สวัสดีครับทุกท่าน นี่คือบทความที่ 2 ของผม ถึงแม้ว่าบทความเเรก จะมีผู้สนใจเพียงเล็กน้อยก็ตาม เเต่ก็มีความหมายกับผมมากในฐานะคนที่เริ่มหัดเขียนบทความมือใหม่
สำหรับบทความที่ผมอยากนำเสนอในวันนี้นั้น เกิดจากการที่ผมได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับ การฝึกจิต เเละการฝึกดูอารมณ์ที่เกิดขึ้น ณ ขณะจิตต่างๆ มาหลายเล่ม ก็เลยอยากเดชน์สิ่งที่ได้จากการอ่านหนังสือเหล่านั้นมาครับ สำหรับหัวข้อในวันนี้จะอยู่ท้ายบทความนะครับ ทุกท่านสามารถเลื่อนลงไปดูหัวข้อได้เลยนะครับ
เผื่อว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่อยู่นอกความสนใจของท่าน จะได้ไม่ต้องมาเสียเวลาอ่าน เเละสามารถผ่านไปได้เลย. เริ่มเลยนะครับ
,,, ความรู้สึกเหมือนคนหลงทาง หรือมีจิตหลงทาง เกิดขึ้นง่ายกว่าที่คิด ในระหว่างการใช้ชีวิตธรรมดาๆ นี่เอง ไม่จำเป็นต้องโดนลักตัวไปอยู่ในป่ารกเเต่อย่างใด เช่น หลงไปรักคนที่ไม่ควรรัก หลงไปเล่นในเวลาที่ไม่ควรเล่น หลงไปคิดในเรื่องที่ไม่ควรคิด
เมื่อหลงไปรักคนที่ไม่ควรรัก คุณจะรู้สึกเหมือนใจพร่ามัว มองไม่เห็นทางเลิกรัก
เมื่อหลงไปเล่นสนุก คุณจะรู้สึกเหมือนงานซ่อนอยู่ในม่านหมอก ตั้งใจเดินกลับไปหางานไม่กี่ก้าว ก็มีสิ่งล่อใจมาดึงให้เขวออกนอกทางเป็นจุดๆ
เมื่อหลงไปคิดในเรื่องที่ไม่ควรคิดคุณจะรู้สึกเหมือนติดกับ เดินวนอยู่ในเขาวงกตที่ไร้ทางออก วนไปเวียนมาก็กลับมาที่เดิม คิดซ้ำซากไม่เลิก
นี่คือ 80% ของสิ่งที่ผมอยากเขียนในวันนี้ บางคนที่อ่านมาถึงตรงนี้อาจสงสัยว่า อ้าว เเล้วอีก 20% หายไปไหน ก็อย่างที่บอกหละครับ
ว่าจะมีซักกี่คนกันที่จะสนใจในเนื้อหาของ usser noname (ไม่รู้ว่าเขียนถูกรึเปล่า 555.) อย่างผม อ้อ..เกือบลืม หัวข้อของเนื้อหา 80% นี้คือ
,,,,,,,''ทุกคนมีป่ารกทางจิตเฉพาะตน'',,,,,,
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
