ชีวิตเราเริ่มต้นจากแม่ดูแลจนครบคลอดออกมาโชคดีก็มึพ่อมีญาติดูแล..โชคร้ายก็ถูกทิ้งโยนให้คนโน้นทีคนนี้ที..โชคไม่มีคือเด็กกำพร้าถูกทิ้ง..แต่ยังไงชีวิตในวัยเด็กอ่อนต้องมีคนดูแลบ้างจะแค่ไหนก็ต้องมีพอสัก 6-10 ขวบก็พอที่จะดูแลตนเอง
แต่ยังไม่มีช่องให้เป็นคนมีอำนาจดูแลตนตามกฎหมาย จนอายุ18/20 อยู่ที่ใครจะโชคดีหรือโชคร้าย..แต่ท้ายสุดพอโตคุณก็ต้องดูแลตนเองหางานทำมีเงินเลี้ยงตัวบางคนก็มีแฟนดีมาช่วย บางคนซวยเจอแฟนห่วยก็ว่ากันไป..ถามว่าดูแลตนเองแบบเดียวตลอดได้ไหมไม่หรอก
ถ้าคุณเกิดมาแล้วอายุ18-20 พร้อมทำกินเลี้ยงตนเองได้และตายก่อน60 เพราะถ้าคุณคิดอยู่เกิน 60 คุณก็ต้องมีตัวช่วยคือลูกหลาน..ก็อาศัยเวรกรรมอีกจะได้แบบไหนมา..ดังนั้นมนุษย์เกิดมาคำว่าเลี้ยงตนเองดูแลตนเองแค่ชั่วขณะทั้งนั้น ถึงกระนั้นบางทีช่วงที่เลี้ยงตนเองได้บางคนมีปัญหาสุขภาพกาย/ใจต้องมีคนช่วยปลอบช่วยดูอีก อย่าผยองว่าตนเลี้ยงตนเองได้ไม่ต้องให้ใครมาดูแล..จำไว้..
ในชีวิตสัตว์โลกทุกชนิดถูกสร้างมาเพื่อธรรมชาติเป็นสัจธรรม การอยู่ร่วมกันเอื้อกันคือสังคมโลกคุณดูแลใครไม่ได้ตลอด แม้แต่ตัวคุณเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
