คำขอโทษที่ไม่ได้รับการให้อภัย
ในโลกที่ยากเข็ญ ความต้องการจะมีชีวิตดั่งปรารถนาเป็นศูนย์
เด็กชายสองพี่น้องใช้ชีวิตเพื่ออยู่รอดไปวันๆ ทุกอย่างจำเป็นต้องแบ่งปันกันให้เท่าๆ กัน
คงจะเป็นแบบนี้มาตลอด
หากความละโมบของคนใดคนหนึ่งไม่เกิดขึ้นมาเสียก่อน
เด็กชายหนึ่งในสองพี่น้องเดินไปเคาะประตูบ้านหลังหนึ่ง ปรารถนาเหลือเกินว่าจะได้พบกับคนใจดีสักคน
และก็เป็นเช่นนั้น
"แหม น่าสงสารจัง เด็กจรจัดสองคนนี้"
เธอรำพึงกับตัวเอง กล่าวกับพวกเขาก่อนจะหายตัวเข้าไปในบ้านของเธอ
"รอสักพักนะจ๊ะ เด็กๆ"
พวกเขายืนรออย่างมีความหวังอันเต็มเปี่ยม
เธอกลับมาพร้อมกับพายสองชิ้นโตๆ ที่มอบให้กับพวกเขาคนละชิ้น
เด็กชายตาลุกวาวเพราะไม่เคยได้กินของอร่อยแบบนี้มาก่อนในชีวิต
"ฉันมีของที่จะมอบให้พวกเธออีกด้วย"
เธอยื่นเครื่องบินของเล่นให้กับเด็กชายคนโตที่ต้องเป็นพี่ชายอย่างแน่นอนรับไว้
เด็กชายคนเล็กมองเครื่องบินของเล่นตาเป็นวาว เขาก็ปรารถนาจะมีของเล่นเป็นของตัวเองด้วยเช่นกัน
เด็กชายคนเล็กมองหน้าหญิงสูงวัยผู้ใจดี พวกเขาทั้งคู่เอ่ยคำขอบคุณ เธอโบกมือลาพวกเขา ก่อนจะปิดประตูลง เธอกล่าวอย่างนุ่มนวล
"แบ่งกันเล่นนะจ๊ะ เด็กๆ"
พวกเขาจากมาพร้อมกับพายในมือที่กินไประหว่างทางกลับที่พักในเขตชุมชนสำหรับคนไร้บ้าน
เด็กชายคนเล็กมองพี่ชายเล่นเครื่องบินของเล่นคนเดียวตาละห้อย พี่ชายไม่เคยแบ่งมันให้เขาเล่นบ้างเลย
ทำไมคราวนี้เขาถึงได้เป็นพี่ชายที่ใจจืดใจดำกับน้องชายตัวเองไปเสียแล้ว
เด็กชายฉวยโอกาสแย่งมันมาจากมือของพี่ชาย เขาจะไม่ขอสักคำ เพราะเคยขอไปแล้วแต่ก็กลับทำหูทวนลมเสียได้
พี่ชายของเขาที่ไหวตัวทัน จึงจับของเล่นมันไว้แน่น
ทั้งสองยื้อยึดกันไปมา ปากก็โต้เถียงไปด้วยว่า
"เธอบอกให้เราแบ่งกันนะ"
"ใช่ เธอบอก"
"ทำไมพี่ถึงไม่แบ่งผมเล่นบ้างละ"
"เพราะเธอยังเล็ก ไม่รู้จักเล่นมัน เดี๋ยวจะทำมันพัง"
"อะไรนะ พี่ว่าอย่างนั้นเหรอ ผมโตพอจะรักษาของเป็นแล้วนะ"
"ฉันไม่เชื่อ เอาของฉันคืนมานะ"
"มันไม่ใช่ของพี่สักหน่อย"
"มันก็ไม่ใช่ของนายด้วย เธอยื่นให้ฉันนะ"
ทันใดนั้นเครื่องบินของเล่นในกำมือของเด็กทั้งสองก็เกิดหักโป๊ะคามือของพวกเขา
เด็กชายคนโตรู้สึกโกรธขึ้งจนหน้าแดงก่ำ
เด็กชายคนเล็กขณะตกตะลึงกับเศษซากของเล่นหักคามือของเขา
ด้วยโทสะที่พลุ่งพล่าน สั่งให้มือของเขาผลักร่างของน้องชายเสียเต็มแรง
เด็กชายคนเล็กไม่ทันได้ระวังตัว เขาล้มหงายหลังตึง พื้นที่บริเวณศีรษะมีหินแหลมรอรับการกระแทก
ด้วยความพลั้งพลาดในอารมณ์ชั่ววูบ เขาตกใจก็พรวดพราดเข้าหาไปร่างน้องชายที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ที่พื้น
ตอนที่ช้อนท้ายทอยขึ้นมา ของเหลวสีแดงไหลหยดลงพื้น เขาวางร่างไร้วิญญาณน้องชายลงกับพื้นทั้งน้ำตา
ความรู้สึกผิดประดังประเดขึ้นภายในใจของเขา
เขาวางซากเครื่องบินของเล่นที่นำมาต่อกันวางไว้ข้างร่างของน้องชาย
เขากล่าวคำขอโทษ ทั้งน้ำตาและเสียงสั่นเครือ
หากคำขอโทษของเขาได้รับเป็นเพียงความเงียบงัน
เขาปรารถนาเหลือเกินที่จะได้ยินเสียงของน้องชายอีกครั้ง
ติดตามงานเขียนเรื่องสั้นอื่นๆ ได้ที่
⬇
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
