#ร้านขนมแห่งความลับ
#วากาชิ
#ซาซากิ_สึคาสะ
#ปาวัน_การสมใจ
เอาตรง ๆ เลยนะ เป็นหนังสือที่อ่านแล้วทำให้เกิดความอยากกกกก และความมุ่งมั่นว่า เราต้องไปหาวากสชิกินให้ด้ายยยยยยยยย
ย้อนไปตอนที่เดินเลือกหนังสือ สองเล่มนี้ถูกหยิบขึ้นมาด้วยเหตุผลที่ว่า หน้าปกสวย แต่ที่ทำให้ตัดสินใจซื้อคือคำชวนเชื่อของเล่มสีฟ้าที่บอกว่า “นิยายสืบสวนที่ไม่มีเลือดสักหยด” คือนิยายสืบสวนที่อ่าน ๆ มา มันต้องมีใครตายอย่างน้อย 1 คน เลยอยากรู้ว่าถ้าไม่มีเลือด ไม่มีใครตาย แล้วมันจะสืบหาอะไรกัน
ความดีงามของ “ร้านขนมแห่งความลับ” อย่างหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ คือ การสอดแทรกความรู้เกี่ยวกับวากาชิ (ขนมที่เป็น traditional ของประเทศญี่ปุ่น ถ้าเทียบเคียงกับบ้านเรา ก็น่าจะต้องเทียบกับ ทองหยิบ ทองหยอด จ่ามงกุฎ วุ้นกะทิ ฯลฯ จะตำรับชาววัง หรือตำรับชาวบ้านก็ตาม) ลงไปในเรื่องราวได้อย่างลงตัว
กลับมาที่ประเด็นสืบสวน เอาดี ๆ นะ นี่คิดว่า มันเป็นนิยายของคนขี้เผือก แต่เป็นความขี้เผือก ความสอดรู้แบบมีมรรยาท แบบที่อยู่บนพื้นฐานของความปรารถนาดีจริง ๆ ไม่ได้สักแต่ว่าเผือกสนองตัณหา หรือเผือกเอามัน
อีกอย่างที่อยากบอกคือ คือ “ร้านขนมแห่งความลับ” เดินเรื่องด้วย “เด็กสาว” ที่เพิ่งจบม.ปลาย เพราะงั้น บรรยากาศของเรื่อง อารมณ์ ความคิด จึงมีความเป็นผู้หญิงวัยรุ่นที่ชัดเจนมาก ๆ ความอยากรู้อยากเห็น ความมโน ความละมุน…
สรุป ถูกตกด้วยคำว่า “นิยายสืบสวน” แต่พออ่านจบแล้วก็พบว่ามันไม่ใช่อย่างที่คาด แต่กระนั้นก็เถอะ ก็ได้เปิดโลกไปอีกแบบ ก็เลยมาต้องมาชวนเชื่อต่อ เพราะความอยากรู้อยากเห็นมันอยู่ในตัวเราทุกคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องของชาวบ้าน
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
