เรื่องเล่าคนขายลูกชิ้น.....
ฤดูหนาว ฟ้ามืดเร็วมาก ตัวเองขับรถไปร้านยา ได้ที่จอดห่างหน้าร้าน ต้องเดินผ่านห้องแถวสามสี่ห้อง....
ฟ้ามืดแล้ว หัวมุมตึกมีรถเข็นขายลูกชิ้นทอดคันเล็กๆจอดอยู่ เป็นแบบเลือกไม้แล้วทอดใหม่ๆ หน้าตาลูกชิ้นไม่น่ากลัวมาก เคร... หิว สั่งทิ้งไว้ เผื่อกินรองท้อง แล้วรีบเดินไปร้านยา ....
ขากลับตกใจเล็กๆ ผู้ชายแปลกหน้าเหมือนคนไม่มีบ้าน มานั่งที่ฟุตบาท ระยะไม่ห่างจากรถเรามากนัก
ปกติด้วยความไปไหนมาไหนจะค่อนข้างระวังคนแปลกหน้า ยิ่งเวลามืดจะยิ่งระวังตัวมากขึ้น....เราก็ทำตามสัญชาตญาณเดิมๆ แม้ใจหนึ่งจะแว้บมาว่า น่าสงสาร หิวป่าวนะ แต่ก็รีบเดินหลบห่างๆ และไปเอาลูกชิ้น ก่อนเดินอ้อมมาขึ้นรถ.....
นั่งในรถสักพักสิ่งที่ได้เห็นคือ....
คนทอดลูกชิ้น ส่งถุงลูกชิ้นทอดใน ชายจร คนแปลกหน้า.... ไม่ได้เงินแลกเปลี่ยน....
เราได้แต่มองแล้วแอบอิจฉาคนทอดลูกชิ้นเล็กๆ
.... คิดว่า โอกาสของการทำดีของเราหลุดรอดไปแล้วด้วยความคิดลบๆของตัวเอง
แค่ถ้าเราไม่กลัว แล้วเราสั่งลูกชิ้นทอดให้ชายคนนี้ คนขายลูกชิ้นก็จะได้ตังค์เพิ่ม ชายจรก็จะสบายท้องขึ้น...
ความหิว และกลัว มันทำให้คนไม่ฉลาด ใช้สัญชาตญาณมากกว่าความคิดดีๆ
ได้แต่ชื่นชมคนขายลูกชิ้นทอด แกใจดี มีน้ำใจมากกว่าที่เราคิด.... เขาก็แบ่งให้คนที่มีน้อยกว่าได้แบบไม่ยากเย็นเลย บางทีเราก็ประเมินน้ำใจคนไว้น้อยกว่าที่เขามีอยู่.....
แค่เพียงชั่วเวลาไม่นาน เรารู้สึกตัวเอง เล็กลง ความไม่เอาไหนยังมีในหัวใจเรามากมาย....
ขอบคุณสำหรับบทเรียนข้างถนน จากคนจร และลูกชิ้นทอด.....
ได้มาแค่ภาพไม่เหมือนค่ะ 😊
- 5
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
