เราพ่อไม่ต้องการ พ่อแม่เลิกกัน เราถูกส่งไปเลี้ยงโดยคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องทางสายเลือด แต่คนที่เลี้ยงเราเป็นยายแก่ๆที่รักเรา แม่ไม่ค่อยไปหาเพราะไกล (เหมือนทิ้ง) ไว้ใจในความรักของยายที่เลี้ยง เราโตมาแบบไม่มีพ่อแม่ แตโชคดีสังคมที่เราอยู่ดีมากเราไม่เคยโดนบูลลี่ และมีเพื่อนมีพี่น้องเนียนๆกันไป ทำให้เราไม่รู้สึกนึกถึงพ่อแม่เท่าไร เราอยู่สังคมแบบบ้านนอกที่ช่วยเหลือตัวเองตั้งแต่เล็กๆ ดังนั้นการเป็นลูกแหง่ จึงดูไม่ดี เราเลยดูเข้มแข็งแบบออโต้ ข้ามมาจนวันนี้เราไม่รู้สึกว่าต้องมีพ่อแม่เลย(ไม่โหยหา)
แม่ตายแล้ว พ่อไม่รู้ตั้งแต่เกิดละ สรุป ถ้าเราไม่ได้เดือดร้อน ย่ำแย่จากคำว่าพ่อแม่มากนัก ก็อย่าไปนึกถึงเพื่อให้ใจเรามันเศร้าหมอง เอาความจริงตรงหน้ากำหนดชีวิต เช่นเรียนได้ก็เรียน ทำงานก็ทำงาน ไม่ต้องคร่ำควรให้มันเศร้าหมองถ้าอยู่ปกติได้ ทุกวันนี้เรามีครอบครัวตัวเอง อยู่ครบ พ่อแม่ลูกอบอุ่น มีความสุขดี ไม่ต้องใส่ใจเลยถ้าอยู่ได้ก็ข้ามเรื่องนี้ไปเลยมีกิจกรรมที่สนุกๆทำให้เราไม่ต้องคิดเยอะแยะ มีอนาคตรอเราอยู่ เตือนตัวเองว่า เราไม่ได้ทิ้งพ่อแม่ แต่เราถูกทิ้งจะด้วยเหตุใดก็เถอะ ปล่อยไปในอดีตเลย
ขอให้มีความสุขนะ อยู่ที่เด็กคนนั้นๆ คิดดีก็ดี คิดไม่ดีมีพ่อแม่ก็เป็นเด็กไม่ดีเยอะไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
