เรื่องของการยึดถือ เอามาพิจารณา ดูน่ะ
การที่จิตอาศัย กตัญญูรู้คุณของคุณบิดามารดา ก็ด้วยว่าเป็นจิตที่ประเสริฐ ที่สามารถทำกายบิดามารดา ให้เป็นกายบุญได้ เมื่อจิตของเราอยู่ในกายบุญ จิตของเราก็เท่ากับมีบุญ พร้อมจะสร้างบารมีหนีกรรม
(ปร) ..การสร้างบุญก็ใช้อารมณ์สร้าง สร้างกรรมก็ใช้อารมณ์สร้าง ทั้งหมด ทั้งปวงก็คืออารมณ์ทั้งนั่น แต่จิตของเราไม่สามารถที่จะ ล่วงรู้ว่าสิ่งนั้นเป็นกรรมดี หรือ ไม่ดี ก็คลุกเคล้าปะปนกันไป ทำกันไปเรื่อย จนไม่รู้ว่าอะไรดี อะไรไม่ดี รู้ว่าได้ทำ ก็เป็นเรื่องเสร็จสิ้นในการกระทำงาน..นั่นๆเท่านั้นเอง
จะทำงานชิ้นหนึ่ง เหมือนกับเรานึกว่าจะต่อโต๊ะ ให้มันสวยงาม ดีงามเกิดขึ้น ที่จริงแล้ว เราใช้อารมณ์ของเรา ไปสร้างการต่อโต๊ะ เพื่อบรรจงสร้าง ให้มันดี..ให้มันสวยงาม ก็เป็นตัวยึด เอาจิตไปยึดในการสร้าง ยึดเอาความสวยความงามเกิด ต่อไปต่อมา โต๊ะ..ก็เกิดความบกพร่อง เกิดไม่ตรงตามที่เราปรารถนา
จิตของเรา อารมณ์ของเราก็นึกว่าเราทำ จิตทำเนี่ย..ไม่ตั้งอกตั้งใจทำ หรือ ไม่ดีไม่งามเกิดขึ้น อารมณ์ก็สร้างความโมโห ให้แก่จิต ไม่พอใจในโต๊ะที่เราสร้าง ทั้งที่สิ่งนั้นเป็นผู้สร้างเอง กระทำเอง อาจจะ ..ตัดไม้ขาดไป หรือ โต๊ะที่จะเบี้ยวไป มันไม่ตรงตามสง่างาม หรือ ว่า เราอยากจะทำให้มันเบี้ยวมันโค้ง แต่มันไม่โค้ง มันไม่เบี้ยวตามที่ต้องการ ก็มีความไม่พอใจ เมื่อมีความไม่พอ..ก็ไอ้ตัวยึดนั่นเอง อารมณ์พาไปยึดดีและชั่ว สิ่งที่เป็นกรรม และไม่เป็นกรรม มันก็เกิดจากอารมณ์ทั้งนั้น
คราวนี้ จิตไม่เข้าใจในอารมณ์ มันก็ตามอารมณ์ไป เลยใช้ไปเรื่อย ไม่รู้ว่า ..จะเอาไปในทางที่ถูก หรือ ไม่ถูก แล้วแต่อารมณ์เค้าจะสั่งจิต
เรามาศึกษาเรื่องอารมณ์ เรื่องจิต มันก็ต้อง รู้เรื่องราวต่างๆ ให้มีทำสร้างสติขึ้นมา
ก่อนที่จะสร้างสติ ก็ทำบุญให้ทานไปก่อน เมื่อทำบุญให้ทานสละ ทรัพย์สมบัติได้ ต่อไปก็สละอารมณ์ได้ ถ้าเรายังสละวัตถุไม่ได้ อารมณ์ก็ไม่สามารถวัตถุอันนั้นได้ ก็ไปยึดอยู่อย่างนั้น ทำให้จิตยึดอารมณ์ อารมณ์สั่งมา เมื่อไหร่ จิตก็สั่งกายให้ทำอย่างนั้นอย่างนี้เกิดขึ้น เหมือนกับการต่อโต๊ะ จะเบี้ยวบูด หรือว่าอาจจะสวยงาม ก็เกิดจากอารมณ์ทั้งนั้น
การศึกษาต่างๆ เนี่ย เมื่อว่า..เราจะทำอะไร หรือ จะไปพูดจาอะไรหรือ ทำการงานอะไรก็แล้วแค่ ถ้าเราไม่มีจิตรู้ รู้เรื่องอารมณ์ของตัวเอง มันก็ทำเรื่อยเปื่อยไป ดีไม่ดี..ไม่รู้ ก็ทำให้มันเสร็จไปเท่านั้นเอง ในที่สุดความผิดพลาดมันก็เกิด
เพราะสติของเรา ..ไม่เตือนจิตนั่นเอง จิตไม่ดูงานการกระทำของจิต จิตจึงไม่รู้จักการกระทำที่ถูกต้อง มันก็ปล่อยให้ไปตามเรื่องตามราวไป ให้มันจบสิ้นไปวันหนึ่งคืนหนึ่ง แล้วในสิ่งที่ไปเชื่ออารมณ์ แล้วไม่พิจารณาเรื่องราวของอารมณ์ เค้าเรียกว่าใช้อารมณ์ไม่เป็น ทั้งๆเราก็ต้องการอารมณ์นั้น พาไปหา กินหาอยู่ ไปหาอาหารการกิน ส่งเสริมให้เรามีสังขารที่ดี มีที่อยู่ที่ดี ที่กินเกิดขึ้น จิตก็ไม่รู้ รู้แต่ให้มีแต่ตัวยึดเท่านั้น อารมณ์ก็พาไปยึดเรื่องราวต่างๆ
ตัวยึดตัวนี้ มันเป็นทุกข์เกิดขึ้น มันทำให้เกิดแก่เจ็บตาย เพราะยึดอยากได้บ้าน อยากได้เงิน อยากได้ทอง ก็เลยต้องเกิดมาอย่างนี้ หมุนเวียนกันไปอย่างนี้
เมื่อไหร่ เราถึงจะไม่ยึด เราก็ศึกษาเรื่องอารมณ์ซิ อารมณ์มันจะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร เราก็ไม่สามารถจะล่วงรู้มันได้ ก็ต้องมาฝึกหัดปฏิบัติ ให้ตัวเองเกิดอารมณ์ขึ้น ติดตามอารมณ์นั่นๆว่า มันเกิดได้ เราจะดับมันได้มั้ย ไอ้ตัวยึด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
