เมื่อเกิดมา ชีวิตมันสั้น สั้นตรงไหน ..ตรงที่ลมหายใจมันหยุดได้ ตลอดเวลา บ้างก็ไม่ทันออกจากท้องได้มีลมหายใจ ความตายไม่เลือกวัย ตายได้ทุกวัย ทุกสถานที่ เมื่อถึงที่ตาย เราก็เลย สะสมบุญกุศลบารมี สร้างทาน สร้างกุศล ลดละอารมณ์ โลภโกรธหลง ออกไป ลดละคำยึดถืออกไป ค่อยทำความเข้าใจ ..เรื่องของกายที่อาศัย อารมณ์ต่างๆนานา ที่เกิดขึ้นนำพากายวาจาใจไปสร้างกรรม..เราก็พยายามทำไป
เรื่องราวของการเจ็บป่วยมันเกิดเนื่องด้วยเรามีกรรม เดี๋ยวเจ็บตรงนั้นตรงนี้ ภายในเรือนกายเราก็ทำบุญอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร ปฏิบัติธรรมชดใช้เค้า ..ไป แต่กรรมมันก็ไม่หมด ก็ยังดี ..ดีกว่าไม่รู้จักกรรม ไม่รู้จักว่าจะทำอย่างไรชดใช้ ..หนี้เวรกรรม ให้มันเบาบาง
ยิ่งกรรมที่อยู่สะสมอยู่กับธาตุทั้งสี่ดินน้ำลมไฟ..ที่ประกอบเป็นเรือนกาย ..อีกทั้งยังต้องไปกินเนื้อสัตว์ เนื้อของกรรม กรรมมันก็เข้าหล่อเลี้ยงเรือนกาย ให้แก่เฒ่าชราไปด้วยกรรม เราก็สร้างบุญกุศล ให้กายนี้เป็นบุญ เลือดเนื้อที่มาหล่อเลี้ยงเรือยกาย จะได้ต่อบุญกุศลให้กับสัตว์ผู้มีกรรม
..เราก็พยายามแกะออกไป พยายามศึกษาทำความเข้าใจ เรื่องของอารมณ์ความยึดถือ ยึดในสิ่งที่มีชีวิต ไม่มีชีวิต ยึดเวทมนต์คาถาอาคม ไสยศาสตร์คุณศาสตร์ มายาศาสตร์ต่างๆ มันก็คือตัวยึดถือ จิตมันยึด.. ยึดให้มาปกปิดจิตของตัวเอง จึงต้องสลัดทิ้งมันออกไป ..เพราะบางที..มันก็ไหลเข้ามาหาเรา ..เราไปเอามาเอง ตะกรุด ของนั่นศักดิ์สิทธิ์ เจ้าพ่อเจ้าแม่.อะไรมากมาย
..สิ่งศักดิ์สิทธิ์ อุปโลกน์ ให้ว่าจะทำให้ร่ำรวย ยศฐานบรรดาศักดิ์ .. ร่ำรวเวรกรรม โดยที่เราไม่รู้เลยว่า สิ่งเหล่านี้ จะทำให้จิตเรามีภาระมีกรรม ปักจิตไปสู่สังขารของผู้ไม่รู้ดีชั่ว…ไม่ไปยึดหลงใหลอีกแล้ว ขอมีแค่กายพ่อแม่ จิตอาศัยอยู่ในเรือนกายพ่อแม่ นำมาสร้างบุญ ปฏิบัติธรรมบ้าง ให้กายนี้เป็นบุญ จิตมีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อัครสาวก เป็นที่พึ่ง พอละ..
..กรรมใหม่..เราก็พยายามไม่ไปสร้างสะสมให้มากขึ้น ..สร้างแต่เรื่องราวดี ให้วิญญาณทั้งหกเก็บเรื่องราวดีๆไว้ให้ ..เมื่อถึงเวลาจิตออกจากร่าง จะได้ออกไปแบบสบาย ขอให้มีพระนำทางให้แก่จิต ไปสู่สถานที่เป็นของบุญกุศล
เมื่อต้องเกิดมา..ก็ขอให้ได้มีกายเป็นมนุษย์ครบอาการสามสิบสอง ได้สังขารพ่อแม่ที่มีบุญ ให้จิตของเราได้พบศาสนา ให้เราได้สร้างบำเพ็ญบุญกุศลบารมีหนีเวรกรรมไปทุกข์ชาติ คงมีสักชาติยุติการเกิด เกิดมีกายเมื่อไหร่มันก็ทุกข์ …เกิดที่ไรก็เสี่ยงลงอบายภูมิ ไปทุกข์ยาวนาน จึงต้องพยายามสร้างบุญกุศลบารมีไว้ เพื่อการเดินทางของจิต เมื่อถึงเวลา..
แล้วเราก็พยายามกระทำให้จิตรับรู้..รู้จักว่า ..จิตออกจากร่างจะไปสถานที่ใด..ได้บ้าง เราต้องทำให้รู้จักก่อนตาย.. เพราะไปรู้จักตอนนั่น ..แก้ไขอะไรไม่ได้เลย นรก เปรต อสุรกาย เทพยดาอินทร์พรหม จิตจะเคลื่อนไปสถานที่ใด ..มันต้องทำตอนที่มีกายเป็นมนุษย์ ที่จะช่วยเหลือจิตของตนเอง..เมตตาจิตของตนเอง ..
เพราะจิตต้องเดินทาง ไปแต่จิตเราดวงเดียว มีเสบียงเป็นบุญกุศลบารมีให้แก่จิตของตนที่เอาไปกับจิตได้ นอกนั้นเป็นของๆโลก ต้องทิ้งไว้ในโลก กายนี้ก็ต้องทิ้งในโลกเอาไปไม่ได้เลย ..มีบุญกุศลบารมีที่จะติดตามไปกับจิต ไปกับธาตุทั้งสี่ไปประกอบในสถานที่สุขหรือทุกข์ให้จิตเราไปอาศัย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
