เราใช้ชีวิตช้าลงได้
เราทำทุกอย่างเร่งด่วนเพื่อให้ได้เงินมาเยอะๆ เรามีอะไรด่วนๆอย่างรถด่วน เงินด่วน อาหารจานด่วน แล้วก็ที่มีประจำเลยคืองานด่วนๆที่เจ้านายสั่งให้ทำแบบมีเดดไลน์
ความสุขในชีวิตมันก็จะเป็นเรื่องด่วนๆเช่นกัน ไปเที่ยวก็ไปได้คืนเดียวก็ต้องรีบกลับ มาเยี่ยมพ่อเยี่ยมแม่ช่วงวันหยุด มาได้คืนเดียวยังไม่ทันได้คุยกันให้หายคิดถึงก็ต้องรีบกลับไปทำงาน เจอหน้าลูกแว๊บเดียวยังไม่ได้กอดให้ชื่นใจก็ต้องไปแล้ว เพราะถ้าชักช้ารถมันก็จะติดไง
เป็นไงบ้าง ชีวิตที่เร่งด่วน กับความสุขที่เร่งตาม มันก็จะมาไวไปไวแบบนี้แหละ
สมัยที่ทำงานก่อสร้างเราจะเห็นภาพชัดมากเพราะมันมีค่าปรับ ทำช้าก็จะมีสัญญามาคอยเป็นไฟลนก้น อะไรๆก็เร่งรีบไปหมด แต่งานก็ต้องห้ามผิดพลาดนะ เป็นงานที่มีความบีบคั้นตลอดเวลา สุดท้ายก็เครียดเป็นเรื่องปกติไปเลย
ยิ่งถ้าคนตรวจรับงานมีปัญหายิ่งเป็นเรื่องหนักอกหนักใจเป็นที่สุด เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี แต่งานก็ต้องเนี๊ยบ ถ้าไม่มีน้ำร้อนน้ำชามันก็จะผ่านยากมากๆ
นับเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตช่วงหนึ่งเลยก็ว่าได้ เพราะไม่เคยมีเวลาพักหายใจโล่งๆได้เลยสักวัน บีบหัวใจตลอดเวลา
พอมาอยู่บ้านเฉยๆ ชีวิตมันโคตรดี ทีแรกก็คิดไม่ออกว่าจะอยู่ยังไงไม่มีรายรับ มีแต่รายจ่าย ก็เลยใช้ทฤษฎีในหลวง ลองชั่งหัวมันดูบ้าง เออ ผ่านมาเกือบยี่สิบปีมันก็ยังสบายดีอยู่ แค่ไม่ได้ไปเมืองนอก ไม่ได้นอนโรงแรมหรู ไม่ได้กินอาหารญี่ปุ่นร้านดัง ก็เท่านั้น
แต่ความเครียด ความกดดันมันไม่วกมาหาเราอีกเลย บอกเลยว่ามันดีกว่าตอนที่รับเงินเดือนก้อนโตเป็นไหนๆ แต่ของแบบนี้มันไม่ได้ถูกจริตกับคนทุกคนนะ ไอ้เรามันลูกชาวบ้าน ทำไร่ทำสวนมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย แต่ถ้าเป็นคนเมืองเขาอาจจะนึกไม่ออกว่าที่เรารู้สึกสุข และชีวิตช้าๆนี่มันจะดีไปได้ยังไง
เราปลูกข้าวไว้กินเอง เท่านี้พอกินตลอดปีแน่นอน
แต่ถ้าจะบอกให้ทุกคนมาทำเหมือนกันมันก็คงไม่ได้ ระบบเศรษฐกิจแบบหาเงินมาสะสม แล้วค่อยเอาไปแปลงเป็นสรรพสิ่งที่ตอบสนองอารมณ์มันก็ต้องมีการแย่งชิงความได้เปรียบเป็นธรรมดา ฝรั่งเลยคิดศัพท์เก๋ๆทางการตลาดมาให้เราท่อง read ocean, blue ocean แล้วเราก็เอามาเป็นสรณะ แล้วไล่ล่าตามหลักสูตรที่เขาสอน
แต่เราก็รู้ดีทุกคนว่ายิ่งโลกพัฒนาไปข้างหน้า ปัญหายิ่งซับซ้อนขึ้นจนนักวิทยาศาสตร์ต้องออกมายอมรับแล้วว่าเราคงทำให้ธรรมชาติเข้าสู่ความสมดุลไม่ได้แล้ว ประเทศเล็กๆอย่างเราโปรดทำใจ และตั้งรับกับความเปลี่ยนแปลงที่ธรรมชาติกำลังจะปรับสมดุลด้วยตัวเอง แต่มนุษย์อย่างเราจะอยู่ยาก
ในปีที่ผ่านมาประชากรโลกต้องประสบพบเจอกับภัยพิบัติมากมายที่หลายคนอาจจะต้องกลับมาคิดแล้วว่าถ้าเกิดแบบนั้นอีกจะตั้งรับอย่างไร ถ้าพายุหิมะถล่มสหรัฐนานขึ้นแล้วการเดินทางต้องหยุดชะงัก แล้วจะเอาอะไรกิน ต่อไปการเตรียมพร้อมเพื่อรับมือภัยพิบัติจะได้รับความใส่ใจมากกว่าเป็นเพียงโครงการของในหลวงที่เอาไว้พูดคุยกันในวงสัมนาเท่านั้น
ทำแค่พอกิน เพราะขายแล้วขาดทุน แต่ข้าวในยุ้งทำให้เราอุ่นใจ
สำหรับคนในเมืองจะตั้งรับแบบไหนผมยังนึกไม่ออก แต่สำหรับชาวบ้านอย่างเรา มีข้าวเต็มยุ้งไว้ก่อนจึงรู้สึกอุ่นใจ ส่วนกับข้าวเดี๋ยวค่อยไปหาเอาในสระตอนไหนก็ได้แล้วค่อยว่ากัน
ชีวิตเรียบง่าย เกิดขึ้นได้ที่ตรงนี้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
