คนที่ไม่กิน ไม่เที่ยว รักสงบ ยังมีอยู่ไหม
เมื่อไม่นานมานี้ เข้าไปตอบคำถาม ข้อนึงในบล้อค ก็มาคิดพิจารณาคำตอบที่ได้ตอบไปว่า มีค่ะ เอาจริงๆ เราเป็นแบบนั้นมานานมากแล้วนี่นา..แล้วก็ขำตัวเองเพราะเพิ่งรู้ตัว ตั้งแต่จำความได้ไม่ค่อยมีความสุขกับการไปเที่ยวที่ไหนไกลๆ หรือที่ๆมีคนเยอะ เสียงคึกโครม แม้เคยไปกินเที่ยวยันเช้า เข้าถึงอบายมุขหลากหลาย แต่ไม่รู้สึกถึงว่ามีความสุขที่สุด ยังคิดอยู่ว่ามีความสุขตรงไหน แล้วก็ไม่คิดอะไรต่อความไป ก็กลับไปดำเนินชีวิตแบบเรื่อยๆ แบบตามหาอะไรสักอย่าง ที่ไม่รู้ว่าหาอะไรที่หาอยู่ เคยคิดอยากบวชหลายช่วงของชีวิตนะ
ไปบวชที่ไหนดี ครอบครัว หรือใครที่ได้ยินก็จะยิ้มขำ หัวเราะ ว่าเราพูดเล่น ไม่จริงจังอะไร ล่าสุดไปหาวินัยสงฆ์ ไปหาข้อปฎบัติการเป็นพระสมณะ ชี พรามหณ์มาอ่าน ทำได้ไหม ได้นะ คนใกล้ตัวจะไม่สะดวกมากกว่า .ทีนี้ยังไงดี จะทิ้งภาระหนี้สินแล้วไปบวชเลย อันนี้ไม่ถูกต้อง ต้องเคลียให้เรียบร้อยหรือเบาบางเป็นอย่างน้อยก็จะพอใจและละได้
การตามหาความสุข ไม่ใช่เดินหาวิ่งหาคิดหา การตามหาในที่นี้คือการรู้สึกถึงความรู้สึกของตัวเองต่างหากว่าในขณะเวลาปัจจุบันเรารู้สึกอย่างไรต่อการกระทำของเราที่เป็นอยู่ เช่น การร้องเพลง ร้องได้ร้องเป็นร้องเพราะในแบบของเรามีความสุขมาก มากที่สุดถ้าได้ร้องเพลงไม่รู้จักเหนื่อยไม่เจ็บไม่ป่วย มีความกระตือรือล้น สนุกตื่นเต้นที่ได้ทำ คึกคัก นั่นล่ะคือความสุขที่พูดถึง บางคนนั่งเฉยๆมองดูผู้คนทต้นไม้ สิ่งแวดล้อม มีความสุขแล้ว ก็แตกต่างกันในแบบของตนเอง ไม่มีใครสามารถตัดสินได้ว่าใช่ไม่ใช่ ถูก ผิด ไม่สามารถชี้ชัดได้
ความสุขอยู่ที่ตัวเรา จิต วิญาณ ความรู้สึก เมื่อทั้งสามมีคลื่นตรงกันความสุขบังเกิด ไม่ได้อยู่กับคนอื่น สิ่งอื่น สถานที่แวดล้อม อยู่ข้างในอยู่ใกล้ที่สุดนี้เอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
