แด่....เธอ...ผู้อ้างว้าง
วันนี้เป็นอีกวันที่กระแสคลื่นความคิดถาโถมเข้าใส่ อีกครั้งที่ถามกับตัวเองว่ามทำไมไม่มีใครเข้าใจเรา ทำไมยิ่งตั้งใตเหมือนจะไร้ค่า
เวลาผ่านไปกี่ปีก็ยังคงอยู่ที่เดิม ยังอยู่ที่เดิม เลือกเอาว่าจะอยู่หรือไป กลัวไง กลัวว่าไปแล้วจะไม่เป็นที่จดจำ อยากจะหายตัวไปแบบไร้ความรับผิดชอบ
เข้าใจที่สุดว่าทำไมแม่ต้องทิ้งลูก แม่ทอดทิ้งเพื่อให้ลูกได้รับสิ่งที่ดี แม่ต้องการให้ลูกเติบโต แม่ไม่อยากให้ลูกลำบาก
ทุกคำขู่ทุกคำพูด ยังติดอยู่ในโซนแห่งความทรงจำ แม้ว่าจะผ่านมานาน ก็ยังคงฝั่งอยู่ในโสตประสาท ภาพจำที่ทำให้เจ็บทุกครั้งที่นึกถึง ทำได้แค่อธิษฐาน อยากให้มีใครสักคนเข้าใจและรับฟัง จะมีคนแบบเราหรือเปล่า เราต้องการใครสักคนมารับฟัง แค่นั้นพอ...
เพื่อนที่จะร่วมทางเดินในวันที่มีดมิด เพื่อนที่เป็นแสงสว่างนำทางมีไหมสักคน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
