วิถีแห่งดินเผา....
"เหตุใดท่านมิคร่ำเคร่งฝึกปรือวิชาบู๊ ด้วยสติปัญญาของท่าน ต้องประสบผลที่เด่นล้ำเป็นแน่"
เล่งฮู้เล่าไท่เอี้ย กล่าวถามลู่กัง
ก่อนกล่าวสืบต่อ ...
"คนเราหากมีความพยายาม ฝนเหล็กให้เป็นเข็มก็ย่อมได้"
ลู่กัง นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนทอดถอนใจตอบว่า...
" เล่าไท่เอี้ยกล่าวผิดแล้ว มีบ้างบางคนเฉกเช่นเหล็กกล้า บ้างเฉกเช่นดินเผา ข้าพเจ้าสำนึกตัวดี ว่าเป็นเช่นดินเผา ไหนเลยใช้ความมานะพยายาม ขัดฝนให้แหลมคมได้ "
" ข้าพเจ้ามิอาจเป็นเหล็กกล้าเยี่ยงพวกมันได้ พวกมันสามารถฝึกฝนจนแหลมคมเฉกเช่นกระบี่ดาบ แต่ข้าพเจ้ามิอาจทำได้ดังนั้น"
" แต่ดินเผาย่อมมีวิถีทางแห่งมัน มาตรว่าดินเผามิอาจฝนเป็นเข็ม กระบี่ ดาบที่แหลมคมได้ แต่หากนับความสามารถที่จะปั้นแต่งเป็นสิ่งของต่างๆ ยังนับว่าเหนือกว่าล้ำกว่าเหล็กกล้ามากนัก "
" ดังนั้นข้าพเจ้าทำได้เพียงเป็นภาชนะดินเผาที่โอบอุ้มพวกมันไว้ให้เป็นกลุ่มก้อน มิทิ่มแทงผู้ใดโดยไม่จำเป็นเท่านั้น"
เล่งฮู้เล่าไท่เอี้ย ฟังพลางลูบเครา ก่อนพยักหน้ากล่าวคำ มีเหตุผล ถึงสามครา....
...บทสนทนาตอนหนึ่งจากเรื่อง ธรณีประลัย แต่งโดย
ซีเบ๊เล้ง นักเขียนนิยายกำลังภายชาวไต้หวัน ผู้ล่วงลับ...
คนเราบางคนพยายามที่จะเป็นอย่างคนอื่น จนฝืนตัวเองให้ไปพยายามในสิ่งที่ไม่ถนัด
...ความพยายามมันอาจไม่เสียเปล่า แต่ก็ย่อมไม่อาจบรรลุถึงจุดสูงสุดสุดได้ ด้วยข้อจำกัดของตนเอง
...ความพยายามเยี่ยงนี้ ถึงไม่ไร้ประโยชน์ แต่ก็ไม่ใช่สิ่งมีประโยชน์ที่สุด ที่คนผู้นั้นจะทำได้...
คนผู้หนึ่งควรเข้าใจตัวเองให้ได้ว่าเป็นอย่างไร แล้วมุ่งมั่นกับสิ่งนั้น
...ความพยายามเช่นนี้ แม้ไปไม่ถึงจุดสุดยอด แต่ก็ยังมีความหวังมากกว่าและให้ผลตอบแทนที่คุ้มค่ากว่า
...และอย่างน้อยก็มีความสุขมากกว่าในระหว่างความพยายามนั้น เพราะคนเราไม่อาจมีความสุขได้ ถ้าฝืนตัวเองจนเกินไป...
กับผู้อื่นก็เช่นกัน...
คนผู้หนึ่ง ไม่ว่าอยู่ร่วมกับอีกผู้หนึ่งด้วยเหตุผลใดก็ตาม
ควรอย่างยิ่ง ที่จะทำความเข้าใจกับมันให้มากที่สุด
บางคนทำเรื่องบางอย่างได้ดี แต่ไม่สามารถทำเรื่องอีกอย่างได้
ไม่มีใครคนไหนในโลก ที่กระทำเรื่องราวได้ดีเยี่ยมทุกอย่าง. ดังนั้นการอยู่ร่วมกับใครก็ตาม เราไม่ควรคาดหวังในสิ่งที่ไม่ใช่คุณสมบัติของคนๆนั้น
...นี่คือสิ่งที่เราควรเข้าใจ และยอมรับ หากต้องอยู่ร่วมกัน..
การเข้าใจตนเองและผู้อื่น เป็นสิ่งสำคัญมาก
...และยากมากเช่นกัน...
ในการเป็นคน คนหนึ่ง หากแม้แต่ตัวเองและคนใกล้ชิด ก็ยังไม่พยายามทำความเข้าใจ
...มันก็ยากที่จะคาดหวังความสำเร็จอะไรต่อจากนั้น
...และยากยิ่งที่จะมีความสุข...
อย่าอายในสิ่งที่เราเป็น จงแสดงมันออกมาให้เต็มศักยภาพของสิ่งที่เราเป็น
แม้เราจะแหลมคมไม่ได้ แต่เราสามารถทำสิ่งอื่นได้
...เชื่อเถอะ ต้องมีคนเห็นค่าของสิ่งที่เราเป็น...
ทุกอย่างในโลก มีข้อดีข้อเสึยของมัน คนเราก็เช่นกัน
...หาข้อดีของเราให้ได้ แล้วเราจะพบความสำเร็จ...
...ส่วนจะสำเร็จในสิ่งที่เราเป็นได้แค่ไหน บางทีก็อาจต้องพึ่งพาปัจจัยอีกหลายอย่าง รวมถึงจังหวะเวลา...
...ไม่มีความจำเป็นใดๆ ต้องตามใคร ถ้าเราไม่ใช่...
...และจงอย่าใช้งานใคร ถ้าเราไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไร
...เหล็กและดินเผา ย่อมแตกต่างกัน...
...และไม่มีสิ่งใดมีค่ากว่าสิ่งใดทั้งสิ้น...
...ทุกอย่างมีค่าในตัวมัน เพียงแต่ต้องหาให้เจอ...
...โลก...เป็นเช่นนั้น กับทุกสรรพสิ่ง....
ปล. ซีเบ๊เล้งเป็นนักเขียนชาวไต้หวัน รุ่นราวคราวเดียวกันกับโกงเล้ง ได้รับการยกย่องอย่างมาก ทั้งในแง่ความสนุกเร้าใจของบทประพันธ์ และความคมคายของแนวคิดที่สอดแทรกเข้าไปในเรื่อง
แม้แต่จากนักเขียนรุ่นปรมาจารย์อย่างท่านกิมย้ง ผู้แต่งมังกรหยก ท่านก็ให้การยอมรับอย่างสูง
น่าเสียดาย ที่ผลงานไม่เป็นที่นิยมในเมืองไทยนัก และจากโลกนี้ไปเร็วเกินไป จึงมีผลงานน้อย และหาผลงานอ่านได้ค่อนข้างยาก ท่านใดสนใจลองหาดูในอินเตอร์เน็ตนะครับ น่าจะมีหนังสือมือสองขายอยู่บ้าง
ภาพต้นฉบับก่อนแก้ไข : กรมศิลปากร ( https://images.app.goo.gl/fhK4z8F8BdeUi7Nm7 )
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
