ตอนนี้จบมา ยี่สิบกว่าปีแล้วค่ะ จบหมอปี 43 เป็นหมอมายี่สิบกว่าปี ก็แก่พอควรนะ หลังจากที่ทำงานมาซักระยะ ซัก 10 ปี ก็จะมองเห็นตัวเองทำงานความรู้สึกเหมือนต้องเป็นครู ใจต้องเป็นพระ...
ทั้งความรู้เกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บที่เขาเป็น การรักษา การดูแล ไปจนถึงเรื่องอื่นๆของชีวิต
บางเรื่องถ้าเราไม่ใช่หมอ นั่งอยู่ตรงนั้น จะไปพูดกับเขาไม่ได้หรอก เรื่องสำคัญ เรื่องส่วนตัว เรื่องในครอบครัว ลึกซึ้ง เรื่องที่ต้องแตะต้องอัตตาตัวตนคนอื่น แตะต้องกับความไม่รู้ ความเข้าใจผิด เรื่องที่ต้องอยากให้เขาเปลี่ยนจากความไม่รู้เป็นรู้ เรื่องที่ต้องปรับพฤติกรรม... คนเราถ้าไม่มีศรัทธาต่อกัน เขาไม่เชื่อ ไม่ฟังกันนะ แล้วเราต้องมีอะไรให้เขาศรัทธา....
ความรู้ ความสามารถต้องพิสูจน์ด้วยฝีมือ และสิ่งที่เขาจะสัมผัสได้ด้วยใจ ก็คือความดีของหมอตรงหน้า มันเป็นนามธรรมสัมผัสรู้ ที่ใช้ใจแตะต้องกันอย่างเดียวระหว่างหมอ กับคนไข้
ตรงหน้าเรา ผู้ชาย ผู้นำ ผู้หญิงที่เป็นแม่ ผู้ชายที่เป็นพ่อ ปู่ย่าตายาย ข้าราชการอาวุโส แต่ละคนไม่ใช่ตัวเล็กๆ..... ใจเราต้องแบบไหนถึงจะสื่อสารกับคนเหล่านี้ได้ แบบไม่ปะทะ .... ใจนิ่งเท่านั้นที่จะเข้าถึงได้ทุกใจ
ใจเหมือนพระ.... ด่ามาก็ไม่โกรธ โกรธก็ต้องทนได้ เวลาทำงานต้องคอยมองใจตัวเองตลอดค่ะว่า ดูแลคนไข้เพราะอะไร รักษาเพราะอะไร ยาตัวนี้ แลปตัวนี้สั่งเพราะอะไร เพื่อประโยชน์คนไข้ หรือความโลภให้ประโยชน์ตัวเอง มากน้อยแค่ไหน นั่งทำงานคือนั่งมองใจตัวเอง รู้จักตัวเอง
งานเดียวกัน การกระทำเดียวกัน ใจเป็นบุญก็ได้ เป็นบาปก็ได้ เป็นอาชีพที่ต้องคอยระวังใจตัวเองตลอด เพราะเป็นอาชีพที่มีคนไหว้ตลอด คนไว้ใจ เข้ามาหาด้วยศรัทธา ด้วยความเชื่อ ด้วยความไม่รู้ มาหาเพราะเป็นทุกข์ มาหาเพราะหวังพึ่งพิง
ใจเราเมตตาพอมั้ย กรุณาาต่อเขาแค่ไหน มุทิตายินดีเมื่อเขาหาย หรือแม้แต่ส่งตัวเขาไปหาหมอคนอื่นที่เก่งและดีกว่าเราได้ เราย่อมนินดีกับคนไข้ และสุดท้ายต้องอุเบกขาได้ เมื่อทำเต็มที่แล้วเขาอาจจะหายแต่ไม่ได้ยกย่องเรา หรือเขาอาจจะไม่หายอย่าเสียใจ หรืออาจโดนตำหนิด้วยซ้ำ... เจอมาหมดแล้วค่ะ
ก็ต้องทำใจได้...
ใจที่มีโทสะ ต่อให้พูดดี พูดเพราะเพราะมารยาทฝึกมาดี เด็กจะรู้ คนไข้เด็กไวมากต่ออารมณ์ รู้ว่าหมอโกรธ....ใจดีๆนิ่งๆ พูดเรียบๆเฉยๆ ไม่หวานหู เด็กมีความสุขเด็กไว้ใจ กว่าหมอใจโกรธพูดเพราะ
... เป็นมาหมดแล้ว
แต่ละวันคนผ่านเข้าออกในห้องตรวจเยอะมากค่ะ แต่ละคนมายกมือไหว้ พาอัตตาตัวตนของตัวเองพอกพูนถ้าไม่ระวังตัว
เป็นอาชีพที่เป็นดาบสองคม มีคุณมาก เวลาได้มันได้มากลาภ ยศ สรรเสริญ ก็ถือว่าเป็นอาชีพที่มีช่องทางหาสิ่งเหล่านี้ได้ไม่ยาก
ในขณะที่ก็ต้องเฝ้าระวังใจตัวเองไม่ให้เหลิง มันได้เยอะ ถ้าจะเอา ถ้าคิดจะแสวงหา ถ้าไม่คิดจะพอ
เรามีหน้าที่รักษาธรรมแห่งวิชาชีพเรา นั่นคือปลอดภัย ใจต้องตั้งไว้ที่ มือของเราสองข้าง จะทำหน้าที่ช่วยคนออกจากความเจ็บและความตาย เท่าที่เราจะทำได้เต็มกำลังความสามารถ... นี่คือคำอธิษฐานของคนๆหนึ่งที่เป็นหมอ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
