เราเคยใช้ชีวิตอยู่แบบไม่มีเป้าหมาย
ใช้ชีวิตหาความสุขใส่ตัวเองไปแต่ละวัน ก็สุขนะ ไม่เครียด ไม่อะไรเลย อยากไปไหนก็ไป อยากทำอะไรก็ทำ แต่พอถึงจุดหนึ่ง อาจจะด้วยความโตขึ้นละมั้ง เมือเราต้องการสิ่งหนึ่ง ชัดเจนกับตัวเองขึ้นระดับหนึ่ง ก็มารู้สึกว่า ทำไมเรารู้ตัวช้าเกินไปจังเลยนะ แล้วก็เกิดคำที่ว่า “รู้งี้ ทำแบบนี้ดีกว่า” “ถ้าตั้งเป้าให้ตัวเองไว้ ตอนนี้คงได้สิ่งนั้นไปแล้ว สิ่งที่ได้อาจไม่มากแต่ก็ยังได้”
หลายครั้งเรานึกถึงเพื่อนที่อยากเป็นหมอรักษาโรค ตั้งเป้าหมายไว้ สุดท้ายคะแนนอาจไม่ถึง แต่ด้วยความเพียรที่ทำมา ความตั้งใจในเป้าหมายนั้น สิ่งที่ได้ อาจไม่ใช่หมอ แต่ก็เห็นเป็นหมอฟันบ้าง เภสัชบ้าง แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้แย่
ตอนนี้เลยตอบได้เต็มปากเลยว่า “เราอยากเป็นคนที่มีเป้าหมายในชีวิต และจะทำทุกอย่างให้เต็มที่ จะไม่มานั่งเสียดายกับสิ่งที่ผ่านมา”
จริงๆเราก็เพิ่งมาเปลี่ยนความคิดตัวเอง จากคนไม่มีเป้าหมายเลย ตอนนี้เราเริ่มจะหาเป้าหมายในชีวิตให้ตัวเองบ้างแล้วหละ อย่างน้อยการที่เรามีเป้าหมายไว้ ก็เป็นแรงจูงใจ เหมือนการตีกรอบให้ตัวเองไม่ออกนอกเส้นทางในอนาคตที่เราอยากเป็น อยากมี ทำให้ตัวเรามีทิศทางในการมุ่งไปสู่อนาคต แล้วทำสิ่งนั้นให้สำเร็จ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
