบ
ก็ต้องกลับมาตั้งคำถามเลย
ว่า ทุกวันนี้ตัวเราผูกปมอะไร
ให้ชีวิตเราบ้าง
ที่..ผูกไปแล้ว...ป้าจะไม่พูดถึง
แต่ขอแค่...อย่าผูกปมใหม่เพิ่มอีก
ชีวิต..จะยากดีมีจน
หรือมีปัญหามากมายอย่างไร
ถ้า...ใจ...บอกว่า
》ไม่เป็นไร
เสียอย่าง ก็ไม่ต้องผูกปมในใจตน
คนยากจนข้นแค้น อดมื้อกินมื้อ
บอกตัวเองว่า....
ยังดีที่มี 2 ตา 2 ขา 2 แขน
สู้ได้...ไม่เป็นไร..!
》ก็มีความสุขในชีวิตได้
ไม่ผูกเป็นปม
คนร่ำรวยล้นฟ้า ใช้จนตายก็ไม่หมด
บอกตัวเองว่า....
ทำไมมีเงินเยอะแยะ
แต่กลับไม่มีคนจริงใจเลย
สู้ไม่ไหว...ไม่อยากเจอใครเลย !
》ก็ไม่มีความสุขในชีวิต
เพราะผูกปมเอง
ใจ...ของเรานี่แหละตัวดี
ที่คอย...ผูกปมในใจ...ให้ติดขัด
เรื่องขี้ปะติ๋ว ก็เก็บมาคิดใหญ่โต
เป็นปม ขนาดเบ้อเริ่มเทิ่ม
ไม่มีเรื่องคิด ก็หาเรื่องคิด
ให้กลัดกลุ้มใจ ใส่ปมเพิ่ม
ดังนั้น คิดให้น้อยลง
ทำให้เยอะขึ้น
จะได้ไม่ต้องสะสมปมในใจเพิ่ม
ให้ต้อง..แบก..หนักเปล่าๆ
ตัวเบา เมื่อไหร่
จะรู้ว่า...สบายใจ...ดีจัง
#มนุษย์ป้าท้าเปลี่ยนโลก
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
