เด็กน้อยคนหนึ่งหิ้วตะกร้าขายขนมผ่านหน้าบ้าน
แดดกำลังแรง หมวกก็ไม่ใส่
"ขนมมั้ยครับ" เด็กน้อยถาม
"มาจากใสหล่า คือบ่ไปโรงเรียน" เราถาม
"มื่อนี่ลาคับ มาขายขนม มากับน้า มาจากอาจสามารถคับ" เด็กน้อยตอบ
"ขายจั่งได่"
"ถุงละยี่สิบคับ สามถุงห้าสิบบาท"
"เอามาหกถุงลูก เอ้านี่ใส่หมวก หัวตากแดดสิเป็นไข่เด้" เราเอาเงินให้แล้วใส่หมวกให้พร้อม เด็กน้อยยกมือไหว้ขอบคุณแล้วก็ไปขายขนมที่เทศบาล
ผ่านไปสิบนาที เด็กน้อยเดินกลับมา
"ยายๆ อยากเล่นตู้คีบตุ๊กตา เล่นจั่งได่" เด็กน้อยเห็นของเล่นวางหน้าบ้าน
"เคยเล่นบ่" เราถาม
"บ่เคยเล่นคับ อยากได้กระเป๋าไปฝากแม่" เด็กน้อยชี้ไปที่กระเป๋าในตู้
"ลองเล่นเบิ่ง เก็บเงินไว้นำ เล่นยี่สิบบาทพอเด้อ" เราบอกเมื่อเห็นเด็กน้อยอยากได้กระเป๋ามาก
เราชี้ไปที่กระเป๋าใบเล็กอีกใบ
"เอาใบนั่นกะได้ลูก มันสิได้คีบง่าย" เราตั้งให้เครื่องคีบได้อยู่แล้ว
เด็กน้อยคีบได้ แล้วก็ถามต่อว่า "อันนั่นตู้หยังคับ"
"ตู้กาซาปองลูก อันนั้นตู้แลกเหรียญ เล่นพอแล้วเก็บเงินไว้ลูก ไปขายตลาดเด้อ สิมีคนเหมาอยู่ "
เด็กน้อยยกมือไหว้ แล้วก็เดินต่อไป
เรายังมีความเหลื่อมล้ำในยุค 5G เด็กบางคนเริ่มโต ไม่รู้จักถุงยางอนามัย
เรามีตู้ถุงยางสิบบาทให้เด็กเรียนรู้ เด็กบางคนเขิน มาแอบหยอดตู้ตอนค่ำๆ
เด็กไม่มีเงินซื้อถุงยางแพงๆกล่องละ 40 บาทในเซเว่น
บางทีเราก็ถามตัวเอง ทำแล้วได้อะไรวะ
ตู้คีบตุ๊กตาสิบบาท มีเสื้อผ้า กางเกง กระเป๋า ของเล่น
เด็กบางคนบอกว่า "ตู้ความสุข" ขอให้ได้หัวเราะบ้าง
ตู้กาซาปองสิบบาท
ตู้ถุงยางสิบบาท
ตู้กาแฟหยอดเหรียญสิบบาท ถูกกว่าตู้ขาวๆ
เพราะคนจนมันมากกว่าคนรวย
ปีนี้เราติดลบไปหนึ่งล้านบาท
บางทีก็ถามตัวเองทำไมต้องอยู่เมืองเล็กๆ
คือ คนมีรายได้น้อยเยอะมาก
เราก็มองดูภาพในหลวงก็จำคำสอนท่านสอนว่า
"ขาดทุนคือกำไร - กำไรคือขาดทุน"
สุดท้ายแล้วชีวิตต่อให้เราจะร่ำรวยขนาดไหน
มีเงินมากขนาดไหน หาเงินได้เก่งขนาดไหน
แต่มองไปข้างๆ มองไปข้างหลัง
คนที่ไม่มีโอกาสมันเยอะมาก
ไม่ใช่เพราะเขาขี้เกียจ
แต่มันเป็น"หลุมดำ"ที่มีทุกที่
สิ่งที่เราทำได้คือ เข้าใจมัน
และทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
