ฉันขอโทษและขอบคุณใครก็ตามที่บังเอิญได้เข้ามาอ่านสิ่งนี้
ที่ฉันเขียนขึ้นมาเพราะฉันสงสัยเหลือเกินว่าในชีวิตคนเราจะสามารถลืมใครสักคนที่เคยอยู่ในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งของชีวิต ได้จริงๆหรือเปล่า ?
ฉันมีความสงสัยถึงสิ่งเหล่านั้นอยู่ในใจเสมอ
เพราะว่าฉันมักจะมีเรื่องราวของใครคนหนึ่งที่แสนเลือนราง ผุดขึ้นมาในหัวเป็นระยะของความทรงจำ
ฉันไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ฉันเป็นอยู่จะเรียกมันว่าความรักได้หรือเปล่า?
แต่ถ้านั่นคือความรักจริงๆ ฉันก็คงเพิ่งจะรู้ตัวในวันที่ไม่มีเขาอีกแล้ว
ฉันเคยมีใครอยู่คนหนึ่งในชีวิต ที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาอยู่10+ปี
ใช่ และตอนนี้เขาได้กลับกลายเป็นอดีต
และจนถึงปัจจุบันที่ฉันเขียนนี้
เป็นเวลานานกว่า3ปีแล้วที่เราแยกทางกันเดิน
เขาเป็นความสัมพันธ์แรกของฉัน ที่ไม่นับรวมกับพวกความรักที่เป็นแบบpoppy love หรอกนะ
เขาคนนั้นเป็นครั้งแรกสำหรับฉันในหลายๆอย่าง
เขาสอนและให้บทเรียนฉันในหลายๆเรื่อง
และวันที่เลิกรา เราก็แยกทางกันแบบไม่สวยเลยสักนิด
เราต่างคนต่างทำร้ายกันและกัน จนไม่น่าให้อภัย
วันสุดท้ายที่มองเห็นเขา เขาดูเหมือนว่าจะโกรธเกลียดฉันมาก
ฉันเสียใจนะในตอนที่ตัดสินใจจากลา
แต่ฉันไม่ได้ใช้เขาอิ่มท้อง ไม่ได้ใช้เขาหายใจ
ว่าไปแล้ว ชีวิตตอนนี้ของฉันก็มีความสุขดีนะ
แต่น่าแปลกที่ฉันมักหวนนึกถึงเรื่องของเขา
มันเหมือนกับว่าเขาเคยอยู่ในช่วงหนึ่งของชีวิตฉันน่ะ แล้วกลับกลายเป็นว่าสิ่งนั้นได้หายไป
มันมีความรู้สึกหน่วงเวลานึกถึงเขาขึ้นมา
แต่ฉันไม่ได้เสียใจหรอกนะที่ตัดสินใจแยกทางในวันนั้น
แต่สิ่งที่น่าเสียใจที่สุด คือฉันไม่มีโอกาสที่ได้ทำดีกับเขาเลยในความทรงจำสุดท้าย
นั่นอาจจะเป็นความผิดพลาดของฉันที่ร้ายแรงที่สุด
ทั้งที่ตัวฉันได้รับการดูแลจากเขาอย่างดีเสมอมา
แม้แต่คำว่ารัก ฉันก็ยังไม่เคยได้เอื้อนเอ่ย
ในตอนที่เขาได้ถามฉัน
ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งหมด
ฉันจำได้ในบางตอนของเรื่องราว
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันบอกกับเขาว่า
จะไม่มีคุณอยู่ในอนาคตของฉันอีกแล้ว
จากนั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ได้ยินเสียงเขาร้องไห้ แต่ฉันก็เอาแต่เมินเสียงนั้น ฉันไม่ได้สนใจเขาในตอนนั้นเลย และเอาแต่พูดเรื่องที่ตัวเองอยากจะพูดเท่านั้น
นึกย้อนกลับไป ฉันก็ตกใจตัวเองเหมือนกันนะ
ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น
ตัวฉันที่ไม่มีความเมตตาให้เขาสักนิด
ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่โอบกอดเขาเอาไว้กันนะ
เป็นเพราะว่าเขาทำเรื่องที่ผิดกับฉันเอาไว้งั้นหรือ?
