มนุษย์ในความหมาย ที่ว่า มีกายเป็นมนุษย์ครบอาการสามสิบสอง มีร่างกายแข็งแรง จิตใจเข้มแข็ง มีเรือนกายหล่อเลี้ยงด้วยบุญ มีสติปัญญารู้จักดีชั่ว รู้จักว่าชีวิตนี้มันเป็นกรรม มีอารมณ์ต่างๆ คอยนำพาจิต ชักนำจิต ให้หลงใหล ไปสร้างกรรม จิตที่พรั่งพร้อมด้วยบุญกุศลบารมี ก็นำเรือนกายนี้ มาสะสมความดีให้แก่จิตที่มาอาศัยชั่วขณะหนึ่ง สร้างบุญสร้างกุศล เพื่อที่จะนำกายมาประพฤติปฏิบัติธรรม ลดละอารมณ์ การกระทำที่จะนำพาจิตไปสู่คำว่ากรรม กรรมที่ตีองมีการใช้อารมณกรรม กรรมที่ต้องชดใช้กรรม
มนุษย์ที่สติปัญญา ประกอบด้วยบุญกุศลบารมี ประกอบด้วยสติปัญญา ที่จะคลี่คลาย เหตุผลทั้งโลก ทางธรรม โลกนำพาจิตไปทางใด ธรรมนำพาจิตไปทาง เมื่อจิตได้มีสติปัญญา พิจารณาเหตุผล ก็ไขว่คว้าหาทางที่จะยุติกรรม ให้เกิดเป็นจิตที่มีธรรม มีธรรมนำพาจิต นำพาให้จิตมีเวลาปฏิบัติธรรม ชำระสะสาง อารมณ์ในเรือนกาย เพียรกระทำในรอยทั้งสี่ ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อให้จิต เข้าถึง คำว่า บุญ กุศล บารมี เพื่อให้จิต หนีกรรม หนีการเกิด เกิดเมื่อไหร่ ก็ต้องแก่ เจ็บ ตาย ..
เกิดทุกครั้ง ก็ต้องมีทุกข์ ที่มายาของโลกส่งให้ ทะเยอทะยานไม่หยุด เกิดอยากได้ อยากมี เกิดอยากมีสามีภรรยา เกิดราคะ เกิดโมหะ มันเกิดตลอด..ไม่เคยหยุดนิ่ง บ้างก็ว่าเกิดดับๆ ก็พูดได้ แต่เวลาความความโกรธ เกิดขึ้น ราคะเกิดขึ้น..มันก็ใช้เวลายาวนาน กว่าจะสงบ อารมณ์สงบไป อารมณ์นั้นก็ไม่ได้ไปไหน ก็อยู่ข้างจิตที่เค้าเป็นกิเลสนอนเนื่องภายในจิต
เดี๋ยวอารมณ์นั้น ก็ลุกขึ้นมาใหม่ มาแผลงฤทธิ์ ให้จิตขาดสติ ลุ่มหลงอีก มันก็เลยเพลิดเพลิน กับการเกิดการดับของอารมณ์ เห็นอารมณ์เป็นเหมือนของหวานของสนุกสนาน มึนเมาอยู่กับอารมณ์เหมือนคนกินเหล้า แต่เราก็ไม่เคยทำความรู้จักอารมณ์เลย ว่าน่าตาอารมณ์ มันเป็นอย่างไร
พระพุทธเจ้าท่านจึงชี้ทางให้ สร้างบุญ สร้างกุศล บารมีให้เกิดขึ้น จนจิตนั้นแข็งแรง มีสติสัมปชัญญะ บารมี เป็นจิตผจญมาร ด้วยขันติธรรม ผจญเพื่อจะรู้จัก หน้าตาของอารมณ์ นั้นเป็นอย่างไร ที่เค้าปฏิบัติกันไปจนเห็นอารมณ์ ตัวอารมณ์มันน่าเกลียดอย่างไร เค้าถึงจำเป็นต้องหนี อารมณ์กรรมตัวกระทำ จำเป็นต้องหาวิธีชำระสะสาง สลัดอารมณ์ออกไปจากกายจากจิต ทำกันเป็นอเนกชาติ กว่าจะสะสางจึงไปถึงธรรม
จิตที่เกิดมาอาศัยกายมนุษย์ ก็ล้วนมีสติปัญญา แต่ว่า เพราะกรรมที่เคยทำไว้ ผลักไสให้ไปเกิดในที่ต่างๆ ที่พรั่งพร้อมให้สร้างกรรมก็มี แต่ที่ที่พรั่งพร้อมให้สร้างบุญกุศลก็มี แต่มีน้อย แล้วก็หาผู้ที่จะมาสะกิดจิต ให้ตื่นขึ้นมามองดูโลก ให้รู้จักโลก เห็นโลกให้อะไร ร่ำรวยยศฐาน ก็ยินดีมีความสำคัญแค่นี้ เหมือนยินดีอยู่กรรม ที่โลกให้อารมณ์ ..ให้หลงว่าเป็นสุข แต่แท้จริงนั้นคือกรรม
สัตว์นั้นเป็นเรื่องของอบายภูมิ จิตไปอยู่ตรงนั้น ปากก็พูดคำว่า พ่อแม่ไม่ได้ มีแต่ใช้กรรมอย่างเดียว ไปจนแก่เฒ่าตาย ไม่มีอะไร เป็นที่พึ่งให้แก่จิต พิจารณาไตร่ตรองเหตุผลอะไร ไม่ได้เลย เราก็ดูมนุษย์ด้วยกัน ที่แบบเยี่ยงอย่างของรอยคนดี มีแบบอย่างให้เราดู อย่าไปดูเยี่ยงอย่างสัตว์เลย เดี๋ยวพวกสัตว์มันจะว่าเอา ท่านได้กายมนุษย์ที่ดี มาทำตามเยี่ยงสัตว์ผู้ที่มีกรรมทำไม ท่านทำไมไม่ใช้โอกาสที่มีกายเป็นมนุษย์ ใช้เกิดเป็นคุณแก่จิตของท่าน อย่าเอาเยี่ยงพวกข้าพเจ้าไปเป็นแบบอย่างเลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
