มันกำลังจะตาย
อาจจะอีกไม่กี่นาที หรือชั่วโมง หรือวันพรุ่งนี้
แต่มันกำลังจะตาย
ครั้งแรกที่เจอมัน ตอน ม.4
ตัวเล็ก นั่งอยู่ในตะกร้ารถมอไซค์ของแม่
หนึ่งตัวสีขาว หนึ่งตัวสีเมล็ดกาแฟ
มาจากข้างถนนแถวโรงงานของแม่
สีขาวคือนมสด
และสีกาแฟก็คือมัน เจ้ากาแฟ
มันยังไม่อดนมด้วยซ้ำ
ตอนกลางวันไปโรงเรียน
เอามันใส่ไว้ในกะละมัง
มันตัวเล็กจนปีนไม่พ้นขอบ
พอตอนเย็น กลับมา
มันสองตัวจะร้องเสียงดังด้วยความหิว
แย่งกันกินนมอย่างตะกละ
ไม่กี่ปีต่อมา นมสดก็ตายจากไปในอ้อมแขนของเรา
จำได้ว่าเราร้องไห้แทบเป็นแทบตาย
พร่ำโทษตัวเองที่ช่วยมันไว้ไม่ได้
และในตอนนี้ กาแฟก็กำลังจะจากไป
มันอาจจะเป็นหมาที่ไม่สนิทกับเรา
แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน
มันจะต้องมานอนใกล้ ๆ
เอาตัวมาถู ถึงมันจะตัวเหม็นมากก็ตาม
เราก็อดไม่ได้ที่จะต้องลูบขนสาก ๆ ของมัน
มันเหมือนจะเป็นหมาขี้โรค อ่อนแอ เป็นขี้เรื้อน ขนร่วง
แต่มันก็อยู่มาได้ถึง 14-15 ปี
มันชอบกินทุกอย่าง
ส่งอะไรไปก็หายหมด
ชอบเห่าส่งเดชจนโดนเราดุ
ครั้งหนึ่งมันเคยกัดเราเพราะว่ากำลังทะเลาะกับหมาตัวอื่นอยู่
หรือกัดคนอื่นเพราะกลัวโดนแย่งกระดูก
เราทำไม่ดีกับมันไว้เยอะ
รังแก แกล้ง หรืออะไรก็ตาม
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังกระดิกหางรับทุกครั้งที่เห็นเรา
มันอาจจะเป็นตัวเชื่อมโยงอดีตของเราเอาไว้
ทุกครั้งที่กลับบ้าน เราจะเจอมัน
แต่ครั้งหน้า คงไม่มีอีกแล้ว
เราเคยอ่านเจอในหนังสือว่า
'ความรักรูปแบบหนึ่งคือการจากกันไป'
และตอนนี้กาแฟกำลังจะจากไป
เราไม่รู้ว่าช่วงสุดท้ายมันทรมานแค่ไหน
แต่แม่บอกว่ามันไม่กินน้ำอีกแล้ว
กรามแข็งค้าง
ร้องครวญคราง
เพียงรอเวลาเท่านั้น
กับบางคนอาจจะคิดว่า แค่หมาตายตัวเดียวจะอะไรกันนัก
แต่สำหรับเรา มันไม่ใช่หมา
แต่มันคือครอบครัว
หลับฝันดีนะกาแฟ ขอโทษที่ไม่ได้กลับไปส่ง
หวังว่าจะเจอนมสดบนดาวหมานะ
ลาก่อนนะกาแฟ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
