กลอน กวี ผญาอีสาน
อันโลกนี้ไม่แน่นอนเหมือนขอนผุ
ยังไม่รู้จะตายลงที่ตรงไหน
อย่าละโมบโลภมากจนเกินไป
ไม่มีใครได้ครองเป็นของตัว.
อย่าสุมัวหลงเพ้อ...ว่าของเธอทุกสิ่งอย่าง
ยามลมยังพอได้ใช้...คันตายแล้วแม่นเสื่อมสูญ
มีเพียงบุญนำท้อน...เป็นทุนฮอนได้ภายเพิ่ง
อย่าสุเหลิงจนว่าบ้า...อยู่ค้ำฟ้าแม่นไผเคย.
กาลล่วงเลยนับมื้อ...แนวยึดถือมีหยังแหน่
ไผน้อแก่ไปได้...ใส่มือให้กะบ่เอา
ถืกเขาเผาจนสิ้น...เหลือแต่ดินกับขี้เถ่า.
คาแต่เมาจนหลงฟ้า...เลยเป็นบ้าว่าตนมี.
คิดเบิ่งดีแล้วบ้อเจ้า....ยามถืกเผาเอาหยังเพิ่ง
เทิงเงินคำกำแก้ว ..ยามตายแล้วได้เพิ่งตี้
มีบาปบุญท่อนั้น...เป็นสะพานขัวข้วมไต่
สิได้ไปเมืองฟ้า...หือยมล่าส่งอบาย.
ลมหายใจบ่ทันสิ้น...ฟ้าวถวิลศีลทานส่ง
อย่าสุหลงแต่นำได้...มีพอใช้แล้วไป่บุญ
อันสุนทานการสร้าง...ยามลมยังเฮ็ดไว้แหน่
ยังสิพอส่อยแก้...ภายพุ้นบัดเทื่อตาย.
คมเพชร คมกวี.
_Evil Lady'_
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
