อารมณ์หวาดกลัว หวาดระแวง มันติดตามอยู่กับจิต ในสัญชาตญาณของการเป็นผู้ที่ถูกล่า เราก็มองดูสัตว์โลก ที่ใช้ชีวิต หวาดระแวง ระมัดระวังเภทภัยต่างๆ จะกินจะนอน ก็ไม่มีที่บดบัง ปกป้อง ฝนตกแดดออก ก็มีเสื้อผ้าชุดเดียว สวมใส่มาตั้งแต่เกิดไปจนตาย เจ็บป่วย บาดเจ็บ ก็ไม่มีหมอ มียาที่ไหน จะมาช่วยเหลือ ก็ต้องทนทุกข์ทรมาน อยู่กับสังขารกรรมในความเป็นสัตว์ ที่จิตนั้นไปอาศัย มีตาหูจมูกลิ้นกายใจ เหมือนกัน
แต่กายนั้นไม่ใช่มนุษย์ เป็นกายสัตว์ วิญญาณทั้งหก ..ก็มีโลภโกรธหลง เหมือนกัน แต่สติปัญญา รูปร่าง ไม่มีให้ใช้ ให้พัฒนาจิตนั่นขึ้นมาได้เลย กายสัตว์เจ็บป่วยเมื่อไหร่ บาดเจ็บเมื่อไหร่ ก็จะตกเป็นเหยื่อของสัตว์นักล่า ล่าเลือดเนื้อผู้อื่นมากัดกินหล่อเลสังขาร หล่อเลียงชีวิตตน แม้เหยื่อจะร้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมานอย่างไร คำว่าเมตตาปราณี ก็ไม่ปรากฏในจิตของที่มีกายเป็นสัตว์นักล่านั้นเลย
นั้นก็เป็นเรื่องราวหนึ่ง ของคำว่าอารมณ์หวาดกลัว ที่กักเก็บไว้กับจิต ฝนตกฟ้าร้อง ก็หวาดระแวง มีเสียงอะไรผิดปกติ ก็กลัว .มันเป็นชีวิตของจิตที่ตกไปอยู่ ในสังขารอบายภูมิ หมูหมากาไก่ ช้างเสือ ไปจนพวกนกหนู ตะกรวด กุ้งหอยปูปลา ก็มีจิตที่ไปอาศัย มีวิบากกรรมที่จะต้องรับ อยู่กับสังขารกรรม ที่จิตไปอาศัย
ความกลัวนั้นง.มันเป็นอารมณ์กลัวที่มันไหลออกมาก มันไหลออกมา เมื่อไหร่มันก็คิดฟุ้งซ่าน ..บางทีเราไปนึกถึงเรื่องราว ที่น่ากลัว อ่านนวนิยาย มีเรื่องน่ากลัว ตาเราอ่านหนังสือไป อารมณ์มันก็เกิดไปตามอักษร ที่ผู้เขียนสาธยาย ..อารมณ์กลัวมันก็เกิดขึ้น..มา ทั้งที่เป็นเรื่องราวที่เค้าอุปโลกน์เขียนมา อารมณ์กลัวมันกเกิดขึ้นมา
มีพระที่นับถือ ท่านไปธุดงค์ พอดีฝนมันตกหนัก น้ำมันท่วมไปหมด ไม่มีที่ให้ปักกลด มีฮวงซุ้ย ที่เค้าฝังศพกัน ท่านก็เลยปักกลด บนฮวงซุ้ย ถามท่านว่า ไม่กลัวหรือ ท่านบอกว่า ..ก็ไม่เห็นมีอะไรมารบกวนนี่น่ะ แล้วก็มีครั้งหนึ่ง ไปปักกลด..ใกล้น้ำตก..ท่านบอกว่า ..พอปฏิบัติธรรมนั่งสมาธิเท่านั้นแหละ มือใหญ่ๆเหมือนใบลาน พัดโบกเข้ามาในกลดเลย จนรู้สึกกลัว ก็ทำจิตนึกไปถึงพระ ..พระท่านก็มาให้เห็น มือที่โบกนั้นก็หายไป
เรื่องของความกลัว ..อารมณ์กลัวมันมีอยู่ในจิตของทุกคน เพียงแต่ว่าอารมณ์กลัวนั้นจะปุดขึ้นมาตอนไหน บางที่..แค่นึกถึงคนที่เคยทำร้ายเรา อารมณ์กลัวมันก็เกิดขึ้นมา เมื่อเรามีชีวิตอยู่กับคนนั้นคนนี้ เราก็รู้สึกอบอุ่น เมื่อเราไปอยู่ในสถานที่เงียบสงัด มีเสียงหอนเสียงเห่า เราก็หวาดกลัว หวาดระแวง
ทั้งที่เป็นแค่เสียง ..ดังขึ้นในที่เงียบสงบ จิตก็ยังวิปริต ไปยึดเสียงเห่าหอน..สร้างจินตนาการ วิปริต ด้วยอารมณ์ที่เกิดในเรือนกายตน ทั้งที่ มองก็ไม่เห็น ..สงสัยว่าคงเป็นเพราะอารมณ์กลัวที่หวาดระแวง มันเกิดไหลออกมาในเรือนกาย เกิดมาเมื่อไหร่ มันก็กลัว..กลัวที่จะไปเห็น ไปรับรู้จัก อารมณ์..ทั้งเลยเถิด ไปจนถึงสิ่งที่มองไม่เห็น บางครั้งอารมณ์กลัว มันก็เกิดขึ้นมา ตัดรอน ไม่ให้สร้างบุญกุศลก็มี เพื่อให้เรากลัว ขี้เกียจประพฤติปฏิบัติธรรมไปก็มี…นั้นแหละ คือสิ่งที่ขัดขวาง ไม่ให้เรารู้จัก จิตของตนเลย
จิตของคนเรา กว่าจะเดินทางมาถึงคำว่า มีกายเป็นมนุษย์ได้ ก็ผ่านเร่ิองราวเกิดตายมามายมาย มีกายสัตว์มากมาย ..ในโลกที่ตาเราเห็น …แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเคยเกิดเป็น. .ตกอบายภูมิ มานาน มากน้อยแค่ไหน แล้วสัตว์ก็กลัวเป็น คนก็กลัวเป็นเหมือนกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
