พอตั้งกระทู้น้ำตาก็เอ่อเอาง่ายๆ เลย ชั้นก็แค่อยากระบายความรู้สึก บางทีก็แค่รู้สึกเหนื่อยกับการแบกรักทุกอย่างไว้คนเดียว ชั้นเป็นพี่สาวคนโต ทำงานแล้ว ชั้นอยู่บ้าน มีพ่อแม่และน้องชายอีกคนที่อยู่บ้านด้วย ส่วนน้องสาวทำงานต่างจังหวัด พ่อแม่ชั้นอายุ ก็ 60 แล้ว ชั้นทำงานตอนนี้เหรอ ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย มีแต่หนี้ หนี้ที่กู้มาเพื่อโปะหนี้ให้พ่อแม่ ภาระค่าใช้จ่ายกับเงินเดือนชั้น ไม่ค่อยพอหรอก แต่ก็พยายามให้พอและเหลือเก็บ เพราะไม่รู้ว่าในอนาคตต้องเจออะไรที่เป็นความเสี่ยงมั้ย
ล่าสุดพ่อเกือบโดนผ่าตัดใหญ่ แต่หมอแนะนำให้ทำกายภาพเอา ชั้นพยายามทำให้บ้านมีความสุข ทำกับข้าวที่พ่อชอบ ทำอะไรก็ได้ให้แม่มีความสุข ซื้อผ้าทอ เสื้อลูกไม้สวยๆ
ชั้นไม่อยากได้ยินเสียงบ่น เสียงพ่อบ่นน้องชาย ที่ไม่ทำงาน เอาแต่นอน และกิน เที่ยว หลายๆ ครอบครัวคงเจอปัญหานี้ ชั้นรู้สึกเหนื่อยกับการต้องทำตัวเองให้มีความสุข เพื่อให้ครอบครัวมีความสุข ชั้นรู้สึกเหมือนการแสดง
ชั้นอยากแยกตัวออกมาอยู่คนเดียวเอามากๆ แต่ชั้นรู้ว่าพ่อแม่ต้องเป็นทุกข์เรื่องน้องเอามากๆ ตอนนี้มีปัญหาหนี้สินของน้องที่ไม่ยอมจ่ายอีก และพ่อแม่ก็เป็นคนค้ำประกันด้วย แล้วชั้นก็คิดว่าชั้นคงเป็นคนจ่ายเองแหละ เพราะภาระตรงนั้น คงต้องเป็นชั้นที่ต้องรับเอง เพราะพ่อแม่แก่แล้ว อายุก็เยอะไปเรื่อย แค่ทำงานเพื่อกินใช้ไปวันๆ ยังไม่พอเลย ชั้นเปลี่ยนความคิดของใครไม่ได้ ชั้นเลยต้องรับตรงนั่นไว้เอง เพราะพ่อแม่ ชั้นเห็นลูกคนอื่น เค้าสร้างนั่นนี่ให้แม่พ่อ แต่ชั้นคงทำได้แค่นี้แหละ
ชั้นเคยคิดนะ ว่า ถ้ามันสุดๆ แล้ว ก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ รู้สึกแบกโลกไว้จัง แต่พอมองมาที่พ่อ แม่ พ่อแม่ชั้นเหนื่อยมากเลยนะ กว่าจะส่งชั้นเรียนจบมหาลัยได้ กว่าจะได้ทำงานที่มั่นคง และเป็นภาคภูมิใจของเค้ามาก ถ้าชั้นมาตายเอาแบบนี้ คงเป็นทุกข์มาก ตอนนี้คิกเลยว่าอาการซึมเศร้ามันกลับมา แต่ตอนนี้ มันยังควบคุมตัวเองได้อยู่ ชั้นยังทำงานได้ปกติ ชั้นยังพอนอนหลับได้ แม้บางครั้งต้องใช้ยาช่วยก็ตาม แต่ตอนที่ชั้นป่วยครั้งนั่นมันทุกข์มาก
แต่ก็บอกไม่ถูกหรอกว่า ความทุกข์ตอนนี้ กับตอนนั่น อะไรมันหนักว่ากัน แต่ตอนนี้มันสะสมทุกวันเลย ถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไป ชั้นคงได้กลับไปกินยาแน่ๆ
ชั้นรู้เลยว่าคนป่วยเป็นซึมเศร้าทำไมเค้าถึงไม่หายไปจากโรคนี้สักที เพราะสิ่งแวดล้อมรายรอบตัวเค้าไง เพราะต้องเจอเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ ต่อให้กินยาไปนานแค่ไหน มันก็ไม่หาย เพราะความทุกข์มันกองอยู่ตรงหน้า
ชั้นพยายามคิดและบอกตัวเองเสมอว่า ชั้นไม่สามารถแบกโลกไว้ทั้งใบได้ ชั้นทำได้แค่นี้แหละ ชั้นก็แค่คนๆ นึง ไม่ใช่คนเก่งอะไร ชั้นทำได้ดีที่สุด ดีเท่าที่ชั้นทำได้
ที่ชั้นมาตั้งกระทู้ ก็แค่อยากระบาย เพราะคุยกับใครไม่ได้ ชั้นต้องการแค่กำลังใจ จากคนแปลกหน้าก็ได้ แค่เข้าใจชั้น ว่าทำชั้นทำได้แค่นี้นะ มากกว่านี้ จะไม่ไหวแล้ว บางทีก็อยากหลับไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
