ผมมักจะมาถึงที่ทำงานก่อนเวลา แม้จะพยายามเอ้อระเหยด้วยการขับสกูตเตอร์ไปนั่นมานี่อยู่เป็นประจำ แต่ผมก็ยังมาถึงที่ทำงานก่อนเวลาอีกแล้ว จริง ๆ แล้วผมก็เพียงแต่ต้องเข้ามาเพื่อกินอาหารเช้าและดื่มกาแฟ ที่แม้ว่าผมจะชงมาจากที่บ้านเพื่อมาดื่มที่ทำงานเสมอ ก่อนที่เราจะเริ่มให้บริการงานของผมในวันนี้
หากถามว่าผมรักงานที่ผมทำหรือไม่ ให้ผมนั่งคิดนอนคิด ในเวลาที่ผมเบื่อหน่ายในชีวิตขณะนี้นั้น ผมก็ตอบได้แค่ว่าผมมีความรู้แค่เรื่องนี้ รักแค่ไหนน่าจะบอกไม่ได้ ผมเคยถามตัวเองอยู่พักนึงว่า ผมจะสามารถทำงานนี้ได้อีกสัก 30 ปีจนเกษียรได้หรือไม่ ผมเกือบจะกระอักเลือดออกมากับคำตอบนั้น แต่ผมไม่กล้าถามตัวเองว่าผมจะทำงานนี้ไปอีกนานแค่ไหน เพราะงานของผมมันก็สร้างรายได้ให้ผมมากโขอยู่ ผมสามารถใช้ชีวิตคนเดียวได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใครมาเป็นเวลาเกือบ 10 ปีเพราะงานนี้ ไม่ได้ร่ำรวยมหาศาลจนสามารถเกษียรภายในอายุ 45 ปีได้
ผมเคยนั่งคำนวณว่า หากผมได้ค่าจ้างจากงานนี้ ทำงานไปจนผมอายุ 45 ปีแล้วผมจะสามารถเกษียรได้หรือไม่ ผลลัพธ์ที่ได้มากลับไม่เป็นอย่างที่หวัง คำตอบนั้นคือ ไม่ได้ เมื่อผมไม่สามารถเกษียรได้ ผมก็ยังต้องทำงานนี้ต่อไป พยายามทำจิตใจให้ไร้อคติต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในที่ทำงาน ไม่ว่าจะเป็นคน หรือ คน....
อ่าาาา... ปัญหาในจิตใจของผมที่เกิดขึ้น ไม่ได้มาจากงานผมสินะ ผมไม่สามารถตัดสินได้ว่าผู้คนเหล่านั้นผ่านสมรภูมิชีวิตมาอย่างไรบ้าง ขาดแคลนสิ่งได้บ้าง หรือแม้แต่วาดหวังอนาคตไว้อย่างไรบ้าง เพราะผมไม่รู้จักผู้คนเหล่านั้นเลย ผมรู้แค่ว่าในหลายครั้งผู้คนก็มักทำให้ผมเหนื่อยและหน่ายกับงานที่ผมต้องประจันหน้ากับผู้คนอยู่ตลอดเวลา ผมแค่เอาความเหนื่อยหน่ายต่อผู้คน ไปลงที่งานของผมเท่านั้นเอง
แล้วผมรักงานของผมไหมนะ... เป็นเรื่องน่าเศร้าที่ผมก็ชอบมัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
