"คืนสู่ความไม่มี
กลับคืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาติ
… เดิมทุกอย่างมันก็คือความไม่มีอยู่แล้วนะ"
" … ให้เวลากับการเพาะบ่มสติปัญญา เพื่อเป็นแสงสว่างในการนำพาตนเองเสียบ้าง
ฝึกอบรมตนเองด้วยสติปัฏฐานสี่อยู่เนือง ๆ จนเริ่มมีสติตั้งมั่น เริ่มยั้งตัวขึ้นมาได้ แล้วเราจะพบเลยว่าอารมณ์ต่าง ๆ ที่มันอยู่ค้างคาในใจ มันจะเพิกออกไปจากใจ
ฝึกสติดี ๆ มันเริ่มยั้งตัวขึ้นมาได้ ความคิดต่าง ๆ ที่คอยดึงรั้งไป มันจะค่อย ๆ คลายออก ๆ คลายออก ๆ ไปนะ
แม้กระทั่งกายที่มันหลงยึดมั่นถือมั่น กายมันก็หายไป สลายไป ฝึก ๆ ไปมันจะค่อย ๆ สลายไป
สิ่งต่าง ๆ มันจะคอยหมดไปจากใจ หมดไปจากใจ
เพราะฉะนั้นทางโลกมันเป็นเรื่องของการสะสม เกิดความมี ความเป็น เกิดตัวเรา เกิดของเราขึ้นมา
นี่ก็ตัวเรา นี่ก็เงินเรา นี่ก็พ่อเรา นี่ก็แม่เรา นี่ก็แฟนเรา นี่ก็ลูกเรา นี่ก็ทรัพย์สมบัติเรา เกิดความี ความเป็น เกิดการหลงยึดมั่นถือมั่น
มันไม่ได้มีใครมาขังเราในวัฏฏะนี้หรอก
ก็ตัวเราเองนี่แหละ
ติดกับดักสิ่งที่ตัวเองสร้างมา
ผูกเงื่อนปมขึ้นมา แล้วมันก็มัดตัวเอง แล้วก็ติดข้องอยู่ในวังวน สิ่งที่ตัวเองสร้างขึ้นไว้อยู่ร่ำไป
ติดกับดักการใช้ชีวิต ติดกับดักตัวเอง
การที่เราจะคลี่คลายสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้
ก็ต้องอาศัยการฝึกฝน อบรมขัดเกลาตนเอง
รู้ ละ สละ วาง
เพาะบ่มสติปัญญา ให้ยั้งตัวขึ้นมา
แล้วเป็นแสงสว่างในการนำพาตน
จากฐานกาย จนมีสติตั้งมั่นอยู่กับกายได้ดี แม้กระทั่งกายมันก็ระงับลงไป กายมันก็สลายตัวไป หมดไปจากใจของเรา
เมื่อเข้าสู่ฐานเวทนา เกิดความรู้ตัวทั่วพร้อมขึ้นมา อยู่กับความรู้สึกตัวทั่วพร้อมไปเรื่อย ๆ ถึงจุดหนึ่ง กำลังสติสัมปชัญญะมันดีจริง ๆ แม้กระทั่งฐานเวทนามันก็สลายไป จางคลายไป หมดไปจากใจของเรา
เข้าถึงฐานจิต มีความตั้งมั่นตื่นรู้อยู่ ฝึก ๆ ไป กำลังสติสัมปชัญญะได้ดี แม้กระทั่งจิต ก็หมดออกไปจากใจของเรา
เข้าสู่วิปัสสนา เห็นสภาวธรรมตามความเป็นจริง ฝึก ๆ ไป สิ่งต่าง ๆ มันก็สลายไป สิ่งต่าง ๆ มันก็สลายไป ทุกอย่างมันก็หมดออกไปจากใจของเรา
มันตรงข้ามกับทางโลก โลกมันเป็นเรื่องของความมี ความเป็น ความหลง แต่สติปัญญาเป็นเรื่องของการคลี่คลายออก ละออก สละออก วางออก
จนสิ่งต่าง ๆ มันหลุดออกไปจากใจ
มันหมดออกไปจากใจเราได้
ที่สุดแล้ว ปัญญาที่แท้
มันคือ ความไม่มี นั่นเอง
มันหมดทุกสิ่งทุกอย่างจากใจของเรา
ความโลภก็หมดไป ความโกรธก็หมดไป
ความหลงก็หมดไป
ความยึดมั่นถือมั่น ตัณหา อุปาทาน ทั้งหลายทั้งปวง
มันหมดออกไปจากใจของเรา
ความไม่มี มันคือสภาวธรรม มันคือการกลับคืนสู่ความบริสุทธิ์ของธรรมชาตินั่นเอง
เดิมทุกอย่างมันก็คือความไม่มีอยู่แล้วนะ
แต่พอมันเกิดการเคลื่อนออก เกิดการหมุนวนขึ้นมา
มันจึงเริ่มเกิดความมี ความเป็น
ความหลงยึดมั่นถือมั่นทั้งหลายทั้งปวงขึ้นมา
การจะพ้นออกไปจากวังวนตรงนี้ มันก็ต้องคืนสู่ความเป็นธรรมชาติ คืนสู่ความไม่มีนั่นเองนะ
เพราะฉะนั้นปัญญาที่แท้ในทางธรรม ก็คือเรื่องของความไม่มี
ความไม่มี มันไม่ใช่ทิฏฐินะ
มันไม่ใช่ทิฏฐิว่ามี ว่าเป็น หรือ ไม่มี ไม่เป็น
แม้กระทั่งทิฏฐิก็ต้องหมดออกไปจากใจ
เหลือแต่รู้ธรรมเฉพาะหน้า ที่เป็นปัจจุบันธรรมได้ต่อเนื่องกันไป
แค่รู้ แค่รู้สึก
สักแต่ว่ารู้ สักแต่ว่ารู้สึก
ไม่ติดข้องอยู่
ไม่ยึดถืออะไร ๆ ทั้งปวงในโลกด้วย
ที่เรียกว่า ทางสายกลาง นั่นเอง
รู้ธรรมเฉพาะหน้า คืนสู่ความไม่มี
กลับคืนสู่ความเป็นกลางของธรรมชาติ
ความเป็นกลางที่เข้าถึง ก็มีหลายระดับเช่นกัน
ค่อย ๆ เพาะบ่มสติปัญญา ฝึกฝนอบรมไปนะ …"
.
ธรรมบรรยาย
โดย พระมหาวรพรต กิตฺติวโร
Photo by : Unsplash
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
