[บันทึกช่วงเวลา 8:10:65]
“ท่ามกลางผู้คนมากมาย ทำไมช่างดูโดดเดี่ยว”
คุณเคยรู้สึกไหมว่า ดูเหมือนรอบกายเรามีคนมากมาย แต่คุณไม่รู่ว่าจะวางสิ่งที่หนักนั้นลงไว้กับใคร ไม่ใช่ผู้คนเหล่านั้น ไม่รับรู้หรือสัมผัสความรู้สึกเราได้ ว่า ณ ช่วงขณะนี้เราคิด เรารู้สึกอะไรอยู่
แต่ก็เถอะนะ บางทีคุณอาจจะปลดปล่อยทุกอย่าง ความทุกข์ความสุขของคุณออกไปจนหมดเปลือกแล้วกับเพื่อนฝูงผู้คนเหล่านั้นที่รักคุณ จนทุกคนรับรู้ทุกสิ่งในชีวิตคุณ เออ งั้นก็ดีดิ เรามีเพื่อนรายล้อมเรา รับรู้เข้าใจเรา พร้อมซับพอต รับฟังเราตลอด ดีออก
แต่…. ทำไมนะความรู้สึก ตอนนี้ถึงรู้สึกว่าพอแล้วละกับการเอาความทุกข์ที่ตนมีไปเผื่อแผ่คนอื่น บางทีมันอาจจะดีก็ได้จะได้ปลดปล่อย แต่ทำไหมฉันรู้สึกอึดอัด น้ำตาไหลทุกครั้ง เมื่อเจอปัญหา และต้องหาทางออก ทำไมไม่หา หรือทักใครสักคนเพื่อเล่าให้เขาฟัง
ทั้งที่เราก็เชื่อว่าถ้าเราเอ่ยปากออกไป เล่าความทุกข์ ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนฝูง เราจะได้รับมันแน่นอน แต่ทำไมฉันยังอยู่กับตัวเอง ไม่เอื้อนเอ่ยความช่วยเหลือออกไป หรือฉันรู้สึกไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรอยู่แล้วในตัวเอง เพราะทุกคนรับรู้เรื่องราวฉันหมดแล้ว พูดกี่ทีก็เรื่องเดิมๆ หยุดดีกว่า หรือฉันอยากช่วยเหลือตัวเองให้ได้มากที่สุดจนสุดความสามารถ แต่ไม่ได้หมายถึงว่าฉันไม่ได้พูดระบายอะไร ฉันก็ยังคงพ่นความทุกข์ตัวเองออกไปให้เพื่อนฝูงของฉันฟังอยู่ตลอดทุกครั้งที่มีโอกาส
แต่ทำไม ทำไมพ่นออกไปมากแค่ไหน ความทุกข์มันยังคงอยู่ และคงทำให้ฉันรู้สึกแย่และแย่มากกับเรื่องราวชีวิตของตัวเอง
และคุณเคยรู้สึกอยากโทรหาใครสักคน แต่ไม่รู้จะโทรหาใครไหม ? แม้กระทั่งคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทมิตรสหายที่รู้จัก เข้าใจและพร้อมรับฟังช่วยเหลือคุณตลอดเมื่อเอ่ยปาก
ณ ห้วงความรู้สึก
(Cr. จากหนังสือเรียนชีวิต)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
