เรื่องสั้นหน้าเดียว “เรียกฉันว่า ไอ้ควาย”
- ■ท้องฟ้าที่มีเมฆสีเทาก้อนเล็กก้อนน้อยจับกลุ่มกันสลับกับสีขาวปุยนุ่น ลอยล่องกลางอากาศ สายลมบาง ๆ ก็พลันดึงก้อนเมฆเหล่านั้นลอยไปช้าบ้างเร็วบ้างตามกำลังลม ทว่าแสงแดดในยามนี้ไม่ค่อยสำแดงตัวนักแอบหลบซ่อนอยู่หลังก้อนเมฆเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
- ■ผืนดินในยามนี้ถูกฉาบทาด้วยอาหารโอชะสีเขียวขจีทั่วทั้งปฐพีในแดนดินแห่งนี้
“ลูก ๆ เกิดมายุคนี้สบายเลย ทุกอย่างมีพร้อมไม่ต้องทำอะไรเลย สบายที่สุดแล้ว นี่แหละมั้งที่เรียกว่า ยุคศิวิไลซ์”
“ทำไม ปู่ถึงว่าอย่างนั้นล่ะ?”
“ไม่สบายได้ไง ก็กินนอน สบายจะตาย อาหารก็ไม่ต้องหา”
“อ๋อ ๆ กะจริงอย่างที่ปู่ว่าครับ”
“แต่อย่าหลง อย่าเหลิงนักล่ะ”
การสนทนาของปู่กับหลานในเช้าหนึ่งเสมือนเกิดสาระขึ้นมาบ้าง โดยเป็นการพูดคุยกึ่งหยอกล้ากึ่งให้แง่คิดกับหลานน้อย
“ทำไมพวกเรา ไม่ค่อยได้ออกไปเดินเล่นบ้างล่ะครับ ปู่” หลานเอ่ยกึ่งบ่นและสงสัยที่ไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาไหนเลย
“เป็นอย่างนี้แหละ ช่วงนี้ อดทนหน่อย ไม่เหมือนรุ่นปู่หรือบรรพบุรุษเราลำบากกว่าเราเยอะ” ปู่อธิบายและบอกถึงเรื่องราวในอดีต
“อย่างไรบ้างล่ะครับ”
“แต่ก่อนบรรพบุรุษเรา ต้องใช้แรงงาน โดนเฆี่ยนโดนแซ่ และหวายและต้องตื่นแต่เช้าทำงาน ทาสก็ว่าได้” เสียงปู่พูดด้วยสำเนียงเหมือนอยากเล่าแต่น้ำเสียงหดหู่ลงไปไม่น้อย แล้วหยุดชั่วขณะ เหมือนกำลังลำดับเหตุการณ์ในวันวาน
“เช้ามืดก่อนเสียงไก่ขัน ต้องถูกไอ้พวกคนที่เป็นเจ้าของมันมาปลุกให้ลุกตื่น ดึงลากไปให้ถึงไถ ตอนนั้นปู่ไม่ได้มีนาฬิกาดูเลย แต่คาดเดาได้ว่าคงประมาณตีสามตีสี่จนถึงประมาณตีห้าได้แหละ เสร็จไปเป็นงานเป็นสวนไป มันถึงปล่อยให้เราได้พัก แต่ดีหน่อยตอนลากไถไปนั้น ก็ได้กินอาหารไปตามทางที่มีบ้าง แต่ก็ออกนอกทางที่มันให้เราเดินไม่ได้นะ มันจะเอาเชือกฟาดเข้าที่สีข้างให้ทันที” ปู่ร่ายยาว
ผู้เป็นหลานยืนจ้องหน้าปู่ด้วยความตั้งใจตาไม่กระพริบ จนเขาแอบแนบชิดกายของผู้เป็นปู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัว
“ไอ้คนมันใจร้ายนะ หลอกใช้พวกเราแล้วหลอกล่อเอาอาหารให้เรากิน”
“ครับปู่”
“แต่เดี๋ยวนี้ สบายแล้ว รุ่นหลังๆ เกิดมาสบาย ไม่ต้องทำงาน ไอ้คนมันก็เอาอาหารมาให้เรากิน นอนกินก็ยังได้ เยอะแยะของกินแต่ละวัน งานก็ไม่ต้องทำ ไอ้คนมันเป็นขี้ข้าเราแล้วยุคนี้”
- ★091065
- ★ขวัญชิต โพธิ์กระสังข์
#เรื่องสั้นหน้าเดียว
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