ใช่ ฉันคิดว่าเขาทำเรื่องที่ผิดต่อฉัน จนไม่น่าให้อภัย
หรือเป็นเพราะว่าฉันยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจงั้นหรือ?
ฉันเจ็บปวดและเสียใจนะ
แต่ฉันคิดว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิดหรอกนะ ที่ขอแยกทางกับเขา
ฉันคิดว่าเขาควรจะไปเจอคนที่รักเขาได้มากกว่าฉัน
แม้จนถึงตอนนี้ ฉันก็ยังนึกถึงเขาในบางครา
ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าจะเรียกสิ่งนี้ว่าความผูกพันธ์ได้หรือเปล่า
ทั้งที่ตัวฉันเองก็จำหน้าตาเขาไม่ได้ซะแล้ว
จำเสียงของเขาไม่ได้อีกเลย
ความทรงจำดีๆก็จำไม่ได้
ความประทับใจแรกก็ช่างเลือนราง
ความทรงจำแย่ๆ ก็จำได้บ้างเล็กน้อย
กลิ่นน้ำหอมก็เหมือนจะเลือนหายไป
สิ่งที่ยังคงชัดเจนก็คงจะเป็นแค่ชื่อของเขา
ที่นับวันมันเริ่มจะเลือนลางและจางหายไปทุกที
ฉันไม่ได้รู้สึกแย่นะ และฉันไม่ได้รู้สึกเกลียด
ฉันไม่ได้ใช้เขาหายใจ ไม่ได้ใช้เขาอิ่มท้อง
ฉันจึงสามารถเดินไปตามทางของฉันได้
โดยไม่มีเขา
แต่ว่านะ...ฉันอยากบอกให้เขารู้เหลือเกิน
ว่าการมีเขาอยู่ในชีวิต มันดีกว่าเสมอ
ขอบคุณนะที่เคยอยู่เคียงข้างมาตลอด
ถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงรู้สึกขอบคุณ
มันน่าแปลกนะ
ที่ฉันเอาแต่นึกถึงเรื่องแย่ๆของตัวเองที่ทำกับเขา
ภาพสุดท้ายที่ฉันมองเห็นเขา ก็เหมือนว่าเขาจะโกรธเกลียดฉันมาก
นั่นคือภาพสุดท้ายจริงๆ
น่ายินดีที่โลกตอนนี้มีเทคโนโลยีอันล้ำค่า
มีโซเชียลเข้ามาช่วยทำให้ชีวิตดูเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น
ฉันจึงสามารถแอบมองดูเขาตามช่องทางโซเชียลต่างๆ
น่ายินดีนะ ที่ชีวิตเขาดูมีความสุข
ฉันดีใจนะ และยินดีกับเขาจากใจจริงๆ
ฉันยังรู้สึกเป็นห่วง
และหวังเสมอว่าเขาจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้อย่างมีความสุข
ภาวนาขอให้เขาพบเจอแต่คนที่แสนดี
ภาวนาขอให้โลกใบนี้ช่วยใจดีกับเขา
หากย้อนกลับไปได้ในตอนที่เรายังไม่รู้จักกัน
ฉันก็คงเลือกที่จะรู้จักเขาเหมือนเดิม
ฉันไม่ได้เสียใจหรอกนะ
ฉันรู้สึกขอโทษและขอบคุณเขาอยู่เสมอ
แม้ว่ามันจะเจ็บปวดไปบ้าง
แม้ว่าฉันจำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
แต่น่าแปลกที่ มักจะมีเรื่องราวของเขาคนนั้น ผุดขึ้นมาในหัว
เรื่องราวที่เลือนราง
เหมือนกับว่าจะจำได้ แต่ก็ไม่สามารถนึกออกได้ทั้งหมด
ก็คงเป็นเรื่องปกติของช่วงชีวิตหนึ่งในชีวิตของคนเรา
ที่ต่อให้ไม่ว่าใครจะเป็นคนเลือกจากไป
แต่พระอาทิตย์ก็คงยังขึ้นเหมือนเดิมเช่นทุกวัน และท้องฟ้าก็ยังคงเป็นท้องฟ้า
ฉันไม่รู้ว่าเรียกสิ่งเหล่านั้นว่าความรักได้หรือเปล่า
แต่ฉันก็คิดว่าที่ผ่านมา นั่นคือความรักสำหรับฉันนะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
